Αλέξιος Αρβανίτης

Προσφεύγει συνέχεια σε τσιτάτα, που τα ενσωματώνει στο λόγο του. Δανείστηκε Ρίτσο στο λόγο του, στο δημοψήφισμα και, χθες, Χικμέτ - αλλά αν είχαν γίνει τραγούδι από κάποιον συνθέτη της μεταπολίτευσης θα μπορούσε να πει ακόμα και ρητά του Κοέλιο. [TBJ]

Η επικοινωνιακή στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται αποτελεσματική. Στόχος της «πρώτη φορά» αριστεράς ήταν να φέρει τον αέρα του «νέου» στην πολιτική. Η παρούσα δημοσκοπική του επικράτηση δείχνει ότι όντως καταφέρνει να πείθει. Η αίσθηση του νέου, όμως, δεν είναι χωρίς οικονομικό κόστος. Είναι επίσης ολοφάνερο ότι η όλη επικοινωνιακή διαχείριση γίνεται σε βάρος της τσέπης του Έλληνα πολίτη.

Η παταγώδης αποτυχία του πρωθυπουργού στις διαπραγματεύσεις αποδίδεται κυρίως στην απειρία του. Το «παιδί», όπως λένε συχνά οι μεγαλύτεροι που πιστεύουν στην εντιμότητα του νέου Αλέξη Τσίπρα, είχε αγνές προθέσεις. Δυστυχώς υπερεκτίμησε τις ικανότητές του και η υπόθεση πήγε στραβά. Πολλοί μάλιστα ισχυρίζονται ότι έκανε τρία βασικά λάθη. Θα αναφερθώ σε αυτά, ένα προς ένα. Θα καταλήξω ότι κανένα δεν ισχύει.

Δεν είμαι ποινικολόγος και δεν θέλω να μπω στις νομικές λεπτομέρειες του Σχεδίου Β. Αυτές οι λεπτομέρειες, άλλωστε, αποπροσανατολίζουν από το πραγματικό, αληθινό έγκλημα: την ενσυνείδητη, συντεταγμένη πορεία της χώρας προς την οικονομική καταστροφή της το τελευταίο εξάμηνο. Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι η οικονομική καταστροφή της χώρας για τον πρωθυπουργό ήταν ένα καλό «διαπραγματευτικό χαρτί». Εκεί ακριβώς έγκειται το πραγματικό έγκλημα του Σχεδίου Β και δεν χρειάζεται να αναζητήσουμε καμία κρυφή ομολογία Βαρουφάκη. Είμαστε όλοι μάρτυρες.

Το σήριαλ Βαλαβάνη, με τις συνεχείς παρεμβάσεις που εκθέτουν ολοένα και περισσότερο την ίδια, δεν θα έπρεπε να μας κάνει εντύπωση. Βλέπετε, η κυρία Βαλαβάνη, με την επιστολή της παραίτησής της στις 13/7, μας έδωσε επαρκή στοιχεία για να την απαξιώσουμε πλήρως και να αδιαφορούμε για το τι λέει από τότε.

Εννιά πράγματα είπε ο πρωθυπουργός στη συνέντευξη της 14ης Ιουλίου 2015 και μας έπεσαν τα μαλλιά

Το ΝΑΙ από το ΟΧΙ χωρίζουν ελάχιστες διαφορές, αν πραγματικά πιστέψουμε ότι το αντικείμενο του δημοψηφίσματος είναι το κείμενο που μας έδωσαν οι θεσμοί. Η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη συμφωνήσει στο 95% αυτού του κειμένου και δήθεν διεκδικεί μία αναβολή στη σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ, τη διατήρηση της έκπτωσης του 30% στο ΦΠΑ των νησιών και μία καθυστέρηση στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Αυτές είναι και οι τυπικές διαφορές του ΟΧΙ από το ΝΑΙ. Η ουσιαστική διαφορά, όμως, έγκειται αλλού.

Από τη στιγμή που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πήραν την εξουσία, η χώρα πορεύτηκε πάνω σε ένα δόγμα: «Οι Ευρωπαίοι μας έχουν ανάγκη. Όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, θα υποχωρήσουν». Ο Γιάνης Βαρουφάκης μας λέει, χρόνια τώρα, ότι με την απειλή της δικής μας χρεοκοπίας οι Ευρωπαίοι θα υποχωρήσουν. Μάλιστα, μας οδήγησε συνειδητά προς τη χρεοκοπία με τη σιγουριά ότι δεν κάνει λάθος. Γιατί όμως έκανε λάθος;

Για πρώτη φορά μετά το 1974, η κυβέρνηση καλεί το λαό σε δημοψήφισμα. Θα φανταζόταν κάποιος ότι η πολιτική ηγεσία θέλει την άποψη του λαού για κάποιο πολύ σημαντικό ζήτημα. Καμία σχέση. Δεν ενδιαφέρεται για την άποψη του λαού, ακόμη κι αν στο τέλος θα αναγκαστεί να τη σεβαστεί. Αντιθέτως, την εκμεταλλεύεται και τη θέτει στην υπηρεσία της συγκρότησης ενός δήθεν ισχυρού διαπραγματευτικού χαρτιού. Αποτείνεται στον ελληνικό λαό για να εκμαιεύσει το ΟΧΙ και να ενδυναμώσει την αποτυχημένη της διαπραγμάτευση.

Η εφημερίδα Die Welt δημοσίευσε την προηγούμενη εβδομάδα άρθρο του Von Berthold Seewald στο οποίο ισχυριζόταν ότι δεν πρέπει να παρέχεται βοήθεια στους Έλληνες γιατί δεν είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, αλλά ένα αμάλγαμα από σλαβικά, βυζαντινά και αλβανικά φύλα. Φυσικό ήταν να κατηγορηθεί από τα ελληνικά μέσα για ρατσισμό.