Αν θέλουμε κάποια στιγμή να θεωρούμαστε ενηλικιωμένη κοινωνία πρέπει να αναγνωρίσουμε πως με την έλευση της πανδημίας ο εργασιακός φόρτος μειώθηκε για όλους, εκτός αυτού δύο κλάδων: υγειονομικού και αστυνομικού.Πρόκειται για δύο επαγγέλματα που, και χωρίς την πανδημία, το αντικείμενο της εργασίας τους τους κάνει να έχουν πάντα αντικείμενο εργασίας. Με την πανδημία τα μεν νοσοκομεία λειτουργούν σε συνθήκες πολεμικού μετώπου, η δε αστυνομία βρέθηκε επιφορτισμένη με την εφαρμογή διατάξεων για μετακινήσεις, επιβολή προστίμων και πλειάδα άλλων καθηκόντων. Υπάρχει όμως μια διαφορά που θεωρώ ότι αξίζει να παρατηρηθεί. Όταν κάποιος χρειάζεται τη βοήθεια των υγειονομικών λόγω κορωνοϊού, βλέπει την προσπάθεια των ανθρώπων που τον βοηθούν και υπακούουν αδιαμαρτύρητα σε κάθε τους εντολή. Δεν διανοούνται να φέρουν αντίρρηση. Έτσι, τουλάχιστον, οι επαγγελματίες υγείας επιτελούν το πρόσθετο έργο τους μπροστά σε ανθρώπους που τους βλέπουν σαν θεούς. Άλλο αν οι πρώτοι, βγαίνοντας και έχοντας αναρρώσει με το καλό, ευχαριστούν τον Επουράνιο ξεχνώντας τους ενδοθαλάμιους.
Από την άλλη, οι αστυνομικοί έχουν να επιτελέσουν τα πιο άχαρα καθήκοντα επειδή στόχος όλων των μέτρων που καλούνται να εφαρμόσουν είναι ο περιορισμός της διαβόητης «φυσικής μετακίνησης», που είναι και ένας ορισμός της φυλάκισης. Και όταν έρχεται η ώρα επιβολής κάποιου προστίμου ή σύλληψης, απέναντί τους έχουν πολίτες με δικαιολογίες περί θρησκείας, ξεχασμένου κινητού ή ό,τι άλλο. Υγιείς όντες ασκούν την αξιωματική τους αντιπολίτευση όσο ο αστυνομικός συντάσσει το πρόστιμο.
Κλείνοντας, ναι, έχουν υπάρξει εποχές που η αστυνομία είχε υπερβολικά βαρύ χέρι στην Ελλάδα. Και αυτό δεν αφορά μόνον την περίοδο της χούντας. Κάποιον πολύ ζεστό Ιούλιο, σε διαδήλωση με αιτήματα πολύ σοβαρότερα του «να βγώ μια βόλτα να ξεσκάσω», να τι θεωρούσαν οι δυνάμεις της Δημοκρατικής Αριστεράς σπουδαίο για τη διαδήλωση εκείνης της μέρας:
Ήταν συγκεντρωμένοι στα Προπύλαια, με τις σημαίες, τα λάβαρα και τα πανώ τους, σκεπάζοντας κατάστρωμα και πεζοδρόμια, δέκα χιλιάδες αγόρια και κορίτσια, ο ανθός του τόπου, η ελπίδα του αύριο. Το πάθος πήγαινε χέρι - χέρι με την έγνοια τους να μη δώσουν αφορμή στους προβοκάτορες ή στην Αστυνομία και χαλάσει το μεγαλείο της συγκέντρωσης.
Το απόσπασμα είναι από τη Χαμένη Άνοιξη του Στρατή Τσίρκα, όπως είναι και ο τίτλος του σημειώματος που αφορά την διαταγή ενός αξιωματικού θωρακισμένου για έναν 22χρονο σκαρφαλωμένο σ’ έναν σηματοδότη στην διασταύρωση Σταδίου και Χρήστου Λαδά...
