Το Ίδρυμα Μεμοριάλ συγκέντρωνε και διαιώνιζε τη μνήμη των εκατομμυρίων αθώων θυμάτων του κομμουνιστικού καθεστώτος, σε όλα τα στάδια της ιστορίας του. Ήταν ένας οργανισμός ζωντανής μνήμης, όσο πικρή κι αν είναι αυτή, όσο κι αν ξυπνάει εφιάλτες. Λειτουργούσε με εθελοντές διαφόρων ηλικιών, οι οποίοι προσέφεραν το χρόνο τους για την κοινή υπόθεση: να μην ξεχαστεί κανείς, να μην ξεχαστεί τίποτα.
Κατέγραφε και ψηφιοποιούσε τα αρχεία, αποκάλυπτε τα ονόματα των δημίων, ανακάλυπτε τους ομαδικούς τάφους και είχε ένα ευρύ πρόγραμμα σωτηρίας της ιστορικής, συλλογικής μνήμης.
Σto τεύχος 92 του Books’ Journal είχα δημοσιεύσει μία μεγάλη συνέντευξη που μου είχε δώσει ο σημερινός του πρόεδρος, Γιαν Ρατσίνσκι.
Ιδρυτές του ήταν ο γνωστός αντιφρονών και σήμερα υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Λεβ Ποναμαριόφ (ο οποίος, επίσης, μου έδωσε συνέντευξη για το ίδιο περιοδικό) και ο αείμνηστος Αντρέι Σάχαροφ.
Η σκέψη μου αυτές τις μέρες είναι μαζί με τους φίλους μου στη Ρωσία.
Σημείωση: και οι δυο συνεντεύξεις, θα αναδημοσιευθούν αύριο και μεθαύριο στην ιστοσελίδα του περιοδικού.