Αλέξης Τσίπρας

«Πρέπει να εφεύρουμε έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ» δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας, παραμερίζοντας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, είπε, πρέπει να αλλάξει ριζικά, να αναδιοργανωθεί άμεσα και χωρίς καμιά χρονοτριβή, χωρίς να χαθεί ούτε μια μέρα στην αντιπαράθεση με την κυβέρνηση της ΝΔ. Βιάζεται να αντιπαρατεθεί, δεν είπε όμως τι πρέπει να αλλάξει και πώς πρέπει να   αλλάξει. Δεν είπε τί σημαίνει «νέος ΣΥΡΙΖΑ».

Στη δημοκρατία μας έχουμε (θέλουμε να έχουμε) πολιτικούς αντιπάλους, όχι εχθρούς. Το περιεχόμενο της αντιπαλότητάς μας με τον ΣΥΡΙΖΑ, η διαφορά μας από αυτόν, ήταν και τούτο, ή κυρίως ετούτο: το ότι ήθελε σε εμάς να έχει όχι απλώς αντιπάλους, αλλά εχθρούς.

Περιδίνηση στην «γκρίζα ζώνη» Αυταρχισμού και Ολοκληρωτισμού

Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έπειτα από αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες, κάνει επιτακτικό τον απολογισμό του περάσματος από την πολιτική ζωή της χώρας ενός προσώπου που εκπροσώπησε την Αριστερά και στο πολιτικό του στίγμα είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς θετικό πρόσημο. Την ώρα των απολογισμών της δραστηριότητάς του, το booksjournal.gr επιλέγει την αναδημοσίευση κειμένων από το αρχείο της χάρτινης έκδοσής του, που ασκούσαν κριτική στις επιλογές του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ όταν ξεδίπλωνε τα λαϊκιστικά και αυταρχικά πειράματά του. Κορυφαίο ανάμεσα σε αυτά τα κείμενα, και απολύτως διαφωτιστικό, το κείμενο του Πέτρου Παπασαραντόπουλου που ακολουθεί. Δημοσιεύτηκε στο τχ. 71 του Books' Journal, τον Νοέμβριο του 2016, και είναι ο πιο αδέκαστος απολογισμός των πρώτων χρόνων της κυβερνητικής του θητείας. Η χρησιμότητά του, επίσης, έγκαιται στο ότι, υπό το πρίσμα της κριτικής αυτού του κειμένου, μπορεί να ιδωθεί και ο υπόλοιπος κυβερνητικός του βίος, και η περασμένη τετραετία κατά την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αξιωματική αντιπολίτευση - επειδή οι συνθήκες άλλαζαν, αλλά ο τρόπος του Τσίπρα παρέμεινε ο ίδιος. Ήταν ο τρόπος ενός αυταρχικού ηγέτη για τον οποίο η δημοκρατία ήταν απλώς εργαλείο μέσω του οποίου θα ευοδώνονταν οι στόχοι του. [ΤΒJ]

Διαμαρτυρηθήκαμε, κάποιοι από τους πολίτες, ο καθένας όπως μπορούσε, για τη δολοφονία του Ζακ. Θανατηφόρες σωματικές βλάβες, λέει η απόφαση του δικαστηρίου, η ουσία είναι πως τον σκοτώσανε.

Αλλά το να επικαλείται κανείς το ότι συμμετείχε σε εκείνες τις κινητοποιήσεις, σαν στοιχείο του CV του, στοιχείο που προωθεί την σταδιοδρομία του, έχει κάτι το βαθιά απεχθές. Ρίχνει τη σκιά της ιδιοτέλειας σε μια αντίδραση, σε μια πράξη που δεν ήταν. Δεν ήταν για τους περισσότερους από εμάς.

Έχει κάτι το απεχθές. Πολύ πιο απεχθές και από εκείνες τις αναφορές στο "περπάτησε στην Γένοβα" ή αλλού. Οι κινητοποιήσεις για τον Ζακ κάτι σαν προσκύνημα στην Τήνο, για να συχωρεθούν οι αμαρτίες σου, το περπάτημα στη Γένοβα ταξίδι στους Άγιους Τόπους, για να πιστοποιηθεί ο Χατζηαβάτης σαν αριστερός Χατζής.

Η δεκαετία του 2010 ήταν η πιο περιπετειώδης δεκαετία στην πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας. Οδηγημένη από παραλογισμούς, που έγιναν πιστευτοί από έναν κόσμο που αντιμετώπισε με οδύνη την πιθανότητα διάλυσης της ζωής του έπειτα από μια ενδεχόμενη χρεοκοπία, η χώρα πέρασε οδυνηρές περιπέτειες στα νύχια του λαϊκισμού, ακροδεξιού και ακροαριστερού. Το 2018, ανακουφισμένος, ο πληθυσμός ψήφισε τη ΝΔ, ένα από τα κόμματα του πελατειακού κράτους που ευθυνόταν για την κατάσταση στην οποία περιήλθαμε το 2010, που την κρίσιμη στιγμή είχε αλλάξει την ηγεσία του, προτείνοντας έναν πολιτικό αρχηγό με χαρακτηριστικά κεντρώου ευρωπαϊστή, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που υποσχόταν δημοκρατία, Ευρώπη, εκσυγχρονισμό και πρόοδο.   

Τελικώς, όχι μόνο δεν μάθαμε ποιοι ήταν οι «εθνικοί λόγοι» που επέβαλαν την παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη, αλλά δεν μάθαμε καν πώς ορίζονται οι «εθνικοί λόγοι» που οδηγούν σε κάποια παρακολούθηση.

Οι κοντά σαράντα νεκροί ημερησίως από την «ξεχασμένη πανδημία», οι υποκλοπές και τα ρήγματα που έχουν ανοίξει στη δημόσια ζωή, η γενικότερη αίσθηση πως ο ορίζοντας αυτής της κυβέρνησης έχει γίνει η επίταση και επέκταση του μοντέλου μιας αλόγιστης (ανακουφιστικής, φυσικά, για ένα μέρος του πληθυσμού αλλά βλαπτικής προοπτικά για τον τόπο) τουριστικοποίησης και η επιδοματική αντιμετώπιση των κρίσεων – όλα αυτά προσφέρουν μια γεύση απογοήτευσης και δικαιολογημένης δυσφορίας. Η άποψη πως φαινόμενα σαν τα παραπάνω δεν είναι σημαντικά μπρος στο αγαθό της πολιτικής σταθερότητας μοιάζει ρηχή: διότι η σταθερότητα δεν μπορεί ποτέ να είναι η ανώτερη αξία μιας δημοκρατικής πολιτικής τάξης. Για την ακρίβεια, η σταθερότητα είναι σημαντική όταν προκύπτει ως απαύγασμα της καλής λειτουργίας των θεσμών και μιας κουλτούρας ώριμων συμβιβασμών που απέχουν από την ωραιοποίηση και την τεχνητή απόκρυψη των προβλημάτων. Αυτό που αισθανόμαστε πάντως εδώ και πολλούς μήνες (για να μην ανατρέξω πιο πριν) είναι πως η διακυβέρνηση της χώρας έχει στριμωχτεί σε μια καθημερινή κοπτορραπτική σε επικοινωνιακές τρύπες με την παρεμβολή κάποιων σημαντικών πλην ανεπαρκών από πολιτική άποψη λειτουργικών εκσυγχρονισμών (κυρίως ως προς την ψηφιοποίηση υπηρεσιών του Δημοσίου και παροχών προς τον πολίτη).