Andreas Umland

Από τους Julia Kazdobina, Jakob Hedenskog και Andreas Umland 

Η ένοπλη εισβολή της Ρωσίας στην ηπειρωτική Ουκρανία είχε αρχίσει από τον Απρίλιο του 2014. Ποια γεγονότα το αποδεικνύουν.

Η επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία, όπως και η ευρύτερη επίθεση στην Ευρωπαϊκή Τάξη Ασφαλείας θέτει το ζήτημα της πανευρωπαϊκής συνεργασίας και εντός αλλά και πέραν των ορίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Tεύχος 150

Τρεις παρανοήσεις σχετικά με την πρώτη εισβολή της Ρωσίας στη νότια και την ανατολική Ουκρανία

Από τη Julia Kazdobina, τον Jakob Hedenskog και τον Andreas Umland

Έξι εμπόδια για διαπραγματεύσεις και σύναψη ειρήνης μεταξύ Κιέβου και Μόσχας

 Οι πλείστοι παρατηρητές του ρωσοουκρανικού πολέμου συναινούν στο ότι αυτός πρέπει να τερματιστεί το συντομότερο δυνατό. Οι περισσότεροι Ουκρανοί δεν θα μπορούσαν να συμφωνήσουν περισσότερο. Σήμερα, επίσης πολλούς Ρώσους, υποψιάζεται κανείς, δεν θα τους πείραζε να σταματήσει το μακελειό. Γιατί λοιπόν δεν υπάρχει ακόμη, και πιθανότατα δεν θα υπάρξει σύντομα, ένα διαπραγματευτικό φινάλε στον εν εξελίξει πόλεμο;

Από το 2014, η Μόσχα –παρά τη σχετική αποτυχία της στην Ουκρανία– έχει αλλάξει τον κόσμο προς όφελος του ρωσικού και μη ρωσικού αναθεωρητισμού.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωσε πρόσφατα ότι μπορεί να παραμείνει πρόεδρος της Ρωσίας ώς το 2030. Θα μπορούσε, μετά την αλλαγή του Συντάγματος της Ρωσίας το 2020, να παρατείνει ακόμη περισσότερο την παραμονή του στην εξουσία. Φαίνεται, ωστόσο, απίθανο να βρίσκεται ακόμη στην εξουσία σε 10-12 χρόνια. Έχουν συσσωρευτεί πάρα πολλές ιδιοτροπίες έως τώρα ώστε να αναμένει κανείς μια μακρά γεροντοκρατική διακυβέρνηση υπό τον ίδιο και την παρέα του.

Τι ρόλο έπαιξε η ρωσική ακροδεξιά στη γενοκτονική επέκταση της Μόσχας στην Ουκρανία;

Πώς η βοήθεια στην Ουκρανία προκειμένου να διαφυλάξει τα νώτα της διασφαλίζει τέσσερα τουλάχιστον εθνικά συμφέροντα δυτικών και μη χωρών

Το στρατηγικό δίλημμα της Δύσης για την προώθηση της ρωσο-ουκρανικής συμφιλίωσης

Η ρωσική ένοπλη επίθεση κατά της Ουκρανίας και η γενοκτονική εκστρατεία κατά του ουκρανικού έθνους δεν μπορούν να ανατραπούν πλήρως με μη στρατιωτικά μέσα. Δεν υπάρχει επομένως άλλος τρόπος από το να αντιμετωπιστεί η βία με βία. Αυτό είναι σε πλήρη συμφωνία με το διεθνές δίκαιο, γενικά, και το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ειδικότερα. Οι συμβιβασμοί, οι παραχωρήσεις και οι λοιπές υποχωρήσεις σε ένα κράτος-επιτιθέμενο δεν αποτελούν τρόπο για μια διαρκή ειρήνη στην Ανατολική Ευρώπη και αλλού. Μια συμφωνία «γη αντί ειρήνης» θα προκαλούσε μόνιμη ζημιά στη διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες και στον μελλοντικό κανόνα του διεθνούς δικαίου.

Τρία ονόματα. τρεις ομολογίες. Ένας Ζιρινόφσκι, ένας Γκίρκιν και ένας Πριγκόζιν - ο τελευταίος γνωστός και πολυσυζητημένος τον τελευταίο καιρό. Σε τι συνίστανται οι ομολογίες τους αυτές και τι αποκαλύπτουν;