Ημερολόγιο Γεφύρας

Σε πολλές σέλφι, βλέπεις πολύ συχνά τον ώμο αυτού που τις τραβάει: αυτήν τη, δυστυχώς όχι ανεπαίσθητη, κίνηση που κάνει ο ώμος, το ανασήκωμα, το τέντωμα για να κρατήσει το κινητό, για να τεντώσει το μπράτσο, για να καδράρει —σε μια τόσο άβολη στάση— το θέμα, το πρόσωπο εν πάση περιπτώσει, που μπορεί να έχει όποιο ύφος, όποιο «θέμα», έχει επιλέξει ο κάτοχος του κινητού, και του ώμου: μπορεί το υποκείμενο, ο χρήστης, να είναι κατηφής, σκεπτικός, συνοφρυωμένος, χαμογελαστός, σέξι, με έκφραση αλλοπαρμένη ή εκστατική, μπορεί να είναι θλιμμένος, περίφροντις, αναστατωμένος ή σαν σεξπιρικός ήρως — δεν έχει σημασία: όπως και να είναι, είναι σκηνοθετημένος. Και αυτό δεν θα πείραζε, αν δεν φαινόταν ο ώμος. Αλλά φαίνεται —αυτή η ανεπαίσθητη κίνηση που κάνει, το ανασήκωμα, το τέντωμα—, και τον εκθέτει. Καλά, όχι πολύ: τι σημασία έχει, άλλωστε; Κανείς μπορεί να υποδύεται ό,τι θέλει, λογαριασμό θα μας δώσει; Μια φωτογραφία είναι, και τραβήχτηκε από τον κάτοχο του ώμου για να υποδηλώσει κάτι και για να χρησιμοποιηθεί σαν φωτογραφία προφίλ, ή κάτι τέτοιο. Δεν μας πέφτει λόγος. Ωστόσο, το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και στους υποστηρικτές της κυβέρνησης, παλιούς και αμετανόητους, αλλά και σε αυτούς που κάνουν κάνα εξάμηνο τώρα ότι δεν είδαν και δεν ξέρουν: γράφουν για σκάκι, γράφουν για τραγουδάκια, θρηνούν τους προσφάτως χαμένους καλλιτέχνες, κολλάνε συνδέσμους για τις επιδημίες θανατηφόρων ιών, μιλούν για τα παλιά, τότε που η ρετσίνα τραγουδούσε στα γυάλινα ποτηράκια της μουστάρδας στα καπηλειά, α! ναι — κι όλα αυτά ενώ εξαιτίας τους η Ελλάδα χάνεται και σβήνει. Κάνουν ό,τι μπορούν, τα καημένα, για να κρυφτούν μέσα στον θόρυβο των Μέσων. Ωστόσο ο ώμος φαίνεται, ο ώμος τούς προδίδει.

Ήταν ένας νεαρός παπάς χθες το βράδυ στην παραλία που έτρεχα, τριανταπεντάρης, σχεδόν ήμαστε οι δυο μας όλοι κι όλοι στο κομμάτι μετά τον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο, μιλούσε στο κινητό με έξαψη περπατώντας δυνατά και γρήγορα (εγώ τρέχω αργά), και έτρεμε ολόκληρος, έτρεμαν και το σώμα του και το στόμα του, ωστόσο είχε αυτή την καμπανιστή και οπωσδήποτε σταθερή φωνή των ιερέων, που είναι κάπως έρρινη και έχει καλά κρατήματα, και ο αέρας παλλόταν με ένταση γύρω του, και έψεγε τον φίλο του που προτιμούσε κάποιον άλλο, «τον πατέρα σου», είπε, ή κάτι τέτοιο, που ήταν βέβαια, προσέθεσε ειρωνικά, «ο πιο άγιος των αγίων», και είχε, βέβαια, κάθε λόγο να τον προτιμά, και πολύ καλά και πολύ σοφά έπραττε που τον προτιμούσε, α ναι, νομίζω θα τελούσαν από κοινού ένα μυστήριο, ίσως αύριο Κυριακή, δεν ξέρω, δεν κατάλαβα, και περνώντας από δίπλα του έσκυψα το βλέμμα γιατί ντράπηκα που είχα κρυφακούσει, ωστόσο τελευταία στιγμή, σκύβοντας, προσπάθησα να πιάσω το δικό του, ίσως για να δει πως καταλάβαινα, πως δεν πείραζε που άκουσα, όλα καλά, να μην ανησυχεί, και πως εντέλει ήμουν μαζί του, ήμουν με το μέρος του, και πως είχε δίκιο να τρέμει έτσι, να τρέμει ολόκληρος, και το σώμα και το στόμα του, αλλά εκείνος δεν με κοιτούσε καν, τα μάτια του έκαιγαν από πυρετό και ήταν βουτηγμένα στα δάκρυα, και κρατούσε σφιχτά το κινητό ακούγοντας δικαιολογίες και ψέματα, και λίγα βήματα πιο μακριά σκέφτηκα, αλλά δεν το ’κανα, να γύριζα πίσω και να τον φιλούσα, να του φιλούσα το χέρι.

Από την πρώτη στιγμή που επιβλήθηκαν, όλοι ξέραμε πως τα capitalcontrols ήρθαν για να μείνουν: μπορεί κάποιοι δευτέρας κατηγορίας πολιτικοί της συγκυβέρνησης, για μια χούφτα χρήματα —όπως πετάμε ένα λαγό στην αρένα—, να λένε στις τηλεοράσεις πως πρόκειται για μία μικρή παρένθεση που σύντομα θα κλείσει, αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη: θα ζούμε με περιορισμούς στην αγορά για χρόνια. Όχι πολλά: τρία με τέσσερα, λένε οι σοβαροί αναλυτές. ΟΜΩΣ: εάν μας εκδιώξουν από τη Συνθήκη Σένγκεν (σαν πρώτο αλλά βασικότερο βήμα για την πλήρη έξοδό μας, εντέλει, από την Ένωση), θα έχουμε να κάνουμε με μία κατάσταση που δεν θα μπορεί να αλλάξει — όχι στο ορατό μέλλον. Ο κίνδυνος να γίνει άρδην Κόλαση η ζωή όλων μας είναι υπαρκτός και θανάσιμος. Η Σένγκεν είναι το άσυλό μας, και η ελευθερία μας. Η αποπομπή μας δεν θα σημάνει μόνο τον διασυρμό μας, αλλά την ίδια την υπόσταση της χώρας όπως την ξέρουμε. Θα κατρακυλήσουμε στον Τρίτο Κόσμο, χωρίς δυνατότητα επανόδου στον Ελεύθερο.

Στην παραλία της Θεσσαλονίκης, οι ψαράδες με τα καλάμια έχουν πολλαπλασιαστεί τον τελευταίο καιρό. Έχουν σχεδόν δεκαπλασιαστεί τα δύο-τρία τελευταία χρόνια που τους παρακολουθώ, και κυρίως έχουν εκσυγχρονιστεί — πολύ: δεν θα δεις πια τον παππού που έβλεπες παλιά, με την πετονιά και την υπομονή του και τη μελαγχολία που τον τύλιγε, δεν θα τον δεις γιατί δεν πηγαίνει πια, ούτε θα ξαναπάει. Είναι νέοι άντρες οι περισσότεροι ψαράδες, καλά ντυμένοι, άριστα εξοπλισμένοι, με σύγχρονα καλάμια και με πολλά σύνεργα, με φακούς στις πετονιές, τους φελούς και τα καπέλα, με ψυγεία πάγου, ποδήλατα και μηχανάκια για να μεταφέρουν τα ψάρια. Πολλοί έχουν σταντ όπου στηρίζονται δύο και τρία επιπλέον καλάμια, πέραν αυτού που κρατούν στο χέρι. Η δουλειά έχει εντατικοποιηθεί και βιομηχανοποιηθεί. Όλοι τους ξέρουν καλά πού τσιμπάει και πότε (ανάλογα με την ώρα της ημέρας, με την εποχή, με το φεγγάρι), και μετακινούνται αναλόγως, μαζικά. Στα σημεία όπου στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλο η παραλία αλλάζει άρδην και επί ώρα όψη, γίνεται κάτι άλλο, μία δραστήρια περιοχή όπου αλιεύονται σωρηδόν κεφαλόπουλα για να πάνε στις ταβέρνες και στα καφενεία της πόλης, ένας τόπος που δεν είναι πλέον τόπος «περιπάτου», περισυλλογής, ή ό,τι άλλο συνιστά αυτό που λέμε δημόσιος χώρος — που δεν είναι καν πόλη. Τα σημεία εκείνα, της μαζικής ψαριάς, είναι ένας χώρος ιδιωτικός και περίκλειστος. Αν και όχι αόρατος. Και πρακτικά ενοχλητικός. Πρόκειται, εν ολίγοις, για ένα αηδιαστικό θέαμα (δεν μιλώ καν για την καθαυτό πράξη της υπεραλίευσης), και άμποτε να ξεμπερδέψουμε από δαύτο. Ας τους περιορίσει ο νόμος, ας απαγορευτούν αν μη τι άλλο τα επιπλέον καλάμια, είναι απεχθές αυτό που συμβαίνει, και βρομιάρικο. [§] Θα πείτε, Εδώ ο κόσμος καίγεται, η Ελλάδα βουλιάζει καθημερινά και περισσότερο, και από τον βυθό όπου πηγαίνουμε δεν θα υπάρξει επιστροφή, κι εσύ ασχολείσαι με τους ψαράδες της Νέας Παραλίας; Ναι, αυτό κάνω. Κάποιος έπρεπε να το πει.

Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος σήμερα. Οφείλουμε να σκύψουμε το κεφάλι και να αναλογιστούμε τι έφταιξε — ποια χαρακτηριστικά της εποχής εκείνης επιζούν σήμερα — τι κάνουμε γι’ αυτό, αν κάνουμε κάτι. Οφείλουμε να σκύψουμε το κεφάλι και να θυμηθούμε, να προσευχηθούμε, να δακρύσουμε. Οφείλουμε να τρομάξουμε: για τότε και για τώρσ. Κυρίως: οφείλουμε να δούμε τον εαυτό μας σαν θύτη — μόνο έτσι θα καταλάβουμε. Είμαστε όλοι μισαλλόδοξοι. Οφείλουμε να το ξέρουμε. Και να αλλάξουμε, αν υπάρχουν μέσα μας περιθώρια αλλαγής. Κάθε άνθρωπος που πονά από το χέρι μας είναι όλοι οι Εβραίοι, όλοι οι ομοφυλόφιλοι, όλοι οι κομουνιστές, όλοι οι Τσιγγάνοι, όλοι οι άνθρωποι, όλοι οι Άλλοι που γίνονται στάχτη στο Άουσβιτς-Μπίρκεναου. Κάθε πρόσωπο είναι ιερό. Κάθε πρόσωπο είναι φύσει ελεύθερο. Έστω μόνο σήμερα, ας τρομάξουμε — με τον εαυτό μας.

Δεν ξέρω αν θα πάρει η Αγγελοπούλου, ή κάποιος άλλος χορηγός της κυβέρνησης, παρανόμως κανάλι-δώρο από τον Τσίπρα και τον Καμμένο, με τη σύμφωνη γνώμη βέβαια μέρους της αντιπολίτευσης. Aυτό που ξέρω είναι ότι ένα τέταρτο του αιώνα τώρα, από το ’90, από τότε δηλαδή που διαμόρφωσαν με τον τρόπο τους το τοπίο στα τηλεοπτικά πράγματα, το Κανάλι 29 και το Κανάλι 67, κυρίως αυτά, αλλά και ένα μάτσο ακόμη παράνομοι σταθμοί που πουλιόνταν και αγοράζονταν και άλλαζαν ιδιοκτήτες και ονόματα μέσα σε μια νύχτα (το Τηλετώρα του εκβιαστή Μιχαλόπουλου, το ΙΤΑ8 του αισθησιακού Λεωνίδα, το 902 τού ΚΚΕ κ.ά.), εξακολουθούν και παίζουν δυνατά στο παιχνίδι, όχι με την Άλλη Όψη του Γιαννόπουλου, το Ερωτοδικείο της Μιχαλονάκου, τις ανταποκρίσεις από τις λαϊκές αγορές και το Γωγουλίνι, αλλά κανονικά και με τον νόμο του εργάτη. Δεν με συμφέρει που το γράφω, αλλά διάολε, αδιανόητο-ξεαδιανόητο, ακόμη είναι στα πράγματα ο Κουρής. Η Αυριανή μάς έχει νικήσει και ασελγεί συστηματικά επάνω μας. Και όλη αυτή η τρέλα συνεχίζεται. Τα τετελεσμένα θα εξακολουθήσουν να υπερτερούν των νόμων. Απέραντη αηδία. Και μόνη ελπίδα θα είναι, πάντα, η καλοκαγαθία των Μεγάλων Δυνάμεων. [§] ΥΓ. Και ας πάψουμε πια να λέμε ότι δεν έχουν σχέδιο, είναι ηλίθιοι και βαδίζουν στα κουτουρού. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. (Όχι αναφορικά με το «ηλίθιοι»).

Από τις αγριότητες του Εμφυλίου και μετά, ποτέ άλλοτε η ελληνική Αριστερά δεν ετρώθη τόσο πολύ ηθικά, όσο από τις μουσολινικού τύπου (όχι αλά Τσαουσέσκου: αλά Μουσολίνι) φιέστες τού συνεργάτη τού Καμμένου, Τσίπρα: φιέστες οργανωμένες και στημένες για την καρτουνίστικη, τραγελαφική αποθέωσή του. Ο Τσίπρας (όχι μόνο Ο Τσίπρας Που Πανηγυρίζει Παραληρητικά Τον Μνημονιακό Του Εαυτό: ο Τσίπρας) είναι μία φιγούρα κόμιξ, και τίποτε άλλο. Αλλά: η μνήμη των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους πολύ πριν πεθάνουν, για τα ιδανικά που πίστευαν και που τους έκαιγαν το στήθος και το μυαλό, αγαθοί και τραγικοί όλοι τους, αμαυρώνεται μέρα με την ημέρα και πασαλείβεται λάσπη, και θα σβήσει διά παντός χάρη και μόνο σ’ αυτόν τον μέτριο, ανελλήνιστο μαθητή ενός κακού εκπαιδευτικού συστήματος. Οι αλλαγές που συμβαίνουν στον χώρο της Αριστεράς (και δη στην Ελλάδα, όπου η Αριστερά υπήρξε ένα φαντασιωτικό Αγαθό) είναι δυσανάλογες με το εκτόπισμα του ανδρός, αλλά θα φανούν, και θα κατανοηθούν και από τους πολλούς, πολύ συντομότερα από ό,τι πιστεύεται. Όμως πέραν τούτου: το πλήγμα που υφίσταται η Αριστερά εξαιτίας του Τσίπρα θα ρίξει παράλληλα και πολύ κόσμο στην Ακροδεξιά και στους ναζί: όλους αυτούς τους ανθρωπάκους που ζητούν μεταφυσικού τύπου ηγετικό λόγο, και που θα νιώσουν εξαπατημένοι και προδομένοι από τον μέτριο μαθητή. Αυτό το κακό, που ακόμη δεν έχει ξεκινήσει, θα το λουστούμε όλοι, και θα μας πλήξει εξίσου με τη φτώχεια που έρχεται, αν όχι περισσότερο. Έχουμε φτιάξει ένα γκροτέσκο τέρας που χαμογελάει ηλίθια, αποκτηνωμένο και βουτηγμένο σε αβυσσαλέα μοναξιά, και από τα τέρατα αυτά δεν γλίτωσε ποτέ κανείς. Όχι αναίμακτα. [§] Έρχονται δύσκολες ημέρες.

Χθες ήταν η ημέρα που, ανά δύο εβδομάδες, πηγαίνω το μεσημεράκι στη Στοά Μοδιάνο για να αγοράσω λαθραία τσιγάρα, χρειάζομαι μία ώρα πήγαιν’-έλα για αυτό, που τον κλέβω από τη δουλειά, αλλά αξίζει τον κόπο, και ας με τρώνε οι ενοχές που με την παρανομία μου αυτή επιβαρύνω κάτι (το ΑΕΠ; τα κρατικά έξοδα; κάτι τέτοιο), έχουμε πει ότι είμαι βαρύς καπνιστής και εδώ και ένα χρόνο και κάτι δεν μας περισσεύουν χρήματα στο σπίτι για πολλά, πόσο μάλλον για εκλεπτυσμένο κάπνισμα, και στον δρόμο, επειδή είχα μια κουβέντα με ένα φίλο πριν και μου ’λεγε για τα πρόσφατα ταξίδια που έκανε στο εξωτερικό και για τα επόμενα που έχει προγραμματίσει να κάνει, και καθώς —όσο να πεις— διάφοροι άλλοι φίλοι επιδεικνύουν κάθε ημέρα ποικίλες εκδοχές πλούτου με φωτογραφίες, αναφορές, θαυμαστικά κλπ., και επειδή η επιδίωξη της ευτυχίας περνά μόνο μέσα από τον πλούτο για έναν ελεύθερο άνθρωπο (και για μία ελεύθερη χώρα), επειδή ο πλούτος, ναι, είναι το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο και συντελεί στην καλλιέργεια ενός πνεύματος το ίδιο ή και παραπάνω από τα βιβλία (μάλλον πολύ παραπάνω, αν θέλετε τη γνώμη μου), μ’ αυτά και μ’ αυτά λοιπόν σκεφτόμουν διάφορα για μένα, πώς τα κατάφερα κι έχω να βγω έξω επίσης κοντά ένα χρόνο τώρα ή κάτι τέτοιο (όχι έξω από την Ελλάδα, έξω για φαγητό ή ποτό, εννοώ), ή πώς τα καταφέραμε πολλοί τέλος πάντων από εμάς και μας πήρε η κάτω βόλτα, και με έπιασε μια άλφα απελπισία, που χρωμάτισε και την υπόλοιπη ημέρα μου (σταχτιά, θα έλεγα, αλλά είναι κιτς και δεν το λέω), μία ημέρα απαιτητική όπως όλες (ξύπνησα εφτάμισι, τώρα είναι δύο παρά μετά τα μεσάνυχτα, κι ακόμη οι δουλειές δεν έχουν τελειώσει — αλλά τελείωσε η απαιτούμενη ενέργεια: καθιζάνουμε), και αν κάτι πραγματικά με ενόχλησε είναι η καθαυτό ενόχλησή μου, κι αυτό γιατί βρίσκομαι και πάλι πολύ πιο ψηλά από ένα σωρό άλλους φτωχοδιάβολους (δεν μιλώ καν εδώ για την πληρότητα που βιώνω καθημερινά στο σπίτι μας με την Κ.), που αυτοί κι αν τη βγάζουν δύσκολα, αυτοί κι αν περνούν σταχτιές ημέρες και νύχτες, αυτοί κι αν μας φθονούν κι αν μας μισούν κι αν θέλουν να τα χάσουμε όλα. Είμαστε όλοι, άλλος λίγο άλλος πολύ, μία μικρή Ελλάδα ο καθένας μας, μία μικρή έρημη χώρα που φθονεί και μισεί και βγάζει νύχια. 

Μας κατέβαλε αποτροπιασμός από την επίδειξη συναισθηματικής αμορφωσιάς των αγροτών με τα «δρώμενά» τους (τι αισχρή λέξη!), αλλά ξεχνούμε ή αρνιόμαστε να θυμηθούμε κι ας μας το φωνάζουν καθημερινά επί χρόνια ότι στο μεγαλύτερο πλαίσιο, σε ένα ευρύ πλαίσιο, αυτό της Ευρώπης —επειδή τα πάντα έχουν τις αναλογίες τους, τα πάντα έχουν τις αντιστοιχίσεις τους, σε κάτι άλλο—, οι αγρότες είναι η Ελλάδα (και ότι αποτροπιασμός καταλαμβάνει μονίμως την Ευρώπη με το ελληνικό θέατρο σκιών, με τα ελληνικά δρώμενα): βρόμικοι, ελεεινοί, κλέφτες, τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, εκβιαστές του άστεως, με εκπροσώπους που δεν μπορούν να συνεννοηθούν σε γλωσσικό επίπεδο παρά μόνο κορνάροντας με τα τρακτέρ και χύνοντας το γάλα, είμαστε το επιδοτούμενο σπυρί της ηπείρου. Μέχρι τώρα, το κόλπο έπιανε, και τα χρήματα για να βιάζονται σωρηδόν και ανελέητα τα ξένα κορίτσια μας από την αγροτική ιπποσύνη που δεν παρήγε το παραμικρό εξασφαλίζονταν και χώνονταν μάτσα-μάτσα στα λιπαρά χέρια. Το κόλπο δεν θα συνεχίσει να πιάνει. Η Ευρώπη αντιστέκεται στον φελαχολαό που απαιτεί όλα τα λεφτά για όλα τα κιλά. Και καλά κάνει. Κι αν δεν μας αρέσουν οι χαρακτηρισμοί: βρόμικοι, ελεεινοί, κλέφτες, τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, εκβιαστές, είναι δικό μας πρόβλημα πλέον, και μόνο. Αρέσουν στην πραγματικότητα, και αρέσουν και στην αλήθεια. [§] Έφτασε ο καιρός για να αλλάξουν όλα, αν και δυστυχώς με τον μόνο τρόπο που απέμεινε: τον πολύ δύσκολο, αυτόν που θα μας πονέσει όλους. Ας διαβάσουμε τώρα ένα βιβλίο, ας απομακρύνουμε για άλλη μία φορά τα μάτια μας από τον καθρέφτη: Σάββατο ειναι.

Όταν δεν προλαβαίνω να ετοιμάσω αυτό το κομμάτι αποβραδίς, οπότε και πρέπει, καλήν ώρα, να το γράψω το πρωί, είμαι άλλος. Έχει συμβεί ελάχιστες φορές αυτούς τούς δέκα μήνες, μα πάντα είμαι άλλος, και όχι επειδή αντιστέκομαι τάχα στις απαιτήσεις της ημέρας ή επειδή ακόμη με καλεί το κρεβάτι μου. Αυτά τα έχω κάνει ήδη από τις εφτά, όταν μάς ξυπνά ο Αρσέν. Απλώς, το πρώτο που κάνω ερχόμενος από έξω, κι αφού έχω ντυθεί και ετοιμαστεί και ψήσει τον καφέ μου, είναι να περιτρέξω τις timeline μου, που όλη τη νύχτα φόρτωναν με ειδήσεις από τον πραγματικό κόσμο, και όχι από τα ρεκάσματα, αίφνης, του πρωθυπουργού, του λειτουργικά αναλφάβητου χαζούλη —πλην θρασύτατου— υπό εποπτεία καταθλιπτικού και περίγελου του κόσμου, και της συντροφίας. Αυτά γίνονται όλη την ημέρα, στα διαλείμματα από τη δουλειά. όχι: το πρωί βρίσκομαι μπροστά σε ένα σερί από ανθρώπινα επιτεύγματα, εκρήξεις τέχνης, λαμπρά παραδείγματα ορθολογικού ή λυρικού λόγου, ειδήσεις από το φωτεινό κομμάτι της Σελήνης, ειδήσεις από τη μεριά που γεννάει τα όνειρα — βρίσκομαι μπροστά στην πραγματικότητα ως έχει, μια πραγματικότητα που υφάνθηκε το βράδυ, όταν η Ελλάδα κοιμόταν. Όταν δεν προλαβαίνω να ετοιμάσω αυτό το κομμάτι αποβραδίς, και πρέπει, καλήν ώρα, να το γράψω τώρα δα, θυμάμαι τι σημαίνει ομορφιά, γίνομαι άλλος και δεν θέλω να το γράψω, γιατί η απουσία της πραγματικότητας ως έχει, αυτής που γράφεται πάντα σε άλλες γλώσσες, με πονάει. Γιατί είμαι εδώ. Και δεν θέλω, δεν μου αρκεί να είμαι εδώ. Σε κανέναν μας δεν πρέπει να αρκεί αυτή η άθλια μοίρα.

Το μόνο που λειτουργεί, και λειτουργεί καλά, στη χώρα, είναι το ΤΑΙΠΕΔ. Και δόξα τω Θεώ: αν τα πράγματα ήταν αλλιώς, δεν θα είχαμε να παρουσιάσουμε τίποτε θετικό, πουθενά. Ο Πρόεδρός του, Στέργιος Πιτσιόρλας, μολονότι κάτι τέτοιο προφανώς δεν θα συμφέρει διόλου τον ίδιο από άποψη χρόνου και αποζημίωσης —ούτε σήμερα τον συμφέρει, ίσα-ίσα: και όχι μόνο από άποψη χρόνου και αποζημίωσης—, μακάρι να συνεχίσει σε αυτή τη θέση, ή σε άλλη, υψηλότερη, σχετική με το αντικείμενο των αποκρατικοποιήσεων, της αξιοποίησης της περιουσίας του Δημοσίου, του μικρότερου κράτους εντέλει, και στην επόμενη κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη. Είμαι σίγουρος πως θα τον ήθελαν, ελπίζω να του το ζητήσουν, ελπίζω να δεχτεί, και ελπίζω να μην αργήσει να γίνει όλο αυτό.

Ο Βαρουφάκης, ο Καμμένος, ο Κοτζιάς, η Κωνσταντοπούλου, ο Λαφαζάνης, ο Παππάς, ο ράπερ, όλο το μεσσιανικό λεφούσι που γύρισε το ρολόι της Ελλάδας προς τα πίσω για να κονομήσει — είναι ο Τσίπρας: εξακολουθούν να είναι ο Τσίπρας. Η συμπόρευση σε οποιοδήποτε επίπεδο με τον Τσίπρα σήμερα, η συμπόρευση σε οποιοδήποτε επίπεδο με τον Τσίπρα αύριο, είναι συμπόρευση με όλους τούς υπόλοιπους, είτε βρίσκονται ακόμη μαζί του, είτε είναι τάχα απέναντί του. Δηλαδή, είναι συμπόρευση προς τον πολιτικό αφανισμό. Γιατί ο Τσίπρας θα καταποντιστεί, με θόρυβο και κρότο, πολύ πιο γρήγορα από όσο περιμέναμε. Τον νου σας.