web only

Οι εκλογές στην Κεντροαριστερά πάντα προξενούν ένα ενδιαφέρον ιδιαίτερο. Μπορεί να μην έχουν την δόξα παλαιότερων εποχών –διάολε, ούτε μία τηλεοπτική εκπομπή στα mainstreammediaγια την αξιολόγησή τους μετά το πέρας των αποτελεσμάτων–, είναι όμως το ταυτοτικό μεταπολιτευτικό σημείο για σημαντικό μέρος του κόσμου. Η αυξημένη σε σχέση με τις προσδοκίες συμμετοχή στις διεργασίες της είναι ενδεικτική.

Πολλά γράφτηκαν ώς τώρα για την «Άδεια» στον Κουφοντίνα και δεν σκοπεύω να προσθέσω άλλα. Τρεις εικόνες με βασανίζουν όμως από χθες. Η μία είναι ο «όχλος» που χυμάει στο δολοφόνο της άτυχης νέας που δολοφονήθηκε στο νεκροταφείο. «Να πεθάνεις τώρα» του φωνάζουν καθώς τον σωριάζουν στο έδαφος. Η δεύτερη είναι η «ομάδα υποδοχής ήρωα» του Κουφοντίνα καθώς βγαίνει από τη φυλακή, με θωπείες, φιλιά, αγκαλιές και ζητωκραυγές. Η τρίτη είναι του υπουργού Δικαιοσύνης Σταύρου Κοντονή καθώς «ουρλιάζει», όπως συνήθως «μιλάει», επιτιθέμενος στη βουλευτή Ντόρα Μπακογιάννη, όταν αυτή στηλίτευσε την «Άδεια» στο δολοφόνο του Μπακογιάννη, στη Βουλή.

Οι θρησκευτικοί πόλεμοι αναβιώνουν στη Γαλλία. Το γαλλικό Συμβούλιο Επικρατείας ζητεί την  αφαίρεση του σταυρού, που δεσπόζει σε άγαλμα του Πάπα Ιωάννη-Παύλου 11 στην κοινότητα Πλερμέλ της Βρετάνης. Οι πόλεμοι των θρησκευτικών ταυτοτήτων μαίνονται στη Γαλλία. Και αφορούν ολόκληρη την Ευρώπη – αλλά ιδιαιτέρως και εμάς, τους Έλληνες, που δεν φημιζόμαστε για την ανοχή μας στη διαφορά [ΤΒJ]

Ευρύτατες διαστάσεις έχει λάβει η αντιπαράθεση μεταξύ των οπαδών της παραδοσιακής ρωμαιοκαθολικής ταυτότητας της Γαλλίας και της εξ ίσου αν όχι περισσότερο παραδοσιακής –για τα γαλλικά δεδομένα– ρεπουμπλικανικής παραδοχής του ουδετερόθρησκου κράτους, με αφορμή πρόσφατη απόφαση του γαλλικού Συμβουλίου Επικρατείας (ελήφθη στις 25 Οκτωβρίου) η οποία διατάσσει την αφαίρεση του επιβλητικού σταυρού που αποτελεί την άνω απόληξη   του  αγάλματος  του Ποντίφικα Ιωάννη-Παύλου ΙΙ σε πλατεία της  κοινότητας του Πλερμέλ στη Βρετάννη.

Το έργο έχει συνολικά ύψος 7,5 μέτρα και αποτελεί έργο του ρώσου καλλιτέχνη, γεωργιανής καταγωγής,  Ζουράμπ Τσερετέλι. Η ομοσπονδία για την ελεύθερη σκέψη του Morbihanκαι δύο κάτοικοι της κοινότητας είχαν στραφεί στη γαλλική δικαιοσύνη θεωρώντας πως η τοποθέτηση του γλυπτού αυτού σε δημόσιο χώρο έρχεται σε αντίθεση με την αρχή του κοσμικού (ουδετερόθρησκου) κράτους, όπως αυτή θεσπίστηκε στη Γαλλία ήδη με  τον περίφημο νόμο του 1905.

Το Συμβούλιο Επικρατείας το οποίο εκδίκασε την υπόθεση ως ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο δεν δικαίωσε πλήρως τους προσφεύγοντες – όπως η πρωτόδικη απόφαση, η οποία αργότερα ανατράπηκε από δευτεροβάθμιο δικαστήριο για σφάλμα περί το δίκαιο,  ωστόσο  διέταξε την αφαίρεση του σταυρού από το μνημείο  θεωρώντας  την παρουσία του ως αντίθετη με  το νόμο.

Το ζήτημα διεθνοποιήθηκε μετά την πρόταση της πολωνής πρωθυπουργού να μεταφερθεί το άγαλμα (ακέραιο) στην Πολωνία υπό την προϋπόθεση πως υπάρχει συναίνεση των γαλλικών αρχών και της τοπικής κοινότητας.

Το φαινομενικά απλό αυτό ζήτημα αποκαλύπτει πως, ακόμα και στη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την ισχυρότερη παράδοση στον χωρισμό κράτους και θρησκευτικών κοινοτήτων, η εμπέδωση του κοσμικού και ουδετερόθρησκου φρονήματος στην πραγματική κοινωνία απέχει από το να είναι τελεσίδικη. Ασχέτως της βούλησης των κρατικών θεσμών, τμήμα της κοινωνίας αντιδρά βλέποντας να θίγονται όσα κατά την αντίληψή του αποτελούν τα ιερά και όσια. Στο twitter, με το hashtag #Montretacroix, οι οπαδοί της δημόσιας παρέμβασης της θρησκείας (του ρωμαιοκαθολικισμού συγκεκριμένα) στα κοινωνικά πράγματα οργανώνουν την αντίδρασή τους. Αν αυτό συμβαίνει στην πατρίδα του Διαφωτισμού και των δικαιωμάτων του ανθρώπου, είναι εύλογο να αναρωτιέται κανείς σχετικά με τι μπορεί να ισχύσει στην ελληνική κοινωνία, η πορεία και η παράδοση της οποίας διαφέρουν σημαντικά από το γαλλικό πρότυπο.

Το θέμα είναι μεγάλο, ωστόσο αποτελεί αφορμή για σκέψη, δεδομένου πως τα ζητήματα αυτά είναι καθοριστικά για την αυτοσυνειδησία μιας κοινωνίας και για την εικόνα που αυτή έχει για τον εαυτό της και θέλει να προβάλλει προς τρίτους. Είναι σημαντικό και απολύτως σύμφωνο με τη γραμμή του Books’ Journal να προκρίνεται η ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας μας, ωστόσο θα πρέπει να υπάρξει μια σαφής διαύγαση του τι θεωρούμε κάθε φορά ως ευρωπαϊκό και ποιο είναι το ακριβές περιεχόμενο της έννοιας αυτής, δεδομένου πως μπορεί να υπάρξουν πολλές χρήσεις, όπως αποδεικνύουν οι κατωτέρω δηλώσεις της πολωνής πρωθυπουργού με αφορμή το ζήτημα του αγάλματος του πολωνού ποντίφικα:

Ο Ιωάννης Παύλος ΙΙ είχε πει πως το δίδαγμα της Ιστορίας είναι ότι η δημοκρατία χωρίς αξίες συχνά μεταβάλλεται σε απροκάλυπτο ή κεκαλυμμένο ολοκληρωτισμό. […] Ο μεγάλος μας Πολωνός, ένας μεγάλος Ευρωπαίος, είναι σύμβολο μιας χριστιανικής, ενωμένης Ευρώπης.

Όπως φαίνεται δεν είναι είναι μόνο η μικρή χώρα μας η οποία δεν έχει ξεκαθαρίσει με σαφήνεια ποια είναι και σε ποια Ευρώπη θέλει να ανήκει. Η ίδια η Ευρώπη σπαράσσεται από τις αντιθέσεις ανάμεσα στις πολλές ταυτότητες και κληρονομιές της….

Πρέπει να απαιτήσουμε την ασφάλεια μας και τη ριζική αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Όχι επειδή το χρωστάμε στα θύματα, αλλά κυρίως διότι το χρωστάμε σε εμάς.

Ένας άνδρας που οδηγούσε φορτηγάκι, ο Σαϊπούλο Σαϊπόφ, έριξε το όχημα πάνω σε ποδηλάτες και διαβάτες το απομεσήμερο της περασμένης Τρίτης στο Μανχάταν, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους οκτώ άνθρωποι, έξι εκ των οποίων τουρίστες, και να τραυματιστούν άλλοι 11, στην πρώτη φονική επίθεση η οποία διαπράχθηκε στη Νέα Υόρκη μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Τι πρέπει να ξέρετε για την επίθεση αυτή, την ευθύνη της οποίας ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος.

«Δεν αποδέχομαι facecontrol, ή πιστοποιητικό φρονήματος από οποιαδήποτε ομάδα,  για να κυκλοφορώ ελεύθερα στην ΑΣΟΕΕ, στην Αρχιτεκτονική, στο κάθε Πανεπιστήμιο ή περιοχή που ορίζει το πρόγραμμά μου.  Και δεν φοβάμαι». Μια απάντηση του προσώπου που προπηλακίστηκε στην πρώην ΑΣΟΕΕ, πριν από λίγες μέρες, επειδή πήγε στη σχολή να μιλήσει για τον εθελοντισμό, μετά τα ψεύδη που δημοσιεύθηκαν εναντίον του στο Indymedia.

Η σύλληψη στη Θράκη τζιχαντιστή, κατά τις πληροφορίες μέλους του Ισλαμικού Κράτους, αναδεικνύει την επόμενη φάση της Ισλαμιστικής Τρομοκρατίας: τι ρόλο θα παίξουν οι τρομοκράτες που επιστρέφουν στα ευρωπαϊκά εδάφη απ' όπου ξεκίνησαν, και τι θα γίνει με εκείνους που θα ζητήσουν καταφύγιο στην Ευρώπη; Οι νέοι πονοκέφαλοι των αρχών ασφαλείας που οφείλουν να προστατεύσουν τους πολίτες τους, χωρίς να υποχωρήσει το κράτος δικαίου και χωρίς να πληγούν τα ατομικά δικαιώματα των προσφύγων/μεταναστών ποιυ ζητούν άσυλο στη Δύση. [ΤΒJ]

Το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου εορτάζει με λαμπρότητα τα 100 χρόνια της ρωσικής επανάστασης. Τι ακριβώς, όμως, σημαίνει λαμπρότητα για τους διοργανωτές που εκθέτουν το εν λόγω ίδρυμα; 

Ο κ. Τσίπρας αποτελεί, όντως, ένα «σταθμό» στη νεοελληνική ιστορία, η οποία, όμως, βρίθει από περιπτώσεις «ανίκανων» που κατόρθωσαν να αναδειχθούν στο αξίωμα του πρωθυπουργού, νικώντας μάλιστα κατά πολύ υπέρτερους αντιπάλους. 

Η καταλανική κρίση ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τη Μόσχα να επέμβει δυναμικά στα εσωτερικά της Ευρώπης. Στη στρατηγική του προσπάθεια να διαλύσει την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Κρεμλίνο έχει θέσει σε πλήρη λειτουργία τον ρωσικό μηχανισμό παραπληροφόρησης και σύγχυσης ώστε η καταλανική κρίση, η κρίση στην Κριμαία το 2014 και η τρέχουσα αναταραχή στην ανατολή λόγω του δημοψηφίσματος των Κούρδων να εντυπωθούν στην παγκόσμια συνείδηση ως νομικά και ηθικά, ισότιμα γεγονότα.