Αλέξιος Αρβανίτης

Για κάποιους αριστερούς υπάρχουν πράγματι δύο δρόμοι στη ζωή: ή θα ενσωματωθούν σε ένα διεφθαρμένο σύστημα ή θα το ανατρέψουν. Ενδιάμεση οδός δεν υπάρχει. Στη συνείδησή τους, δεν υπάρχει η περίπτωση να παλέψουν εντός του συστήματος για το καλύτερο δυνατό. Γιατί άλλωστε καλούν τον κόσμο να αντισταθεί στους δρόμους; Γιατί, απλούστατα, δεν πιστεύουν στο δημοκρατικό πολίτευμα. Είναι λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ ένα κόμμα που ετοιμάζεται να εγκαθιδρύσει ένα νέο κομμουνιστικό καθεστώς στην Ελλάδα; Ή μήπως ό,τι λένε δεν το εννοούν;

Οι σύγχρονοι Έλληνες αμελούν την ουσία της γνώσης και τη σημασία της προσωπικής τους ανάπτυξης. Προσπαθούν να περνούν εξετάσεις, να παρακολουθούν σεμινάρια, να ζητούν επίμονα «χαρτιά» που να μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να «πουλήσουν» τον εαυτό τους. Η στείρα αναζήτησή τους αποδυναμώνει την προσπάθειά τους να μάθουν πραγματικά, να βελτιωθούν, να προσφέρουν.

Ίσως το μόνο κόμμα που δεν θα είχε πρόβλημα να δεχτεί ότι απώτερος στόχος του είναι η κατάλυση της δημοκρατίας είναι η Χρυσή Αυγή. Υπάρχουν βέβαια και κόμματα που είναι βασισμένα στην ιδεολογία του κομμουνισμού και άρα, θεωρητικά, έχουν επίσης στόχο την κατάλυση της δημοκρατίας (για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης). Κάποια από αυτά όμως δεν θα καταφέρουν να έχουν ποτέ αρκετή εξουσία -ΚΚΕ- και άλλα πρέπει να αποκηρύξουν τον κομμουνισμό ώστε να αποκτήσουν την περισσότερη εξουσία που ονειρεύονται - ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως, το μόνο κόμμα που είναι πραγματικά «εκτός του συνταγματικού τόξου», όπως επανειλημμένα λένε οι πολιτικοί, είναι το κόμμα της Χρυσής Αυγής. Αυτό δεn διαφαίνεται μόνο με βάση την ιδεολογία του, αλλά και με βάση τις μεθοδεύσεις του.

Ίσως δεν θα είχε νόημα να ασχοληθεί κάποιος περισσότερο με τις πρόσφατες διαφημίσεις του Ποταμιού αν η αντίδραση του ηγέτη και των στελεχών του δεν ήταν τόσο σθεναρή υπέρ τους. Επειδή αντίστοιχη διαφήμιση φέρει τη σφραγίδα και τη βούλα του Μπαράκ Ομπάμα, ίσως τα μέλη ένιωσαν πολύ προοδευτικά με την υποστήριξή τους. Αλλά μην τρέφετε αυταπάτες. Οι διαφημίσεις είναι βαθιά σεξιστικές.

Eίσαι ο άνθρωπος που θέλει τη σταθερότητα ή την αστάθεια; Ο άνθρωπος που θέλει τα μνημόνια ή την αλληλεγγύη των λαών; Μπορεί να είσαι άνθρωπος που θέλεις ΚΑΙ τη σταθερότητα ΚΑΙ την αλληλεγγύη των λαών ΚΑΙ χίλια δυο άλλα πράγματα με τρόπο που να είναι όλα εφικτά, αλλά με τον περιορισμό της διάστασης της σύγκρισης νιώθεις ότι αποχωρείς από την ομάδα, αν δεν συμμορφωθείς με την παράμετρο και το ψευτοδίλημμα που σου θέτουν. Είναι απαραίτητη όμως η συμμόρφωση και η τελική επίτευξη της συσπείρωσης γύρω από τα πολιτικά κόμματα στις εκλογές;

Το κλάμα του Μπούκουρα ξεσήκωσε μία θύελλα ειρωνείας για τις υποκριτικές του ικανότητες και ένα κύμα εκνευρισμού για το θράσος του να μιλά για τα παιδιά του, όταν άλλα παιδιά, παιδιά μεταναστών, έχουν πληγεί από τις τακτικές της Χρυσής Αυγής. Η αντίδραση από τα μέσα ενημέρωσης στρέφεται ακόμη κι ενάντια σε βουλευτές των ΑΝΕΛ οι οποίοι τόλμησαν να παρηγορήσουν τον πρώην βουλευτή της Χρυσής Αυγής και νυν ανεξάρτητο βουλευτή. Είναι εμφανές ότι ο κόσμος προεξοφλεί την ενοχή του Μπούκουρα. Ακόμη περισσότερο είναι εμφανές ότι δεν θέλει να νιώσει δείγμα λύπησης για αυτόν τον άνθρωπο. Αντιθέτως, η στάση του απέναντί του γίνεται ακόμη πιο σκληρή. Διόλου ανεξήγητη στάση και συνάμα βαθιά μεροληπτική.

Για μια ακόμη φορά γίνεται συζήτηση για την προοπτική εξόδου από το ευρώ, προοπτική που εξετάζεται κυρίως από μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.  Όταν αναφέρθηκε πρόσφατα από την Αριστερή Πλατφόρμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη στη συνεδρίαση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήθελα να γράψω κάτι και να συνεισφέρω, έστω και λίγο, σε μια επιζήμια δημόσια συζήτηση. Η συζήτηση όμως δε λέει να κοπάσει μετά από διαδοχικές δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριλαμβανομένης της δήλωσης του Μανώλη Γλέζου. Μήπως η συζήτηση αποτελεί μια στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για να πετύχει περισσότερα στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, στρατηγική που απογειώθηκε μετά το «Μέρκελ γκόου μπακ» του αρχηγού Τσίπρα;

Ενώ πρόσφατα θυμηθήκαμε ότι έχουν περάσει 47 χρόνια από την εγκαθίδρυση της χούντας των συνταγματαρχών, πολλοί λένε ότι χούντα έχουμε ακόμη και σήμερα: Κλείσιμο της ΕΡΤ εν μία νυκτί, βάρβαρη μείωση μισθών, ασφυκτική ανεργία στους νέους, υποτιθέμενη άνοδος του αριθμού αυτοκτονιών. Δεν είναι έργο χούντας αυτά τα περιστατικά;

Με αφορμή το δίλημμα που έθεσε ο Αλέξης Τσίπρας κατά την έλευση της γερμανίδας καγκελαρίου στην Ελλάδα και εν όψει ευρωεκλογών: «Μέρκελ ή ΣΥΡΙΖΑ».

Με το δίλημμα «Μέρκελ ή ΣΥΡΙΖΑ» την περασμένη Παρασκευή, ο κύριος Τσίπρας υιοθέτησε έναν πολιτικό λόγο που μας είναι γνώριμος. Άλλωστε και ο πρωθυπουργός θέτει διλήμματα τύπου «Μιζέρια ή Ελπίδα» και «Εντός Ευρώπης ή Εκτός Ευρώπης». Τέτοια διλήμματα πρέπει να μας φαίνονται όσο αποπροσανατολιστικά φαντάζουν οι φράσεις «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» του Γιώργου Παπανδρέου και «Ευθύνη ή Ανευθυνότητα» του Κώστα Καραμανλή.

Όταν τα κόμματα κολακεύουν τους πολίτες – κι εκείνοι αποδέχονται την κολακεία

Ο μέσος ψηφοφόρος δεν είναι απλά αδαής. Πάνω από όλα, είναι συστηματικά μεροληπτικός στις πολιτικές του θέσεις. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν ξέρει, το πρόβλημα είναι ότι προκρίνει συστηματικά μία πολιτική θέση δίχως πραγματικά να γνωρίζει τις επιπτώσεις της.