ΚΚΕ

50 χρόνια μεταπολίτευση: η Τρομοκρατία, οι Αγανακτισμένοι, η Μαρφίν και η κουλτούρα των καταλήψεων. Τεύχος 151

Πάλι για την Τριλογία του Στρατή Τσίρκα. Μια ανταπάντηση στον Γιάννη Παπαθεοδώρου. Τεύχος 146 (Τα κείμενα του διαλόγου, με τη σειρά δημοσίευσής τους: Η πρώτη παρέμβαση του Περικλή Φ. Κωνσταντινίδη: https://booksjournal.gr/dialogos/4540-organosi-sto-strato-ean-sas-eixa-stin-ispania-tha-sas-ekteloysa?fbclid=IwAR0rPb6WNATv0Z14v953rhYagsf3nQgLF6lAFpreJQvSrS4SY2VgD4x8ceU Ακολουθεί η απάντηση του καθηγητή Γιάννη Παπαθεοδώρου: https://booksjournal.gr/dialogos/4590-ena-tsigaro-dromos Παρατίθεται και η παρέμβαση του Γιώργου Σίμου: https://booksjournal.gr/dialogos/4625-i-kritiki-ston-tsirka Το κείμενο που ακολουθεί κλείνει (προσωρινά, επειδή όταν ανοίγουν τέτοια ζητήματα δεν κλείνουν εύκολα) τη συζήτηση. 

Ξαναδιαβάζοντας τις Ακυβέρνητες Πολιτείες του Στρατή Τσίρκα

Μίμης Ανδρουλάκης, Πριν σβήσουν τα φώτα. Πρώτο βιβλίο, Πατάκη, Αθήνα 2022, 608 σελ.

Μήτσος Αλεξανδρόπουλος, Αυτά που μένουν, (α΄ έκδ. Δελφίνι 1994), Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2000 (δυο τόμοι, Η γραμμή της ζωής, 584 σελ. και Το κόκκινο σπίτι, 486 σελ.).

Κοινό τους σημείο είναι η στράτευσή τους, από τα νεανικά χρόνια, στο ΚΚΕ. Ο Μίμης Ανδρουλάκης, ο πρώτος τόμος της αυτοβιογραφίας του οποίου μόλις κυκλοφόρησε, οφείλει αυτή τη στράτευση στη χούντα, στην ανάγκη να την πολεμήσει πολιτικά. Η πολιτική απαιτεί συλλογική δράση αφού, ιδίως σε ζοφερούς καιρούς, δεν μπορεί να είσαι ανέστιος, μοναχικός διανοούμενος, «αναζητάς συντρόφους, μεγάλα σύνολα, για μια γενική κίνηση των μαζών». Ο συγγραφέας Μήτσος Αλεξανδρόπουλος (1924-2008), συμπαθών του κομμουνισμού, πέρασε στον Δημοκρατικό Στρατό από τον Εθνικό Στρατό, με τον οποίο πολεμούσε, τα χρόνια του εμφύλιου. Και οι δύο άσκησαν κριτική στο κόμμα – αλλά ο Αλεξανδρόπουλος παρέμεινε πιστός ώς το τέλος. [ΤΒJ]

«Στους νικητές αρκεί η νίκη», ψέλλιζε ο Σπύρος Μαρκεζίνης, βλέποντας τους νικητές του εμφυλίου, τυφλωμένους από το μίσος, να κανιβαλίζουν πάνω στους ηττημένους και να τους μετατρέπουν σε μάρτυρες. Διότι αυτός ήξερε πολύ καλά πως, σε μία θρησκευόμενη χώρα στην οποία η εκκλησία γιορτάζει ολόκληρο πάνθεον αγιοποιημένων μαρτύρων, οι μάρτυρες θα ήταν τελικά οι ηθικοί νικητές.

Επειδή τέτοιες μέρες ακούγονται διάφορα, θέλω να ξεκαθαρίσω πώς έγιναν εκείνα τα πράγματα στις 28 Οκτωβρίου 1940.