Αφού πρόκειται για δύο απολύτως διαφορετικές και διακριτές κατηγορίες. Και δικαιολογημένα, δεδομένου ότι καθεμία έχει διαφορετικούς κανόνες «απόδειξης».
Στην τελική του κρίση επί μιας ποινικής υποθέσεως, π.χ., ο δικαστής δεν μπορεί να πει «δεν ξέρω τι συνέβη» και να αφήσει στο διηνεκές, ώς και τις επόμενες γενιές, εκκρεμή την απάντηση, όπως κάνει ο ιστορικός όταν κάτι δεν προκύπτει.
Ο δικαστής θα κρίνει με βάση τα διαθέσιμα εκείνη τη στιγμή στοιχεία και θα εκδώσει απόφαση. Η οποία θα είναι αθωωτική, αν δεν αποδεικνύεται η κατηγορία –δεδομένου ότι αντικείμενο της δίκης είναι μόνον η ενοχή και όχι η αθωότητα του κατηγορουμένου–, με τους θεσμισμένους μάλιστα όρους. Και αυτό θα αποτελεί στο διηνεκές τη «δικανική αλήθεια».
Η «ιστορική» ή «γεγονική αλήθεια», αντίθετα, έχει να κάνει με την αλήθεια των ίδιων γεγονότων όπως αυτά αναδύονται στον ιστορικό χρόνο.
«Ιστορική αλήθεια» λοιπόν είναι ότι σκάνδαλο Novartis υπήρξε. Ήταν τα τεράστια ποσά που πλήρωσε η χώρα στις πιο τρελές υπερσυνταγογραφήσεις.
«Ιστορική αλήθεια» είναι η απόφαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να συγκαλύψει το σκάνδαλο με τις υπερσυνταγογραφήσεις, επειδή οι εμπλεκόμενοι γιατροί ήταν πολλοί και ψηφίζουν. Η απόφασή της, δηλαδή, να μη στείλει στη δικαιοσύνη την πραγματική υπόθεση.
«Ιστορική αλήθεια» είναι η συνωμοσία του ΣΥΡΙΖΑ για κατασκευή «υποκατάστατων ενόχων» στα πρόσωπα των πολιτικών του αντιπάλων.
«Ιστορική αλήθεια» είναι το γεγονός ότι άλλα από τα θύματα της συνωμοσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν καμία σχέση με τα φάρμακα και άλλα μείωσαν τη φαρμακευτική δαπάνη.
«Ιστορική αλήθεια» είναι η λυσσώδης αντίσταση του ΣΥΡΙΖΑ στη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης, την οποία επιχείρησαν κάποια από τα θύματά του. Δεν είναι τυχαία η εκστρατεία οργανωμένου ψεύδους που εξαπέλυσε το κόμμα της Αριαστεράς για τα γενόσημα φάρμακα, επειδή αυτά συντελούσαν στη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης.
«Ιστορική αλήθεια» είναι η αποτυχία της συνωμοσίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά των αντιπάλων του, επειδή μεσολάβησε ένας –για την ολοκληρωτικού χαρακτήρα αντίληψη του– απρόβλεπτος παράγων: η ανεξάρτητη δικαιοσύνη.
Με αποτέλεσμα, επειδή δεν υπήρχαν ενδείξεις ούτε καν για άσκηση ποινικής δίωξης κατά των θυμάτων της συνωμοσίας, να τεθούν στο αρχείο οι υποθέσεις που κατασκεύασε.
Τη «δικανική αλήθεια», αντίθετα, αποδίδει η κρίση της δικαιοσύνης για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε η εισαγγελέας Ιωάννα Τουλουπάκη τη συνωμοσία του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να αποφανθεί ότι δεν υπήρχαν ούτε καν ενδείξεις για άσκηση ποινικής δίωξης και να αρχειοθετήσει τις υποθέσεις κατά των θυμάτων του.
Και η δικαστική κρίση και, κατ’ ακολουθίαν, η «δικανική αλήθεια» δεν είναι καν –όπως είχαμε υποθέσει προτού δημοσιευτεί το υπ’ αρ. 25/2022 βούλευμα του Δικαστικού Συμβουλίου του άρθρου 86 παρ. 4 του Συντάγματος, με το οποίο κρίθηκε ότι δεν πρέπει να γίνει κατηγορία κατά των εισαγγελικών λειτουργών για το έγκλημα της κατάχρησης εξουσίας– ότι στο στάδιο αυτό, ήτοι μέχρι να αποφανθεί η ίδια ότι δεν υπήρχαν ούτε καν ενδείξεις για άσκηση ποινικής δίωξης, η κυρία Τουλουπάκη δεν διέπραξε το έγκλημα της κατάχρησης εξουσίας.
Απλώς κρίθηκε ότι «δεν επιτρέπεται πειθαρχικός και ποινικός έλεγχος των δικαστικών λειτουργών για τη δικαστική τους κρίση […] έστω και αν αυτή είναι αντίθετη με την νομολογία και τη νομική διδασκαλία».
Κρίθηκε δηλαδή ότι οι δικαστές δεν κρίνονται ό,τι και να πράξουν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους.
Δεν έχουμε δηλαδή κάποια κρίση που ανατρέπει την ιστορική ή «γεγονική αλήθεια» για τη συνωμοσία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά «μη κρίση» για τη στάση της εισαγγελέως. Άλλωστε δεν ήταν αντικείμενο της τελευταίας υπόθεσης η έρευνα της συνωμοσίας ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το αν η κυρία Τουλουπάκη διέπραξε αυτή κάποιο έγκλημα κατά την εκ μέρους της διαχείριση της συνωμοσίας ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να αποφανθεί και η ίδια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επινόησε και κατασκεύασε φαντάσματα.
Που πάει να πει ότι τόσο η πράξη της συγκάλυψης εκ μέρους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ του πραγματικού σκανδάλου Novartis, όσο και η συνωμοσία που εξύφανε κατά των αντιπάλων του για την κατασκευή υποκατάστατων ενόχων, είναι η «ιστορική αλήθεια».
Μια αλήθεια απολύτως ανεξάρτητη από τη δικανική κρίση –ή μάλλον «μη κρίση»– για τις πράξεις της κυρίας Τουλουπάκη.
Γι’ αυτό συνεχίζει να αποτελεί στο διηνεκές ένα ανεξάλειπτο στίγμα της δημόσιας ζωής μας.
LINK
Βλ. και το άρθρο του Κώστα Κούρκουλου για την υπόθεση Νοvartis: https://booksjournal.gr/gnomes/5037-i-synomosia-novartis-kai-to-xreos-karamanli
