Το Κέντρο, ως γνωστόν, αφορά πάντα ένα σημείο που σηματοδοτεί τον στόχο ο οποίος πρέπει να επιτευχθεί. Αλλά θα ήθελα να αναφερθώ στη μοναδική περίπτωση που  το Κέντρο δεν αφορά σημείο αλλά πεδίο, και δεν είναι άλλο από το πολιτικό.

Ο τίτλος του σημειώματος αποτελεί παράφραση αυτού μιας ταινίας του Νίκου Παναγιωτόπουλου του 1978 με τίτλο Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας. Σκοπός του σημειώματος είναι καταδείξει τις κωμικές ομοιότητες που υπάρχουν ανάμεσα στους χαρακτήρες και την πλοκή της ταινίας με τα μέλη του Οίκου των Ουίνδσορ, και πιο συγκεκριμένα με τον Πρίγκιπα Χάρι.

Πολύ λίγοι ισχυρισμοί είναι πιο ψευδείς από το ότι ζούμε σε αστυνομικό κράτος, παρά τα όσα πραγματικά περιστατικά αυθαιρεσίας ή υπέρμετρης χρήσης βίας έχουν καταγραφεί πρόσφατα. Αν προσπεράσει κανείς τον υστερικά παραμορφωτικό φακό της περιπτωσιολογίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α & Co., θα δει ότι το ποσοστό αυτών των περιστατικών σε σχέση με τον συνολικό αριθμό των αστυνομικών ενεργειών είναι αμελητέο. Απόδειξη, μάλιστα, αυτού είναι πως κανένας στην αντιπολίτευση δεν επικαλείται το γεγονός. Γι’ αυτό και αποφεύγουν να παρουσιάσουν στοιχεία και αριθμούς – επειδή αυτά τα δύο κάνουν παρέα  με μία... – να δεις πως τη λένε, α ναι, πραγματικότητα τη λένε.

Όταν η Χρυσή Αυγή υπήρχε στα δημόσια πράγματα, οι αναφορές σε αυτήν γίνονταν –όταν δεν χρησιμοποιούνταν το όνομά της– με όρους όπως «ακροδεξιό μόρφωμα» ή «ακροδεξιά συμμορία» και ορθά, επειδή ο διαχωρισμός της από την «κανονική» Δεξιά ήταν επιβεβλημένος και δίκαιος. Το πρόθεμα «ακρο-» ήταν απαραίτητο για να αποφεύγεται η γενίκευση που θα καθιστούσε τη ΝΔ ομοτράπεζη των φασιστοειδών. Μάλιστα, ο συγκεκριμένος διαχωρισμός ήταν καθολικά αποδεκτός από τους νοήμονες, δεξιούς και αριστερούς, δημοκράτες.

Μετά την εθνική περιπέτεια διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα δεινά που επέφερε, συντηρητικοί πολιτικοί και αρθρογράφοι εμμονικά αναφέρονται στο κόμμα της σημερινής αντιπολίτευσης ως «Αριστερά» ταυτίζοντάς το με όλο το αλλο μισό του πολιτικού φάσματος ενώ αυτό, φυσικά, δεν ισχύει, όπως δεν ίσχυε και για τους δεξιούς συναδέλφους τους. Το πολιτικό όφελος είναι προφανές: με την απουσία του προθέματος, όλη η Αριστερά ρίχνεται στον Καιάδα. Προσωπικά, θεωρώ τη συγκεκριμένη παράλειψη εσκεμμένη και άδικη, επειδή κάθε γενίκευση έχει ως υποπροϊόντα στερεοτυπικές και ρατσιστικές απόψεις. Κανένας αριστερός δημοκράτης δεν ανέχεται να τσουβαλιάζεται με την ακρο-αριστερά του ΚΚΕ που περιλαμβάνει και το μεγαλύτερο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ (όσον αφορά το ΜέΡΑ 25, το πρόθεμα δεν είναι αρκετό – στην περίπτωσή τους είναι αναγκαίοι πιο σύνθετοι επιθετικοί προσδιορισμοί, όπως «η Αριστερά της χαρωπής αυταρέσκειας»).

Επιπρόσθετα, είναι κάπως υποκριτικό να υιοθετείται το ισοπεδωτικά σκέτο «Αριστερά» από ανθρώπους που στον προσωπικό τους πολιτικό αυτοπροσδιορισμό αποφεύγουν να καλούν εαυτόν και συναλλήλους «δεξιούς» – εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Για τον εαυτό τους δηλώνουν «φιλελεύθεροι», όρος ο οποίος πουθενά στον κόσμο δεν χρησιμοποείται από ανθρώπους που εκκλησιάζονται τακτικά.

Στο πασίγνωστο δίστιχό του, ο πιο διάσημος Φρανκ στον κόσμο υμνολογεί “If I can make it there, I'll make it anywhere” – και μου ήρθε στο νου όταν εβλεπα τα γεγονότα να εξελίσσονται στις 6 Ιανουαρίου, αλλά αντικαθιστώντας το ένα ρήμα με το άλλο. Εάν μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο εκεί, μπορεί να συμβεί οπουδήποτε.

Η απόπειρα πραξικοπήματος –πρακτικά, περί αυτού πρόκειται– στην κοινή συνείδηση των Αμερικανών ήταν ανύπαρκτη και ως πιθανότητα. Και όμως, συνέβη. Και ενώ τα αρνητικά που επέφερε το συμβάν είναι πολλά και πολυεπίπεδα, υπήρξαν δύο πολύ θετικά και μια ενδιαφέρουσα επαλήθευση.

Το πρώτο θετικό είναι ότι η απόπειρα πραξικοπήματος απέτυχε. Το δεύτερο είναι η προειδοποιητική του αξία προς τους υπόλοιπους που έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε το πιο φιλελεύθερο από τα υπάρχοντα πολιτεύματα. Όσο για την επαλήθευση, αυτή έχει να κάνει με το επίπεδο των “στασιαστών” που αντικατόπτριζε τραγικά αυτό του ηγέτη τους. Παρομοιάστηκαν με σάπιο κορμό στο δάσος που σπάει και από μέσα ξεχύνονται όλα τα πλάσματα με πόδια 6 και πάνω. 

Όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε ένα πραξικόπημα κάπου που να το ξεκίνησαν οι βιολόγοι μιας χώρας. Ή οι γιατροί της. Κανένα Κοινοβούλιο δεν κινδύνευσε από πολιορκία αρχιτεκτόνων.

Αντίθετα, όλους τους προηγούμενους τους βρίσκεις παντού στις εξεγέρσεις που ζητούν δημοκρατία. Στα Χονγκ Κονγκ, στις Ιστανμπούλ, στα Πολυτεχνεία…

Τον Σεπτέμβριο του 2002 και με τα μέλη της 17 Νοέμβρη να έχουν ήδη συλληφθεί, ο τύπος παρέμενε ελεύθερος^[1] και είχε τρεις επιλογές. Σημειωτέον και γνωστόν, αυτές έρχονται πάντοτε τυλιγμένες με το κόστος τους.