Η πρώτη, να «φύγει» μαχόμενος. Αμετανόητος, θα δήλωνε πως εγώ διάλεξα τα όπλα για μέσο, από αυτά θα πάω. Live by the sword, die by the sword – type deal. Aποτέλεσμα: θάνατος.
Η δεύτερη ήταν η αυτοκτονία. Αμετανόητος, να στρέψει το όπλο στον εαυτό του και να τελειώσει. Αποτέλεσμα: θάνατος. Είναι βέβαιο πως η θρησκεία της φασιστοαριστεράς θα αποκτούσε subito τον τελευταίο –αλλά όχι έσχατο– santo της.
Όμως ο τύπος διάλεξε την τρίτη επιλογή. Παραδόθηκε. Αυτοβούλως. Είχε ξοδέψει ένα τριήμερο στο Αγκίστρι και στάθμιζε τις επιλογές του. Η απόφαση ελήφθη μετά από σκέψη. Και ποια ήταν; Η παράδοση. Δηλαδή η απόλυτη προδοσία και στα όποια του «πιστεύω». Στο ιδεολογικό του σύστημα, το αστικό κράτος ήταν ο απόλυτος εχθρός. Κι εσύ στα τελευταία σου πας και του παραδίνεσαι; Επειδή, επιπλέον, όταν του παραδίνεσαι, de facto αναγνωρίζεις και την εξουσία του πάνω στην μοίρα σου όπως κάθε πολίτης όταν εγκληματεί. Και εκεί που η ηθική και η πολιτική σου υπόσταση πάνε περίπατο, στο δρόμο συναντώνται με την κολοσσιαία υποκρισία σου. Επειδή όλα τα χρόνια που κρατούσες εσύ το κουμπούρι ήσουν αστυνομικός, δικαστής, και δήμιος. Για τον εαυτούλη σου, όμως, επέλεξες όλες τις προνομίες του αστικού κράτους και δικαίωμα σε δίκαιη δίκη. Η Ντόρα Μπακογιάννη τη μία ώρα είχε άντρα και την άλλη δεν είχε. Επειδή έτσι εσύ αποφάσισες. Ο Παύλος Μπακογιάννης, τσιμουδιά. Ο πατέρας του Αξαρλιάν τη μία ώρα είχε γιο, την άλλη δεν είχε. Επειδή έτσι εσύ αποφάσισες. Ο Θάνος, τσιμουδιά.
Συ, για τον εαυτούλη σου, διάλεξες να παραδοθείς και –εκ της δικαιοσύνης του αστικού κράτους– να (επι)ζήσεις. Για τον εαυτούλη σου επέλεξες τη ζωή. Το κράτος σύμφωνα με τους νόμους αποφάσισε και σε δίκασε. Και αντίθετα με την τσιμουδιά των θυμάτων σου, εσύ απήγγειλες Κωστή Παλαμά. Ο ορισμός του κιοτή, του τζάμπα μάγκα, του παρτάκια.
[1] Εσκεμμένα δεν θα αναφέρω το όνομα αυτού που αφορά το σημείωμα, αλλά όλοι ξέρουμε.
