Αλέξης Τσίπρας

Νεφελώδης και καταγγελτική, συχνά χωρίς κατανόηση των λεπτομερειών και πολλές φορές παρελκυστική, είναι η δημόσια συζήτηση για τις υποκλοπές. Το κείμενο που ακολουθεί ξεκαθαρίζει τι έχει συμβεί (σε ό,τι έχει διευκρινιστεί) και τι μένει απαραιτήτως να μάθουμε. Εξηγεί ακόμα ότι η κυβέρνηση ελέγχεται για μια διαδικασία απολύτως εναρμονισμένη με την εφαρμογή των νόμων, που για να μην επαναληφθεί απαιτεί συγκεκριμένες ενέργειες και παρεμβάσεις. Ο πρωθυπουργός έχει υποχρέωση να νομοθετήσει κανόνες προστασίας των πολιτών, διότι η «δημοκρατία είναι το καθεστώς του αναστοχασμού και του αυτοπεριορισμού». Σε αυτό οφείλει να εξαντλήσει τη θεσμική ωριμότητά του και το ΠΑΣΟΚ. [ΤΒJ]

Χρήστος Παπανίκος, Στιγμές επικαιρότητας. Σκίτσα-γελοιογραφίες 2019-2021, Mίνωας, Αθήνα 2021, 148 σελ.

Το γελοιογραφικό έργο του Χρήστου Παπανίκου διαδόθηκε με επιτυχία κυρίως μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο γελοιογράφος έρχεται να συνεχίσει τη σημαίνουσα τάση της σύγχρονης ελληνικής γελοιογραφίας να βάζει στο στόχαστρό της κυρίως πρωταγωνιστές και πρακτικές της ριζοσπαστικής και λαϊκιστικής ακρότητας που πρωτοέκαναν τη δυναμική –και προσωρινά κυρίαρχη (2010-15)– εμφάνισή τους τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Με έμφαση στη λεπτομέρεια, με οξύ και πνευματώδη σαρκασμό, ο Παπανίκος είναι σήμερα ανάμεσα στους πιο παρεμβατικούς πολιτικούς γελοιογράφους. Στο βιβλίο του ανθολογεί τις βινιέτες που δημοσίευσε μετά την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και, ιδίως, μετά την πανδημία του κορωνοϊού. [TBJ]  

Πριν από τρία χρόνια, πολλοί άνθρωποι που δεν προέρχονται από τον δεξιό χώρο ψήφισαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη θεωρώντας πως  ΣΥΡΙΖΑ κι ΑΝΕΛ είχαν εν πολλοίς εξαπατήσει τους ψηφοφόρους (παραπέμπω στις κατ’ επανάληψη, πριν τις εκλογές του 2015, δηλώσεις του καθηγητή (!) Γιώργου Σταθάκη που, υπομειδιώντας ―ποιος ξέρει γιατί― όταν τον ρωτούσαν για το πώς θα καταργήσει το Μνημόνιο απαντούσε: «με ένα νόμο· που θα έχει ένα μόνο άρθρο»). Ενοχλούσε επίσης η αλαζονεία του τότε πρωθυπουργού που επειδή τάχα εκπροσωπούσε το «λαό» θεωρούσε πως είχε παντού δίκιο, ενοχλούσαν οι ύβρεις και η χυδαιότητα εναντίον των αντιπάλων («διαπραγματευθήκατε στα τέσσερα») όπως και η στοχοποίηση των «ξένων», ενοχλούσε ο πρωτόγονος και εντέλει αντιδημοκρατικός τρόπος των δύο αυτών κομμάτων ―όπως φυσικά και η, εκ πρώτης όψεως, παρά φύσιν συμμαχία τους.

Αφορμή για όσα διαβάσετε αποτέλεσε η αυτάρεσκη αυτοαναφορά του πρώην πρωθυπουργού ότι αυτός είναι «αυτοδημιούργητος». Πιστεύω πως πρόκειται για έναν όρο τόσο εγωιστικό όσο και κενό σημασίας, μια και περιγράφει κάποιον που απλά δεν υπάρχει. Και φυσικά μόνο στη μεταφορική διάσταση, επειδή κυριολεκτικά αυτοδημιούργητος δεν είναι ούτε ο Τζήζας, σε βαθμό που οι δύο «πηγές» για τη δική Του δημιουργία να διαφωνούν. Αλλά στο θέμα μας.