Αλέξιος Αρβανίτης

Η ζωή της Αντέλ (σσ.κείμενο για την οποία παρουσιάστηκε στο προηγούμενο τεύχος) δεν μου προκάλεσε εντύπωση τόσο για τις τολμηρές ερωτικές σκηνές –στα 2013 τα έχουμε ξεπεράσει αυτά– όσο για την επιμονή του σκηνοθέτη γύρω από σκηνές στοματικής απόλαυσης. Μακαρονάδες, στρείδια, γλυκά, τσιγάρα, δάκρυα και βλέννα από το κλάμα, κρασί, μπύρα, σωματικά υγρά ερωτικών παρτενέρ εναλλάξ έβρισκαν το δρόμο τους προς το στόμα της Αντέλ και των υπολοίπων χαρακτήρων του έργου σε βαθμό που σχεδόν δυσκολεύτηκα να το παρακολουθήσω. Με έκανε να αναρωτηθώ αν ο σκηνοθέτης είχε κάποια φροϋδική νεύρωση ή αν είχα εγώ.