Αλέξιος Αρβανίτης

Σε σχέση με το φόβο, μπορεί να ειπωθεί ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον άνθρωπο προκύπτει από το φόβο του φόβου του ίδιου. Κατά αντιστοιχία, και σε σχέση με το ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να ειπωθεί ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη χώρα προκύπτει από το φόβο του ΣΥΡΙΖΑ του ίδιου.

Οι φοιτητές εισέρχονται στα πανεπιστήμια με την προϋπόθεση να πληρούν αυστηρές προϋποθέσεις γνώσεων που είναι συναφείς με το αντικείμενο που επιθυμούν να σπουδάσουν. Το γεγονός αυτό δείχνει καταφανώς ότι δεν έχουν δικαίωμα όλοι οι μαθητές να σπουδάσουν (για περισσότερη ανάλυση περί της μη καθολικότητας του δικαιώματος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μπορείτε να δείτε εδώ). Η κοινωνία επιλέγει να σπουδάζει κάποιους μαθητές υπό συγκεκριμένους όρους. Από που προκύπτουν αυτοί οι όροι; Αρκεί ο όρος της προϋπόθεσης γνώσεων ή πρέπει να θεσμοθετηθούν και άλλοι;

Ο κάθε φοιτητής των δύο μεγαλύτερων πανεπιστημίων στην Ελλάδα, του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στοίχισε 8.000-9.000 Ευρώ το 2009, χωρίς το συνυπολογισμό των συγγραμμάτων και της σίτισής του. Το κόστος αυτό έπεσε περίπου κατά 2.000 Ευρώ το 2012, χωρίς να φτάσει σε ευκαταφρόνητα επίπεδα. Δωρεάν παιδεία σου λένε μετά. Η κοινωνία επενδύει αυτά τα χρήματα μέσω της πληρωμής άμεσων και έμμεσων φόρων (οι έμμεσοι πληρώνονται οριζόντια, και άρα και από τους οικονομικά ασθενέστερους) ώστε να σπουδάσει τους νέους της. Συνειδητοποιούν άραγε οι φοιτητές τις υποχρεώσεις που αντιστοιχούν στα χρήματα που λαμβάνουν;

Ο πατέρας είναι ευσυγκίνητος απέναντι στις επιθυμίες του παιδιού του. Αν το παιδί του απειλήσει να κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να σκάσει, άνετα μπορεί να υπαναχωρήσει και να του κάνει το χατίρι. Η συγκίνηση δεν θα έχει να κάνει τόσο με το δίκαιο του αιτήματος του όσο με το μέγεθος του πατρικού ενδιαφέροντος. Οι φοιτητές που προβαίνουν σε κατάληψη σήμερα επενδύουν σε μία αντίστοιχη πατρική ευαισθησία: ανεξάρτητα από το δίκαιο των αιτημάτων τους, κρατούν την αναπνοή τους μέχρι να συγκινηθεί το κράτος-πατερούλης και να έρθει να τους σώσει. Ή να σκάσουν.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έγινε για να μπορούν οι δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις να εξυπηρετούν τους στόχους τους στα πανεπιστήμια. Αντίθετα, πρεσβεύει την αντίσταση στον έλεγχο των πολιτικών δυνάμεων και τη χαλιναγώγηση της σκέψης των νέων, από όπου κι αν προέρχεται.

Στο πλαίσιο συναντήσεων με τους προέδρους των κομμάτων, η Γιάννα Αγγελοπούλου συναντήθηκε με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να προετοιμάσει το έδαφος για το συνέδριο που διοργανώνει το καλοκαίρι του 2015 το ίδρυμα Κλίντον. Οι απόψεις που διάβασα αυτή την εβδομάδα δεν περιορίστηκαν στο γεγονός καθεαυτό. Οι εκφράσεις περί ναρκισσισμού, ψηλοτάκουνης ισχύος και ανάρμοστων φιλοδοξιών για την προεδρία της δημοκρατίας έδιναν και έπαιρναν, δείγματα ενός ανίδεου και σεξιστικού δημοσιογραφικού και πολιτικού λόγου. Ας τα πάρουμε ένα-ένα όμως.

Ο αριστερός στην Ελλάδα του 2014 φαίνεται ότι ζει στον δικό του μικρόκοσμο. Στην πιο απεχθή του μορφή, αυτός είναι ένας κόσμος που ο εμπρησμός στα γραφεία μίας εφημερίδας είναι πράξη αντίστασης, ενώ στην πιο συμπαθή του μορφή, είναι ένας κόσμος που η τύχη της ΔΗΜΑΡ έχει σημασία για τον τόπο. Υπό ομαλές συνθήκες, η σύγκριση μεταξύ τρομοκρατών και κοινοβουλευτικών κομμάτων θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ατυχής, αλλά είναι γεγονός ότι ο αυτοαποκαλούμενος «αριστερός» έχει πολλές και διαφορετικές εκτιμήσεις για το τι σημαίνει Αριστερά. Αντλεί μάλιστα αυτή του την εκτίμηση σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες εντός του ίδιου χώρου. Εξού κι η αναπόφευκτη σύγκριση στη βάση ενός «αριστερόμετρου» που έχει και ακραίες τιμές. Δυστυχώς επί του παρόντος το αριστερόμετρο αυτό κάνει ζημιά στην Αριστερά και υπονομεύει τις προσπάθειες ανασυγκρότησής της.

Μετά την πρόσφατη ανακοίνωση του αφεντικού της Apple, Τιμ Κουκ, για τη σεξουαλική του ταυτότητα, πολλοί θα πουν «μπράβο» ή «συγχαρητήρια» με περισσή δόση ειρωνείας. Γι΄ αυτούς, είναι ακατανόητη η ανάγκη κάποιου ομοφυλόφιλου να δηλώσει δημόσια τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. «Βγαίνω εγώ να διακηρύξω τι κάνω στο κρεβάτι μου;» λένε. Επειδή δεν το κάνουν οι ίδιοι λοιπόν, δεν πρέπει να το κάνουν και οι άλλοι. Όσο και να φαίνεται περίεργο, αυτή είναι μία μορφή «μοντέρνας» διάκρισης.

Είναι πολύ εύκολο να υποστηρίζουμε μία θέση επί της γενικής, δήθεν φιλελεύθερης αρχής «Εγώ θα αγοράζω όποτε θέλω και με βολεύει» ή της γενικής, δήθεν αριστερής αρχής «Ο ελεύθερος χρόνος πρέπει να θεσμοθετείται και να προστατεύεται». Ορίζονται, όμως, οι ορθές λύσεις των προβλημάτων υποχρεωτικά από τόσο γενικευτικές γενικές αρχές; Ή, απλώς, μόνο, συντηρούνται οι αντιπαλότητες που γεννοούν δογματισμούς και φανατισμούς; [ΤΒJ]

Για τους περισσότερους, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα με ευαισθησίες που έχει σκοπό να άρει τις κοινωνικές ανισότητες. Αναμφισβήτητα, είναι ένα κόμμα που έχει αριστερό προσανατολισμό. Ποια είναι όμως η φύση αυτού του «αριστερού» προσανατολισμού;