Ημερολόγιο Γεφύρας

Η ντροπιαστική ημέρα, η μέρα που φιλήσαμε την κατουρημένη ποδιά του Κρεμλίνου και γλείψαμε με μεγάλες γλειψιές το σμήγμα από το ορθόν του βρομερού ναζιστή Πούτιν και ακούσαμε τσογλανίστικες μπούρδες περί ολοκληρωτισμού (Θεέ μου...) από τα παχιά χείλη του αφύσικα μεν ανιστόρητου πλην αποτελεσματικά σκοταδιστή Πρωθυπουργού μας και είδαμε σε πολλοστή επανάληψη ένα επεισόδιο του πάλαι ποτέ και ες αεί Ερωτοδικείου υπό τον τίτλο Debtocracy στο κανάλι της Βουλής που τελεί υπό τον γκεσταπίτικο έλεγχο της αυριανής πρωθιέρειας του ντόπιου αμιγώς εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος (και όχι απλής συμμορίας ανθρωποπιθήκων ποινικών όπως είναι η Χρυσή Αυγή), ξεκίνησε με καφέ και διάβασμα στο Νερό που Καίει, το μπαρ εδώ απέναντί μας στην Κορομηλά, και έκλεισε με το Interstellar (κυκλοφόρησε σε DVD και BlueRay προχθές), που το ευχαριστηθήκαμε και μας εξέπληξε γλυκά, καθώς ήταν έξοχα κινηματογραφημένο, εύπλαστο και απαλό σαν πλαστελίνη, απολύτως γεωμετρημένο, και έκρυβε και στην καρδιά του μια γενναιόδωρη πηγή συναισθημάτων. Αγάπη, παιδιά, μπαμπάδες, ελπίδα κλπ. κλπ. [§] Αλλά και βιβλία. Πολλά βιβλία. Λίγα συγκράτησα διαβάζοντας με το κεφάλι γερμένο τα ράφια στα κοντινά πλάνα: το Μεγάλο πουθενά του Ελρόι, τα Εκατό χρόνια μοναξιά του Μάρκες, το Οχυρό του Κινγκ, το Ουράνιο τόξο της βαρύτητας του Πίντσον, την Έμμα της Όστεν, το Εργοστάσιο σφηκών του Μπανκς (πόσο αδικοχαμένος, γαμώτο, πόσο αδικοχαμένος), και φυσικά τους Λαβυρίνθους του Μπόρχες, το όραμα του οποίου, βεβαίως-βεβαίως, εικονογραφείται στη βασική σεκάνς του τέλους, στο εσωτερικό του Γαργαντούα, της μαύρης τρύπας. Είναι βιβλία, και συγγραφείς, που, στο σύνολό τους, θα έλεγε κανείς ότι υπερβαίνουν το μεδούλι της ταινίας, που είναι σκέτη ψυχαγωγία, αλλά σάμπως κι αυτά τι είναι; Όλος ο Μπόρχες τι είναι; Σκέτη ψυχαγωγία. [§] Όχι με την πρωταρχική σημασία της λέξης (που πά' να πει: κατάβαση στον Άδη) αλλά με την τρέχουσα. [§] (Σ' αυτό το Ημερολόγιο, όλες οι αναφορές σε ταινίες και τα συναφή θα γίνονται πάντα με κοντά έξι μήνες καθυστέρηση, πόσο αντιεμπορικό...) [§] Μιας και ο λόγος για βιβλία, πάντως, πηγαίνοντας οι τρεις μας για τη Seven Film Gallery περνάμε πάντα από ένα συνοικιακό βιβλιοπωλείο, που σήμερα γέμισε τη βιτρίνα του με μια καινούρια έκδοση, το Εξορκιστάριον του Αλέξανδρου Χρυσομάλλη (εκδ. «Mystic Books»). Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο: «Για πρώτη φορά στην Ελλάδα ένα εγχειρίδιο που αποκαλύπτει τα μυστικά της βασκανίας και φέρνει στο φως σπάνιες εξορκιστικές ευχές. Μάθε όλα τα μυστικά της βασκανίας, τους τρόπους ξεματιάσματος, πώς να εκδιώκεις αρνητικές ενέργειες και σκοτεινές δυνάμεις από πάνω σου και από άλλους, όλες τις ευχές κατά της μαγείας, γλωσσοφαγιάς, βασκανίας καθώς και σπάνιες εξορκιστικές ευχές». Στις 328 σελίδες του, μεταξύ άλλων, περιέχονται: ο παρακλητικός κανών των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, οι ευχές του Αγίου Κυπριανού, οι ευχές εξορκισμού του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, οι ευχές εξορκισμού του Μεγάλου Βασιλείου, η ευχή της Αγίας Ξένιας κατά της μαγείας, η ακολουθία εις παράκλησιν ασθενών, χειμαζομένων υπό πνευμάτων ακαθάρτων και επηρεαζόντων, η ευχή του Γρηγορίου του Δεκαπολίτου, η ευχή επί οικίας ημών Εφραίμ του Σύρου, αι ικετήριαι ευχαί προς τον Άγιο Τρύφωνα, οι ευχές επί απειλή λοιμικής νόσου, οι ευχές του Γρηγορίου του Παλαμά για την ανομβρία, μία ευχή εις πόλεμον πορνείας, μία ευχή επί αισχρών λογισμών και μία, τέλος, ευχή επί έχθρας. Θυμήθηκα τα δεκάδες περιοδικά στιλ Τρίτο Μάτι που κυκλοφορούσαν τη δεκαετία πριν το ξέσπασμα της Κρίσης, και κυρίως το δεύτερο μισό της. Αλάλιασε ο πάντα έτοιμος να αλαλιάσει και να εκστασιαστεί με τον ανορθολογισμό κόσμος. Όλη αυτή η βρομιά τούς κάνει να χαύτουν οτιδήποτε τους πασάρεις: η αστειότητα των ψεκασμών είναι το λιγότερο. [§] Γίνεται μια καμπάνια για να βρεθεί τρόπος να συνεχιστεί το Twin Peaks, με χάσταγκ: ‪#‎SaveTwinPeaks. Θα το παρακολουθώ. Θα δώσω και λεφτά αν χρειαστεί, αυτά που θα 'δινα («έναν μισθό», «τη σύνταξή μου») αν ήμουν καλός εθνικιστής πατριώτης για να πληρωθεί ένα από τα βύσματα της νέας ΥΕΝΕΔ της εθνοσωτηρίου κυβερνήσεώς μας για να ποδηγετήσει κι άλλο, τσιμπώντας τους το μαγουλάκι και χτυπώντας τους πατ-πατ-[ατ στην πλάτη, τους εργάτες και τους αγρότες και τους του Παντείου, το λαουτζίκο τέλος πάντων, το συρφετό αυτόν που ονομάζω, και είναι, ψηφοφοράτο. Αυτή την Κόλαση. [§] Βγάλαμε δύο χοιρινές για αύριο.

Με τη στάση της απέναντι στο Φαινόμενο Κωνσταντοπούλου (που οι ανόητοι σχολιαστές των social ξεπερνούν με ένα σήκωμα των ώμων και ένα ολέθρια απολίτικο, «Αυτή είναι τρελή, πάει το 'χασε, είναι άσχημη, είναι ατσούμπαλη, είναι αγάμητη, έχει ψυχολογικά, πολλή πλάκα έχει μωρέ» κ.τ.π.), η Αντιπολίτευση δείχνει πως τα πράγματα, κατά την άποψή της, είναι τόσο σοβαρά που, ακόμα κι αν οι Εύζωνοι στον Άγνωστο ντύνονταν Άσπρος και Λευκός Κύκνος για να φρουρήσουν το μνημείο και το Κοινοβούλιο, πάλι δεν θα σήκωναν παλμό. Εννοώ, προφανώς, τα πράγματα στο εσωτερικό των κομμάτων τους, τι άλλο; Είναι εξοργιστικό, αλλά ολοφάνερα πια είναι το μόνο που τους νοιάζει: τα κόμματά τους, άλλωστε, ενδέχεται να υπάρχουν ακόμη , μετονομασμένα, σε μία ολοκληρωτικά κατεστραμμένη Ελλάδα, που θα τη χαρακτηρίζουν το λαμπρό κλίμα, οι δαντελένιες παραλίες και τα δελτία τροφίμων. Για το αν έχουν, όχι την παραμικρή ιδέα, αλλά το παραμικρό νοιάξιμο για την εποχή που έρχεται, πλέον επιφυλάσσομαι. (Και εννοώ τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, μιας και το εσωτερικό του κόμματος του Θεοδωράκη είναι το μυαλό του, είναι νωρίς ακόμη να μιλούμε για όντως κόμμα αναφορικά με το Ποτάμι). Δεν εξηγείται αλλιώς αυτό το καθημερινό ρεζίλεμα που υφίστανται, και η απόλυτη, εκκωφαντική ανυπαρξία τους. Το τίποτε που κάνουν. Από την άλλη, θα πει κάποιος, πες πως της απευθύνουν, ας πούμε, πρόταση μομφής για τις θεσμικές ασχημονίες της και τον πλήρη εναγκαλισμό ακραίων, αντεθνικών θέσεων και πρακτικών εκ μέρους της: πρώτον, η πρόταση δεν θα περάσει: η πλειοψηφία είναι μαζί της, είναι τσιράκια της και τη χρειάζονται· και, δεύτερον, πλην του Βενιζέλου, ποιος τάχα θα μιλήσει καθαρά για δαύτην από το βήμα; Καθαρά και σοβαρά και πολιτικά για το Φαινόμενο Κωνσταντοπούλου; Δεν χρειάζεται να χάνει χρόνο κανείς: δεν έχουμε άλλον. Η χειρότερη γωνιά τής timeline μου είναι απείρως καλύτερη και εναργέστερη πολιτικά από το συμπίλημα της Αντιπολίτευσης. Τραγωδία. Τραγωδία. [§] Είδηση που δεν είναι είδηση: ένα πιστωτικό γεγονός, πιστεύει η ΑΔΕΔΥ, τουτέστιν η άμεση χρεοκοπία της Ελλάδας, το, ουσιαστικά, κλείσιμο των συνόρων, η παύση των εισαγωγών αλεύρων (μαζί με όλες τις άλλες) κ.ο.κ., θα διασφάλιζε τα συμφέροντά της: τα συμφέροντα της ΑΔΕΔΥ. Εξ ου και η συμμετοχή της, την Πέμπτη, με ταρατατζούμ στη «Διαδήλωση Κατά της Καταβολής της Δόσης στο ΔΝΤ», μια πράξη που, εάν συνέβαινε (διορθώνω: όταν συμβεί), αμέσως θα σήμαινε μονομερή ενέργεια της χώρας κατά των εταίρων της, και θα μας βούλιαζε αυθωρεί στα Τάρταρα. Αυτό, ας διαβαστεί σε συνάρτηση με την παρόλα κάποιου κυβερνητικού αξιωματούχου (γελάω με τους όρους: κυβερνητικός· και αξιωματούχος) ότι οι χώρες τής ΕΕ δεν θα χάσουν, λέει, τα λεφτά τους (άρα θα τα χάσει το εβραιοσιωνιστικό ΔΝΤ). Έχουμε εθνικοσοσιαλισιτκή κυβέρνηση σαλτιμπάγκων. Μια ιδιόμορφη ψηφισμένη χούντα που θα το πάει μέχρι το τέλος. [§] Και έναν αδιανόητο φασουλή για πρωθυπουργό, ανίκανο, μωρό, σαν παιδάκι, ή σαν σκυλάκι, σαν και τον Α., που δεν μπορεί να κάνει τίποτε, να ελέγξει τίποτε, να περάσει τίποτε, να επιβληθεί σε τίποτε, και κάθεται σε μια γωνίτσα του αεροδρομίου πάνω στη βαλίτσα του προβάροντας μούτες στο κινητό, για να κάνει άλλο ένα κούτρα ταξιδάκι, καλήν ώρα τώρα στη ναζιστική Ρωσία, και να δει τους μεγάλους και σπουδαίους. Ένας κοντός νάνος, επικεφαλής ενός θιάσου ποικιλιών: ένα ακροδεξιό βαριετέ. Με τον τοσοδούλη Τσίπρα, σαν μαθητευόμενο μάγο στην ελληνική βερσιόν της Φαντασίας, να κυνηγιέται από τις σκούπες των καθαριστριών τού ΥΠΟΙΚ. Ο επικεφαλής, ο προϊστάμενός του, από την άλλη, εντελώς ανεξέλεγκτος κι αφιονισμένος, πετάει τη μία ντροπιαστικά φρικώδη πατάτα μετά την άλλη («Αν Βερολίνο και Βρυξέλλες συνεχίσουν το bullying, η Ευρώπη θα γεμίσει τζιχαντιστές», αν έχουμε τον Θεό μας!), καρφώνοντας το κιβούρι της Ελλάδας με τα καρφιά του πυώδους, ερπετικού μίσους του. Από τα επίχειρα των δηλώσεων του Καμμένου δεν θα γλιτώσουμε, ακόμα και όταν γλιτώσουμε από δαύτον: οι συνέπειές τους δεν πρόκειται να φύγουν μαζί του. (Όχι ότι θα φύγει αυτός. Το παιδί-Τσίπρας έχει την ανάγκη του: ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τους ΑΝΕΛ είναι μια σφαίρα χωρίς γόμωση, ένα τζούφιο βλήμα. Και ο ΗΕΘΑ, από την άλλη, έχει τα τανκς). [§] Αν μη τι άλλο, ο Α. είναι καλά σήμερα, έγιανε, κάναμε βόλτες, η Κ. κι εγώ περάσαμε τη μέρα μας με βιβλία και περιοδικά (έχει τρεις μέρες ρεπό, εγώ ξεκίνησα τη, μικρή ή μεγάλη, δεν ξέρω, περίοδο της ανεργίας), κυκλοφόρησε και το Δέντρο του Μαυρουδή και του Γουδέλη, έχουμε κιμά για μακαρόνια στο ψυγείο και γεμάτη κατάψυξη, είδαμε το Interview και γελάσαμε, όλα καλά. [§] Κι είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, του 'χα βάλει όρο, να μην καταγράφω, εδώ, πολιτικά. Διάολε. Δεν μπορείς να γλιτώσεις από τον εαυτό σου.

Η είδηση της ημέρας είναι ότι τα σχέδια για τη συνέχεια, είκοσι πέντε χρόνια μετά, του Twin Peaks ναυάγησαν: ο Λιντς δεν μπορεί να βρει λεφτά για την παραγωγή, τα χρήματα που βάζει το στούντιο δεν φτάνουν, λύση δεν βρίσκεται, οπότε το όνειρο σκάει, ξυπνάμε πάνω που μας ψιθύριζαν το μυστικό, πάνω που πετούσαμε στον αέρα παρέα με κάποιον άλλον (κάποιον μαγικό), πάνω που μας βύθιζαν την κάμα στα πλευρά — ίσα που διάλεξε τους δύο γειτονικούς σπονδύλους εκείνος ο απρόσωπος φονιάς στον ύπνο μας για να γλιστρήσει το μαχαίρι του, και τα μάτια μας —τσακ— άνοιξαν στην πραγματικότητα, στο αυτό εδώ. Κι όμως μπορούσε η κουλτούρα μας (πάλι) ν’ αλλάξει: όχι πολύ — όσο την αλλάζει η Τέχνη. Τόσο όσο. Με τη συνέχεια αυτής της σειράς που ποτέ δεν τελείωσε, και που, αφότου σταμάτησε να προβάλλεται (από εκείνη την έξαλλη στιγμή), ξεκίνησε ήδη να μας επαναδομεί και να μας τρώει και να μας χωνεύει. [§] Σκέψου: δεν βρίσκει χρήματα γι’ αυτό το πρότζεκτ ο Ντέιβιντ Λιντς. Όχι εγώ για να γράφω το Ημερολόγιο Γεφύρας. Η διαφορά είναι πελώρια, τιτάνια, διαστρική. Και δεν χρειάζεται να μακρηγορούμε: συνελόντι ειπείν, που λέγαν στα παλιά, η ζωή είναι τσιφούτα. Αλλά όμως, μακροσκοπικά αν τη δει κανείς (όλοι έχουμε δικαίωμα να την κάνουμε ό,τι θέλουμε, ακόμη και να την αμφισβητήσουμε πλήρως, ακόμη και να λέμε κάθε μέρα, ή πούμε μια κι έξω, «Απεταξάμην!»), η ζωή, λέω, ξέρει και καλύτερα από μας. [§] Δεν παρακολούθησα τα πολιτικά. Νομίζω συζητείται στη Βουλή η ιστορία των πολεμικών αποζημιώσεων, πράγμα που δεν με ενδιαφέρει. Καλά κάνουν βέβαια, αφού για κάτι τέτοιες χονδροειδείς τερατωδίες τούς ψήφισαν οι κατοχικοί λαδέμποροι και λοιποί μαυραγορίτες που τους ψήφισαν. Το να λέει, επίσης, ο κάθε αμόρφωτος φασίστας ότι η Γερμανία μάς χρωστά 270 ευρώ πολεμικές αποζημιώσεις, ή 270 εκατομμύρια ευρώ, ή 270 δισεκατομμύρια ευρώ —ή οποιοδήποτε ποσό θέλει το μυαλό τού κάθε αμόρφωτου φασίστα— είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε αμόρφωτου φασίστα. Η Βουλή μας έτσι κι αλλιώς κατήντησε έρμαιο του κάθε απίθανου φασίστα, είναι φωλιά χουντικών, βρομερών και λερών. Πάνε αυτά τα άθλια που ξέραμε, ήρθαν τα αποφασιστικώς αθλιότερα. Και δεν θα σωθούμε, το ξέρω. Ας το καταλάβουμε. Θα μας πολεμήσει όλος ο κόσμος. [§] Και θα μας πολεμήσει ακόμη και διά τής πλήρους αδιαφορίας του. [§] (Μπορεί, πάλι, να μιλούν για την περιβόητη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για τα Μνημόνια, ένα θέμα ακόμη απεχθέστερο των αποζημιώσεων. Δεν γίνεται να με απασχολήσει, δεν θέλω να ξέρω τι λένε. Δεν έχω ακούσει ποτέ μου ούτε δευτερόλεπτο ομιλίας κανενός Μιχαλολιάκου, κι έχω να δω τον Obersturmführer Παπαδάκη από τότε που ’χα πολλά ολόμαυρα μαλλιά, δεν θα το κάνω τώρα, δεν θα καταντήσω στα πενήντα ένα μου ν’ ακούω τους εθνικοσοσιαλιστές —φτάνει πια με το εθνικολαϊκιστές— του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ και της ΧΑ να ξερνούν πάνω στη χώρα μου και στο στόμα της γλώσσας μου. Ας μιλούν για ό,τι θέλουν, εγώ θ’ ακούω μουσική, θ’ ακούω θορύβους και θ’ ακούω σιωπή). [§] Βέβαια, ακόμη το δημοκρατικό τόξο ονειρεύεται μία λύση την εσχάτη στιγμή, σίγουρο πως οι άνθρωποι είναι απλώς ηλίθιοι και δεν διαθέτουν κανένα σχέδιο. Τα ίδια πιστεύουν και οι περισσότεροι που ξέρω. Με τρελαίνει η ιδέα πως αύριο θα μείνουν να χάσκουν, αντιμέτωποι με την πραγματικότητα. Γιατί να χάσκουν; Γιατί να χάσκουν; Τι στα κομμάτια δεν βλέπουν, τι διάολο περιμένουν και γιατί επιμένουν να πιπιλάνε τον αντίχειρα της απώθησης; Δεν βγάζω νόημα. [§] Ο Α. είναι άρρωστος, δεν έχει κέφι, κοιμάται όλη τη μέρα, δεν μας δάγκωσε ούτε μας έπαιξε όλη την ημέρα, ίσως κρύωσε, εγώ φταίω που το πρωί επέμενα να τον πάω βόλτα αν και ψιλόβρεχε, μόλο που είχε στυλώσει, ο καημένος, τα πόδια του κι αρνιόταν να περπατήσει. Είδαμε και μια παρέα Ιαπώνων αντρών πρωί-πρωί στη Νίκης, είχαν έρθει εδώ για τον Μαραθώνιο, οι Ιάπωνες λατρεύουν τον Μαραθώνιο όσο κανείς, και όσο κανένα δικό τους άθλημα (το Κέντο, το Τζούντο, το Σούμο), είναι περίεργοι άνθρωποι, όσο να πεις. Κρατούσαν όλοι τους ομπρέλες και κατευθύνονταν από τη μεριά του Λιμανιού προς τον Λευκό Πύργο, κι ενώ καλημεριζόμασταν, ο Α. κρυολογούσε κι εγώ ο ηλίθιος δεν το καταλάβαινα. Ελπίζω αύριο να είναι καλά, ελπίζω να μας δαγκώνει και να μας παίζει. [§] (Οικολόγοι, Χρυσαυγίτες, μπαχαλάκηδες, πληρωμένοι μπράβοι, μπιστικοί των καρχαριών τού realestate, συν κάτι αγαθιάρηδες: όλοι μαζί, με κουκούλες, πυρπολούν και απειλούν ζωές στη βορειοανατολική Χαλκιδική — τι όμορφη που είναι η πραγματικότητα όταν εκδικείται την ηλιθιότητά σου, ανεγκέφαλε βλάκα της Αριστεράς, άχρηστε, άχρηστε, άχρηστε ηλίθιε). [§] Ο πατέρας μου μας έφερε κρέας, μισό αρνί για το Πάσχα μεταξύ των άλλων, και μια ηλεκτρική ψηστιέρα μαζί, μεγάλη. Να ’ναι καλά, μας βοηθούν πολύ, περισσότερο από όσο χρειάζεται, και σαφώς πολύ περισσότερο από όσο μπορούν. [§] Από την ώρα που πήγα στην κούριερ και μετά, σαν να ’φυγε όλη η αδρεναλίνη από μέσα μου, σαν να ξεχύθηκε, να ξεφούσκωσα, και έχω τρομερή, τρομερή καταβολή: τα κατάφερα ώς εδώ, τελείωσα αυτά τα τρία βιβλία, από αύριο ξεκινά μικρή ή μεγάλη περίοδος ανεργίας —θα δείξει—, μα τώρα ξεφούσκωσα, ξεφούσκωσα, από την ώρα που πήγα στην κούριερ και μετά νιώθω τα πόδια μου σαν ξένα, κι έχω και γερά πόδια, να φανταστείς. Πίνω ένα κουτί γάλα, κοιτώ με το ένα μάτι την ταινία που νοικιάσαμε, κρατάω το βιβλίο που ξεκίνησα χτες (κατά έναν παράδοξο τρόπο είναι ακριβώς εμπνευσμένο από το Twin Peaks, λέγεται Η Πόλη, κοίτα σύμπτωση…), αλλά δεν το διαβάζω, δεν μπορώ να διαβάσω λόγω της καταβολής, σκέφτομαι το Twin Peaks που δεν θα ξαναγεννηθεί και θέλω να κλάψω. Η Κ. κοιμάται, θα πάω κι εγώ.

Κοιμόμουν τη μισή Κυριακή, τις περισσότερες ώρες αγκαλιά με τον Α., και τα κατάφερα να χάσω αρκετά από τα νέα της ημέρας, αν και το πρωί, κατά τις οχτώμισι με εννιά παρά που κατεβήκαμε για την πρωινή βόλτα, είδα τα παιδάκια να τρέχουν στη διαδρομή τού ενός χιλιομέτρου, ή τέλος πάντων να περπατούν, ή τέλος πάντων να φορούν το τισέρτ του Διεθνούς Μαραθωνίου Μέγας Αλέξανδρος (ωραίο όνομα, αν και στην πόλη μου συνήθως έτσι βγάζουμε τις καφετερίες, τα μπουγατσατζίδικα και τα εντευκτήρια, πιο παλιά υπήρχε και ένα ημισυγκαλυμμένο πορνείο, μία «παπ» όπως τις έλεγαν τότε, με σεπαρέ aka καβάντζες, ο γνωστός στην πιάτσα«Μέγας Αλέξανδρος» του Λιμανιού, πίσω από τον Ερυθρό Σταυρό, όπου τα κορίτσια ήταν απαραιτήτως ξένες, κι αν τύχαινε και ήταν δικές μας όφειλαν να κάνουν πως δεν ήξεραν τη γλώσσα ή να μιλούν με προφορά, δεν ξέρω γιατί) και να βολτάρουν, έλεγα, τα παιδάκια επί της λεωφόρου Νίκης με απαράμιλλο ενθουσιασμό και στιλ. Οι γονείς τους τα φωτογράφιζαν από το πεζοδρόμιο ή από την Παλιά Παραλία, με κινητά και τάμπλετ και φωτογραφικές, άλλη μία ευκαιρία για μένα τον, εντέλει, τεχνοφοβικό λάτρη της τεχνολογίας να θυμηθώ τις Polaroid που μου λείπουν, και τους γέρους φωτογράφους του Λευκού Πύργου μ' εκείνες τις τεράστιες μηχανές πάνω στα στρίποδα, που κουκουλώνονταν με το μουσαμά για να νετάρουν το θέμα τους (ζευγαράκια και αργόσχολους) και τύπωναν, μετά, ωραίες ασπρόμαυρες φωτογραφίες που όσο περνούσε η ώρα γέμιζαν και πιο πολύ από ολόφρεσκο παρελθόν, όπως ακριβώς συνέβαινε χρόνια μετά και με τις Polaroid, κι εκείνες εμφανίζονταν αργά-αργά και θαυμαστικά, αλλά και τα κουβούκλια στους σταθμούς του Ηλεκτρικού, στην Αθήνα, εκείνους τους θαλαμίσκους με τον κερματοδέκτη και το βιδωτό σκαμπό, που τύπωναν φωτογραφίες στιγμής σε τετράδες, και είχα βγάλει κι εγώ καναδυό, από βαρεμάρα περισσότερο και χωρίς να τις χρειάζομαι. Ή ακκιζόμενος, δεν θυμάμαι. Δεν είναι νοσταλγία αυτό, είναι μια απλή διαπίστωση: το παρελθόν δεν υπήρξε ποτέ, ούτε κάποιο εκεί, υπάρχει μόνο ένα σήμερα, ένα τώρα, και ένα, οπωσδήποτε, εδώ. [§] Αλλά μετά, σχεδόν με το που ανεβήκαμε πάλι στο σπίτι, κι αφού του καθάρισα τα πόδια και τον άφησα να τρέξει, κοιμήθηκα πάλι στον καναπέ, αφού επίσης (θα το ξεχνούσα αυτό) έκανα πως διάβασα λίγες σελίδες από ένα καινούριο μυθιστόρημα που ήρθε στο σπίτι (η Κ. μετέφραζε στο γραφείο μία συνέντευξη, από το πρωί ώς τις δύο που πήγε στο Κανάλι), βγήκε η κούραση όλων αυτών των πολλών εβδομάδων, ή μηνών, δεν ξέρω, έχασα κάπως το λογαριασμό, μου βγήκε η τρομερή, τρομερή κούραση, περνάνε και τα χρόνια, όσο να πεις (κανείς κουράζεται περισσότερο φέτος από όσο πέρυσι, όπως ακριβώς ένα ποτήρι γεμίζει σε χ χρόνο μέχρι τη μέση και σε λιγότερο από χ/2 από τη μέση μέχρι επάνω), οπότε δεν είδα καν τις επιθέσεις με πέτρες και μπουκάλια των Ταγμάτων Ασφαλείας στους μεταλλωρύχους της Ελληνικός Χρυσός, που στον φαιοκόκκινο σταθμό Στο Κόκκινο βαφτίστηκαν απροκαλύπτως, φασιστικώ τω τρόπω, «προσωπικό»: ο τίτλος είναι απεχθής, ελεεινός και μαύρος, η χαρά και η τιμή και η δόξα τού Μπέρια: «ΜΑΤ και προσωπικό της Eldorado Gold χτυπούν, μαζί, διαδηλωτές!» [§] Δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν υπάρχει. [§]  Το βράδυ είχαμε την εκπομπή, η Κ. ήρθε απευθείας από τη δουλειά στο σταθμό, ο Ορέστης Καλογήρου κάπου προς το τέλος («Το ευρώ δεν είναι νόμισμα, είναι πατρίδα») μ' έκανε σχεδόν να κλάψω. Νομίζω και τους ακροατές. Έχει δίκιο, βέβαια. Η ομοσπονδιοποίηση περνά μέσα από τη νομισματική ένωση. Τα άλλα θα τα βρούμε. Εμάς, εμάς δεν θα βρούμε. Τους «Έλληνες». Τον φαντασιακό εαυτό μας. Αποσυνάγωγος φελαχολαός, απολύτως αποσυνάγωγος λαός-παρίας, χωρίς ιστορία, χωρίς χτες, χωρίς αύριο, ξένος σε ξένο τόπο, με δοτούς εθνικούς μύθους, με ψεύτικο και χαλκευμένο παρελθόν. Ένας λαός καμωμένος στο Photoshop. Ένας λαός-απελπισία. [§] Κι ένας λαός που σπρώχνει και βρίζει γυναίκες με μωρά στην αγκαλιά, επειδή τόλμησαν να επιχειρήσουν να μπουν σε ανοιχτό, κυριακάτικα, μαγαζί, επειδή τόλμησαν να το σκεφτούν, και επειδή τόλμησαν να χλευάσουν την εξουσία τής ΟΠΛΑ. (Ανοησίες έλεγα χτες, τελικά ο καθ' ημάς ISIS, οι Χίτες τού ΚΚΕ και κάποιων άλλων απάνθρωπων μηχανισμών εξουσίας, τους οποίους βδελύσσεται το είναι μου, τους οποίους σιχαίνεται το μέσα μου, χτύπησαν κανονικά και την πρώτη-φορά-Αριστερά Κυριακή που δούλευε η αγορά. Έπρεπε να το περιμένω, είμαι βλαξ). [§] Στο μεταξύ όλα τελειώνουν σε λίγο, το Μισολόγγι έχει φάει και την τελευταία γενναία του γάτα, η δραχμική-αντιδυτική Σταύρωση έρχεται, επελαύνει, κατρακυλάει την πλαγιά, έχει ήδη κατακάψει τα ωραία μας προάστια. Ή, για να το πω, όπως μού αρέσει, ακόμη πιο παραστατικά, θέλω να ελπίζω: ο Βεζούβιος είναι έτοιμος να σαρώσει την καθ' ημάς Πομπηία. Μα που δεν τη λέμε Πομπηία εμείς, μα που δεν είναι Πομπηία, μα που τη λέμε Λούτσα και είναι η Λούτσα. Αυτή θα χάσουμε. Αυτήν είχαμε. [§] Μα είχε τουλάχιστον θέα στη θάλασσα, και είχε και αέρα που έφερνε καλά μαντάτα, τραγουδισμένα στις άλλες γλώσσες. [§] Είναι να ζήσουμε εξορία. Κι αντί τουλάχιστον να τρέμουμε, βγάζουμε σέλφι τής καιομένης μας Λούτσας. Άχαροι, άχαροι άνθρωποι. Κι ας μην πρέπει σε κανέναν η εξορία. Άχαροι.

Η εξώθηση σε παραίτηση του Χαντζόπουλου από τα Νέα (ή όπως αλλιώς το λένε αυτό) μονοπώλησε, αν δεν κάνω λάθος, το ενδιαφέρον χθες, μια μέρα που δεν τα κατάφερα να παρακολουθήσω την επικαιρότητα καθώς το βιβλίο είχε ρίξει πίσω ένα σωρό μικρές-μικρές υποχρεώσεις που μου έφαγαν όλο το Σάββατο, μέχρι αργά το βράδυ. (Τα ίδια και η Κ.: από τις 8 το πρωί έξω, ώς τις 9:30 το βράδυ). Άκουσα μονάχα κάτι για «χαρτζιλίκι» και για πιθανή φορολόγησή του, δεν έδωσα σημασία, ούτε θα δώσω (κατά την έννοια που δεν έχω δει ποτέ μου ούτε ένα πλάνο από ριάλιτι: ποτέ, ούτε μια φορά στη ζωή μου), κάτι για μισό δισεκατομμύριο, λέει, που θα δώσουμε για επισκευή πολεμικών αεροπλάνων (ευτυχώς, είμαστε όλοι απολύτως σίγουροι πως ο υπουργός της Εθνικής μας Αμύνης δεν θα τσέπωσε την αναλογούσα μίζα, άλλωστε είναι ένας αδέκαστος, ένας καθαρός άνθρωπος, μπαμ κάνει), καθώς και κάτι ακόμη ρεκάσματα από την Κωνσταντοπούλου (σε ρόλο extra, φιγκιράν που λέμε εμείς, έπαιξε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας — γεμίζει άμμο το στόμα μου όταν τον σκέφτομαι, και με πνίγει, από κείνη την άμμο που στο βάθος της έχει νερό και παλιά φύκια), αλλά πραγματικά δεν ενδιαφέρομαι για δαύτην αφ' ης στιγμής την ψήφισαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Είπαμε ότι θα στεκόμαστε επί των επάλξεων διαρκώς και μέχρι να πέσουμε, ότι δεν θα υποστείλουμε τη σημαία, ότι θα συνεχίσουμε τον καλόν αγώνα, μπλα, μπλα, μπλα, αλλά κάποια πράγματα είναι ιερά: αν έχουν τόσο παρακατιανούς συμβούλους η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, ανθρώπους (συμβούλους επικοινωνίας της φάπας, απ' αυτούς που εμείς δεν τους λέμε ούτε καλημέρα), ανθρώπους που τους προέτρεψαν και τους έπεισαν να υπερψηφίσουν την αδιανόητη πρόταση του Τσίπρα και του Καμμένου για Πρόεδρο της Βουλής, σόρι κιόλας αλλά ας τους εκπαραθυρώσουν χθες και ας πάρουν εμένα, που στοιχίζω και πολύ λιγότερο. Ή ας πάρουν τη θεία μου την ανοϊκή, που άκουγε χρόνια τώρα «Ζωή» και έφτυνε τον κόρφο της λέγοντας: «Χίτλερ, Χίτλερ». Ή ας πάρουν τον από κάτω που πουλάει χρώματα-σιδηρικά, τον Αλβανό, και που έκανε το σταυρό του ο άνθρωπος την ημέρα που οι «σοβαροί» συναίνεσαν ομοθυμαδόν στην ψήφιση ενός προσώπου με καταφανή φασιστική στοχοπροσήλωση (και φυσικά διόλου διαταραγμένο, τρελό και κάτι άλλα χυδαία και βλακώδη που ακούγονται στα υπόγεια των σόσιαλ). Ας πάρουν έναν από μας, ας ζητήσουν συγγνώμη, και μετά θα πάρω το μέρος τους σ' αυτό και θα σχολιάζω το είδος Ζωή. [§] Η υπόθεση Χαντζόπουλου, πάντως, έχει την ίδια ακριβώς αξία με την υπόθεση Πετρουλάκη, και φυσικά δεν μιλάω για το ύψος της αγωγής, μιλώ για τη φίμωση. Από τη μία η εφημερίδα με τις είκοσι χιλιάδες της φύλλα, από την άλλη ο Καμμένος με τα δύο εκατομμύριά του, και στη μέση δύο κορυφαίοι πολιτικοί γελοιογράφοι. Θα έλεγα πως αρκεί αυτό σαν προμήνυμα της πρόσδεσής μας στη Ρωσία. Η πρόβλεψη, κι ας ακούγεται οακουκουέδικη, είναι ασφαλής. Για λόγους μάλλον προφανείς, δεν πρέπει να πω περισσότερα εδώ, στο Ημερολόγιο, για τον Χαντζόπουλο. Και δεν θα πω. [§] Αύριο (ή σήμερα, τέλος πάντων) Κυριακή τα μαγαζιά θα 'ναι ανοιχτά, και λογικά θα είναι η μόνη Κυριακή με την αγορά σε λειτουργία που δεν θα έχει πολιτοφυλακές στις γωνίες για να δέρνουν κόσμο που πάει να ψωνίσει και να κατεβάζουν τζαμαρίες των καταστημάτων που τόλμησαν να σηκώσουν τα κεπέγκια, η πρώτη-πρώτη φορά από τον Ιανουάριο του '11 που ο Γκλέτσος σήκωνε εκείνη την μπάρα των διοδίων και ξεκίνησε όλο το μπάχαλο. (Γιατί εκείνη τη μέρα ξεκίνησε). Κυριακή των Βαΐων λοιπόν, άνευ κλάδων και άνευ γκλομπ. Θα 'χουμε, δε, και Μαραθώνιο στη Συμβασιλεύουσα, έναν από τους δεκάδες που διοργανώνονται εδώ, αν και αυτός θεωρείται, και είναι μάλλον, ο πιο επίσημος. Επίσης, η μάνα μου θα τραγουδήσει το Βάγια, βάγια, τω βαγιώ, τρώμε ψάρι και κολιό, και την άλλη Κυριακή τρώμε κόκκινο αυγό. [§] Un beau, beau dimanche. [§]  Έχουμε, λένε, λεφτά να βγάλουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα. Ωραία, ωραία. Και θα στρωθεί κι ένα μεγάλο, γνησίως ελληνικό γλέντι στου Γουδή με 2.000 οβελίες. Ίσως μοιραστούν και ατομικά τσουρεκάκια στους κορυβαντιώντες. Ίσως δοθούν και κόκκινα αυγά. Ίσως, ίσως. [§] Τι καλά, τι όμορφα, πόσο ωραία μετασχηματίζεται το περιβάλλον, πόσο γλυκά αργοκυλάει το καραβάκι Ελλάς στο μικρό, μικρούλι του πέλαγο, πόσο γλυκιά, γλυκιά ναυτία μάς πιάνει, πόσο γλυκιά, γλυκιά, γλυκιά γίνεται η εθνικοκομουνιστική μας πατρίδα. Μια πατρίδα για όλους. Μια πατρίδα για το Λαό. Μια πατρίδα που θα 'ναι δικιά σου και δικιά μου. Μια πατρίδα τσέπης. [§] Μια πατρίδα-οχιά.

Δεν πρέπει να 'γινε κάτι σήμερα, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει από βδομάδα, και τα αποτελέσματά του θα φανούν από τη μεθεπόμενη. Το στάτους του Πανούση που έγινε πρωτοσέλιδο στα Νέα δεν είναι άξιο σχολιασμού, και γενικά ο καθηγητής υπουργός δεν μπορεί να σταθεί σοβαρά χωρίς να έχει τη Βίκυ Φλέσσα δίπλα του, δηλαδή ειλικρινά χωρίς τη Βίκυ Φλέσσα πώς είναι δυνατόν να μιλάμε για τον Πανούση; Δεν ξέρω. Έχει αυτό το κάτι από Γραμματικάκη που δεν αντέχεται. [§] Τελείωσα το βιβλίο, αλλά μου ήρθε η αντιπαραβολή του προηγούμενου (και τελευταίου, πλέον). Πρέπει να την κάνω μέσα στο Σαββατοκύριακο, οπότε θα τη στείλω τη Δευτέρα και θα την έχουν στον οίκο στην Αθήνα την Τρίτη: από Σάββατο, Τρίτη — πολύς χρόνος, άσκοπα ξοδεμένος, που σε κάνει να νιώθεις άσχημα, λες και τον τρως εσύ από κάπου, λες και ο τόσο πολύτιμος χρόνος, πιο πολύτιμος και από την ελευθερία αν το καλοσκεφτείς (το «Καλύτερα μιας ώρας» κλπ. δεν είναι το μότο μου), είναι ένα κεφάλι τυρί, κι εσύ ένα τρωκτικό με μεγάλους κοπτήρες που το ροκανίζεις και το ροκανίζεις και το ροκανίζεις. Αυτός ο φόβος δεν θα μου φύγει ποτέ. [§] Η Κ. πήγε στον ορθοπεδικό για το πόδι, πέρα στην Καλαμαριά, που της είπε ότι τελικώς, λέει, δεν ήταν κάταγμα, ήταν κάκωση, και ότι κακώς της είχαν βάλει στο νοσοκομείο το πόδι τρεις εβδομάδες στο γύψο, και γι' αυτό ακριβώς εξακολουθεί να πονάει— από την ακινησία. Της έγραψε φυσικοθεραπείες, θα τις ξεκινήσει από Δευτέρα, αν προλάβει, αν βρει το χρόνο. [§] Αυτή ας είναι η τελευταία φορά που γράφω ή λέω φυσικοθεραπεία, ας πω φυσιοθεραπεία να τελειώνουμε. Κι ας μην ξαναπώ, κι ούτε να ξαναγράψω, καταχωρίζω, ή η πανώλης / της πανώλους και κάτι άλλα τέτοια, δεν τα θυμάμαι τώρα, δεν είμαι πρόχειρος. Πρέπει να μεγαλώσω γραμματολογικά. [§] Νομίζω πως το «Ημερολόγιο Γεφύρας», η στήλη τέλος πάντων, είναι μια καταστροφή, ήδη από τη δεύτερη-τρίτη μέρα της. Αν με ενοχλεί αυτό; Ναι, με ενοχλεί τρομερά. Θα συνεχίσω; Ναι, μέχρι να μου πει ο Κανέλλης να σταματήσω. Αλλά ότι είναι καταστροφή, είναι. Και πολύ φοβούμαι πως δεν θα μου το πει, από συστολή. [§] Έβγαλα τον Α. βραδινή βόλτα φορώντας (κάνει πολύ κρύο) ένα «ιστιοπλοϊκό» μπουφάν, γαλάζιο, πανάκριβο, μου το έδωσε προ δύο ετών η Μ., δεν έκανε του άντρα της, ολοκαίνουριο. Από κάτω, ένα κάτι σαν κάτω μέρος φόρμας, μαύρο, φαρδύ πολύ, 85% βαμβακερό, μέρος στολής για κουνγκ-φου (από μια σχολή που πήγαινα παλιά, στα Εξάρχεια, έκλεισε σε ένα εξάμηνο, δεν είχε άδεια και ο σίφου έπινε πολύ), και τα αθλητικά μου παπούτσια που μοιάζουν πια σαν τα αυγά τού Κθούλου, αν ο Κθούλου έκανε ποτέ του αυγά. Πρέπει να με αποφεύγουν στο δρόμο ο κόσμος, δεν είναι περιβολή αυτή. Αλλά, για μια βόλτα με τον Α., βαριέμαι να φορέσω το τζιν μου, αισθάνομαι πως χάνω χρόνο. (Τυρί, τρωκτικό, ροκάνισμα, τα 'παμε). Έτσι, φορώ απλώς το μπουφάν. Ή άνορακ, δεν είμαι σίγουρος. Και ακόμη δεν νιώθω έτοιμος να φορέσω για πρώτη φορά το στρατιωτικό παντελόνι με τις τσέπες που πήραμε προ δύο μηνών. Δεν ξέρω τι ακριβώς περιμένω, ποιαν επιφοίτηση, ή ποιο θαύμα. Αλλά δεν είμαι έτοιμος ακόμη. Κάποια στιγμή θα το βάλω, βέβαια, και λογικά δεν θα φοράω τίποτε άλλο από τότε και στο εξής, άλλωστε τα δύο τζιν που έχω είναι σκισμένα και δεν στέκονται καλά επάνω μου. Δεν στέκονται καλά επάνω μου από πέρυσι. Αυτά για τα ρούχα μου. [§] Όχι: κάτι ακόμη. Πρέπει να δώσω κάπου, κάποτε, τα πουκάμισά μου και κάτι πουλόβερ που δεν θα φορέσω ποτέ. Ο κανόνας λέει πως ό,τι δεν φοράς επί δύο σεζόν δεν αξίζει να είναι στην ντουλάπα σου, ουσιαστικά δεν σου ανήκει καν πλέον. Θα τα δώσω, με την πρώτη ευκαιρία. Αρκεί να βρω λίγο χρόνο. [§] Μικρός, είχα εκστασιαστεί με τα ρούχα των συγγραφέων που θαύμαζα (από τον Πόε, τον κακομοίρη, μέχρι τον Μπάροουζ, που ήταν τόσο σικάτος και δανδής) και ήθελα να ντύνομαι σαν κι αυτούς, αλλά τα πουκάμισα με μανικετόκουμπα ήταν πανάκριβα, και δεν ήθελα να φορώ κοστούμι με πουκάμισο ετοιματζίδικο, κι έτσι είπα πως, αφού δεν μπορώ να έχω τα σωστά, δεν θα έχω τίποτε: γι' αυτό ντύνομαι μια ζωή με φούτερ και τισέρτ από το σουπερμάρκετ, όχι για άλλο λόγο, και σίγουρα όχι γιατί μού αρέσουν. Δεν μου αρέσουν, έτυχε. [§] Δεν νομίζω να έγινε κάτι άλλο τρομερό σήμερα και να το παρέλειψα. Τώρα, ότι διατηρείται ο ΕΝΦΙΑ, ότι θα αφαιμάσσονται πλέον φορολογικά ακόμη περισσότερο ο κόσμος, ιδίως οι φτωχοί, ότι όλες οι προεκλογικές εξαγγελίες δεν ισχύουν πλέον κλπ., ε, αυτά δεν είναι νέα, τα ξέραμε. Κι αν κανείς μεσούσης της Κρίσης ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ για να πληρώνει λιγότερο φόρο για το σπίτι του ή για λόγους παρεμφερείς, σόρι κιόλας, αλλά έκανε ένα λάθος, μόνο ένα: έπρεπε να ψηφίσει Χρυσή Αυγή, ως σαφέστατα πιο συγγενή του ιδεολογικά. [§] Πήγε αργά, πάμε να δούμε ένα έργο που νοίκιασα, ή έστω μέχρι το διάλειμμα, γιατί σίγουρα στα μισά θα μας πάρει ο ύπνος. Τι κούραση, Θε μου. [§] Αυτά. Χαγκ Πέσαχ Σαμέαχ σε όλους, σε Εβραίους που κρατούν την παράδοση, σε Εβραίους που δεν την κρατούν, σε χριστιανούς και σε αθέους. Χαγκ Πέσαχ Σαμέαχ!

Σήμερα έμαθα ότι κυκλοφόρησε το βιβλίο του Μιχάλη Μητσού Οι ιστορίες θα μας σώσουν: Ένα ημερολόγιο του 2014, από την «Πόλιν» (ζόρικη αυτή η αιτιατική, κακόζηλη, αλλά τι να πεις), το βιβλίο που καταζήλεψα και που μ' έκανε να σκεφτώ να ξεκινήσω κι εγώ αυτή τη στήλη, κι ας μην είμαι Μητσός, κι ας μην μπορώ να γίνω ποτέ μου. Δύο πράγματα θέλω για τις Ιστορίες που θα μας σώσουν: να πάει πολύ καλά· να μην έχω αφήσει εμφανή λάθη (έτυχε και το διόρθωσα, και φοβάμαι πως, θες ο ενθουσιασμός, θες κάτι άλλο, θα μου ξέφυγαν λάθη απ' αυτά που φαίνονται· γιατί τα περισσότερα δεν φαίνονται, κι αυτό είναι που μας κρατάει στη δουλειά). [§] Η σημαντικότερη είδηση της ημέρας είναι, από την άλλη, η καταρχήν συμφωνία των Έξι με το Ιράν (δεν θυμάμαι όλους τούς Έξι), επιτέλους, επιτέλους, νά και μια αχτίδα αισιοδοξίας. [§] (Επίτηδες χρησιμοποιώ τη μεταφορά, θαυμάζω τις μνημειώδεις μεταφορές που καταντούν κλισέ. Βέβαια, καμιά τους δεν θα ξεπεράσει τούτη δω τη μοναδική: Βασίλεψε ο ήλιος. Κανείς δεν μπορεί να πει κάτι τέτοιο. Ως προς το ύψος του πήχη των μεταφορών, γεννηθήκαμε με συγγενή αδυναμία, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι' αυτό, όπως δεν μπορεί ένας περιτετμημένος να επαναφέρει την πόσθη του). [§] (Ίσως να γίνεται πλέον αυτό με πλαστική, βέβαια, δεν ξέρω. Αλλά γιατί να το κάνεις; Και το 'χει επιχειρήσει άραγε κανείς; Να κρύψει την καταγωγή του, το θρήσκευμά του, τις πολιτιστικές του ρίζες; Πού να ξέρω, πού να ξέρει κανείς). [§] Εμείς βέβαια συζητάμε για τη Σταμάτη (à propos, κουράγιο, Βίκυ! κουράγιο! μαζί σου) και προσπαθούμε σκύβοντας τα κεφάλια να αποφύγουμε τη χολή του όχλου που εκτοξεύεται κατά ριπάς, κρουνηδόν, αβυσσαλέα. Δεν υπάρχει σωτηρία από τη μνησικακία και το φθόνο. Ποτέ δεν υπήρξε βέβαια, δεν είμαστε εξαίρεση. Αλλά καλόν είναι να φυλάγεσαι, να σκύβεις το κεφάλι για να αποφεύγεις τη χολή του όχλου, την αγέρωχη, θλιβερή χολή του όχλου. [§] Άλλη είδηση δεν σταχυολόγησα, το ότι μάλλον χρεοκοπούμε την άλλη εβδομάδα δεν συνιστά είδηση, άλλωστε η Εθνοσωτήριος το διέψευσε. Ίσως, βέβαια, να μας σώσει η Ρωσία. Θα 'χουμε και συνάντηση κορυφής Μεγαλοβδομαδιάτικα εκεί. Μια νέα Τρόικα, λοιπόν, ίσως, να εμφανιστεί (πολλή Ρωσία, και λίγο Κίνα, και ας πούμε και μια πρέζα Βενεζουέλα, που έχει και τις πιο πολλές Μις Κόσμος από κάθε άλλο έθνος επί γης) και να μας σηκώσει επί των πτερύγων αυτής και να αναληφθούμε εις τους ουρανούς μίας αιωνίας χαρμολύπης, κατά το ελληνικόν έθος δηλαδή. Μια νέα, νέα Τρόικα. Μια Τρόικα πιο δικιά μας, μια Τρόικα αντιδυτική. Ποτέ δεν ήμαστε κομμάτι της Δύσης άλλωστε, τους φερόμασταν πάντα σαν σκυλιά (εννοώ: σαν να 'μασταν εμείς τα σκυλιά) και μας συμπεριφέρονταν σαν να 'μασταν σκυλάκια. Σαλονιού. Κάπως σαν τον Α., τον δικό μας. [§] Μια σκέψη: ίσως οι δημιουργιστές (έτσι λέγονται; δεν είμαι πολύ σίγουρος) να 'χουν δίκιο τελικά, ίσως να υπάρχει Θεός και να μας δημιούργησε πάνω στη χαρά Του και συμφώνως τω σχεδίω Του, και να μην καταγόμαστε από ένα ζώο με τρίχωμα, με γούνα, ίσως να μην καταγόμαστε από τον «πίθηκο». Γιατί; Γιατί η γούνα είναι πολύ σέξι, γιατί είναι ωραία στο άγγιγμα, είναι μυρωδάτη, χαίρεσαι να τη χαϊδεύεις και να χώνεις μέσα σου τη μουσούδα σου. Είναι πολύ άδικη η άθεη εξέλιξη που μας απάλλαξε από κάτι τόσο λιβιδικώς σπουδαίο. Μπορώ να χώνω το πρόσωπό μου στη γουνίτσα τού Α. για ώρες, για ώρες. [§] Η δουλειά δεν τελείωσε, θα τελειώσει αύριο τέτοιαν ώρα, είναι ήδη μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα και πονάει πολύ ο σβέρκος μου, κι αυτό το κομμάτι της πλάτης που λέμε, νομίζω, ράχη, μια παλάμη πάνω δηλαδή από τη μέση. Δεν πήγα καν στην παρουσίαση του Κοτσιφού, να φανταστείς, φίλου από δεκαετίες, στο Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΜΘ, είκοσι μέτρα όλα κι όλα από το σπίτι μας: δεν προλαβαίνω, δεν προλαβαίνω. Πήγε η Κ. βέβαια, ήταν και πολλοί δημοσιογράφοι της πόλης εκεί, πάλι καλά. Ο «Πειρασμός της γραφής» (εκδόσεις «Μελάνι», της φίλης Πόπης Γκανά, φίλης πολύ παλιάς επίσης, και παλιάς διορθώτριας μάλιστα, και συζύγου του Μιχάλη Γκανά — τι σπουδαίος στιχουργό, και τι σπουδαίος ποιητής) είναι μοναδικό και σπάνιο βιβλίο, ο Κοτσιφός είναι τρομερά σεμνός για να εκδώσει κάτι που δεν αξίζει: μακάρι να το διαβάσουν αυτοί που πρέπει, κι αυτοί που γράφουν για όσα δεν πρέπει να περνάν απαρατήρητα, όλοι αυτοί, κι ας είναι λίγοι, κι ας είναι πολύ πολύ πολύ περισσότεροι οι άλλοι, που δεν γράφουν για όσα δεν πρέπει να περνάν απαρατήρητα, λες και σάμπως θα ξαναζήσουμε, λες και σάμπως θα ξαναχτυπήσουμε ξένα θυροτηλέφωνα για πλάκα, λες και σάμπως θα ξαναχτυπήσει για πρώτη φορά η καρδιά μας στα δεκαπέντε με δεκάξι μας. [§] Αλλά δεν περιμένω τίποτε.

Η δουλειά (αλλά όχι το βιβλίο) τελείωσε λίγο μετά τις 12, προ ολίγου δηλαδή, και τελείωσε καθώς έπιασα τον εαυτό μου να διαβάζει δύο φορές την ίδια παράγραφο επειδή υπήρχε μεν κάπου εκεί ένα λάθος, αλλά δεν μπορούσα να το εντοπίσω. Είναι περίεργο αυτό με την έκτη αίσθηση που αποκτάς σαν διορθωτής, σχεδόν οσμίζεσαι τα errata όπως το γουρούνι την τρούφα. Βέβαια, όχι πάντα. [§] Στην τηλεόραση, λέει το Twitter, η Ντόρα σφυροκοπά τώρα δα τον Σκουρλέτη, και προφανώς έτσι θα είναι. Δεν μπορώ να λυπηθώ ούτε τον Σκουρλέτη, ούτε τους τηλεθεατές. Την Ντόρα, ναι, κάπως τέλος πάντων, κάπως τη λυπάμαι, μιας και δεν θα τα καταφέρει να ηγηθεί της Δεξιάς, έχουν άλλοι προτεραιότητα και δεν θα την αφήσουν. Θα ήταν για καλό; Ενδεχομένως ναι, αλλά πάλι δεν ξέρω. Είναι προφανές, ισχυρίζονται πολλοί, ότι η ΝΔ έχει ανάγκη ένα πιο Κεντρώο προφίλ, όμως αυτά τα προφανή μάς φάγανε. Αν γείρει προς το Κέντρο, μπορεί και να μπατάρει, ο κόσμος βρίσκεται σε περίοδο τάνυσης του τόξου, και θα εξακολουθήσει για καιρό να βρίσκεται σ' αυτή τη στάση, θέλει— όχι, δεν θέλει, απαιτεί μεγάλα, σίγουρα, καραμελωμένα και πολεμικά λόγια, όχι μετριοπάθειες και σχέδια και νούμερα. [§] Κάπως έτσι πορευόμαστε, κάπως έτσι. [§] Στο μεταξύ στείλαμε τα Μέτρα, λέει, και κοστολογημένα αυτή τη φορά, αλλά κοστολογημένα με το μάτι, στο περίπου, κοστολογημένα με μια διάθεση παιδιάς, στο στιλ της Πολλυάννας, κοστολογημένα όπως κάποιος που λέει, «Βάλε μου δυόμισι κιλά βιβλία», εξ ου και γελάει ο κόσμος. [§] Αλλά ποιος κόσμος; Ελάχιστοι, οι πιο πολλοί, οι πολλοί, έχουν ήδη πειστεί, «Κάνουμε ό,τι μπορούμε, την πέτρα στύψαμε, το στόμα μας στέγνωσε, δεν έχουμε άλλο λίπος, κι αυτοί οι Οβριοί μάς ζητάνε και μια λίβρα σάρκα από πάνω». [§] Αυτά τα Μέτρα δεν θα περάσουν, ή μάλλον θα περάσουν ίσα-ίσα για να μας δανείσουν οι ξένοι λίγες εβδομάδες ζωής ακόμη, δανεικά για κάνα μήνα, μετά θα θέλουν αποτελέσματα, και θα αποτελέσματα που θα 'χουμε δεν θα τα δεχόταν ούτε η Πολλυάννα. Τα πράγματα είναι άγρια, άγρια, κι ακόμη απλώς μάς κοιτάνε (τα πράγματα) και μουγκρίζουν, δεν έχουν ορμήξει. [§] (Θα ορμήξουν, και θα 'ναι αργά. Πόσο κρίμα. Όλα γίνονται για ένα καπρίτσιο). [§] Όλη μέρα στο μεταξύ ασχολούμαστε με την Αναρχική Συλλογικότητα Ρουβίκωνας, την Αναρχική Συλλογικότητα Ρουβίκωνας αν έχουμε τον Θεό μας, δεν είναι δυνατόν να επιλέγουν τέτοιες ονομασίες για την παρέα τους, είναι ντροπή και για τους ίδιους, και για την αναρχία, και για το αρχαίο ποτάμι. [§] Κι αυτή η ανεκδιήγητη Κωνσταντοπούλου έχει δίκιο εδώ, τίποτε δεν έγινε, κάναν παρέλαση οι Ρουβίκωνες, πετάξαν τρικάκια, όλο αυτό είχε κάτι από τσίρκο δρόμου, από Commedia dell'arte, έφυγαν παρατεταγμένοι, τέλος. Ούτε ντου, ούτε σπασίματα, ούτε τίποτε. (Αλλιώς θα είχε επιληφθεί το ΚΚΕ με τους μπράβους του). Κανονικό νηπιαγωγείο με μουτρωμένα παιδιά. (Γυναίκες είχε; Δεν πρόσεξα). Τέλος πάντων, απλώς ήταν στενάχωρο να τους βλέπεις, ήταν αξιολύπητοι. Έχει δίκιο πάντως η Κωνσταντοπούλου. [§] Έφτασαν με το ταχυδρομείο ξένα περιοδικά σήμερα, δεν θα βρω χρόνο να τα ξεφυλλίσω, μόνο η Κ., ήδη διαβάζει μέσα, και πλέον είναι σίγουρο, έτσι που τα λοξοκοιτάω καμιά φορά τρώγοντας, ότι χρειάζομαι γυαλιά για διάβασμα. Είδα τις προάλλες στην Πολιτεία κάτι ωραία, αλλά δεν ξέρω αν πρέπει να πάρω με ένα βαθμό, με δύο, ή με πιο πολλούς. Όπως τα δοκίμαζα, όλα ίδια μού φαίνονταν. Τρία ενενήντα έκαναν τα πιο ακριβά. Ίσως πάρω αυτά που κάνουν ένα ενενήντα, δεν βλέπω το λόγο για περιττή σπατάλη. [§] Α! Η «Πόλις» θα βγάλει μυθιστόρημα του Λάσλο Κρασναχορκάι, του σεναριογράφου του Μπέλα Ταρ: αυτό κι αν είναι είδηση. Το είχα επιχειρήσει κι εγώ, πριν δέκα-δώδεκα χρόνια, στον «Gutenberg», είχα πάρει τα δικαιώματα (σχεδόν τσάμπα), βρήκα και μεταφραστή που ήξερε καλά τα μαγυάρικα, κάναμε και δείγμα, αλληλογραφούσα με τον Ελβετό ατζέντη του Ούγγρου, κλείσαμε και ραντεβού να φάμε στη Φρανκφούρτη μαζί του και μαζί και με κάτι άλλους, αλλά τελικά άλλαξε γνώμη ο εκδότης, και — και προφασίστηκα τον πεθαμένο, του έγραφα από το μέιλ μου, «Ο Κυριάκος Αθανασιάδης πέθανε, λυπούμαστε πολύ αλλά δεν γνωρίζαμε τις συμφωνίες που είχε κλείσει» κλπ., ο Ελβετός γελούσε, επέμενε να πάω στο δείπνο, επέμενα κι εγώ: «Αγαπητέ κύριε Τάδε, ο Κυριάκος Αθανασιάδης πέθανε». [§] Στο «Άστυ» έχω περάσει τρομερές ώρες με τον Μπέλα Ταρ, παλιά, ευτυχώς που καπνίζαμε τότε στην αίθουσα, άλλωστε ήμασταν και πόσοι; πέντε; έξι; Κάτι τέτοιο. Και όλοι καπνιστές, οπωσδήποτε. [§] Πρέπει να υπάρχει ακόμη το «Άστυ», και άνοιξε ξανά και το «Άστορ». Ωραία. Ο «Απόλλων» και το «Αττικόν» θα μείνουν σκέλεθρα. Όπως όλοι, όπως όλα, όπως όλοι μας.

[§] Λέγε με Ισμαήλ. [§] Αυτή είναι η πρώτη καταχώριση. Και η προπροηγούμενη ήταν η πρώτη της φράση: τι πιο εντυπωσιακό; Και τι πιο ξιπασμένο, θα πεις. Σωστά. Αλλά έχει και τη σημασία του αυτό. Το να δανείζομαι την εναρκτήρια πρόταση του Μόμπι-Ντικ. Είναι ένα βιβλίο που μιλάει για το λόγο και τη συνείδηση, για τις έννοιες που δίνουμε στα πράγματα και για το πώς κάθε στιγμή προσπαθούμε να τις κρατάμε επάνω τους, γαντζωμένες επάνω τους, για να μην τα χάσουμε, για να μη χάσουμε τα πράγματα, για να μην τρελαθούμε: αν τα πράγματα χάσουν την ταυτότητα που τους δίνουμε, αν χάσουν τις έννοιές τους, θα πάψουν να υπάρχουν. Και μαζί τους θα πάψουμε κι εμείς. Αλλά όλο νικάμε, και όλο χάνουμε, και όλο συνεχίζουμε να νικάμε και να προσδιορίζουμε και να επαναπροσδιορίζουμε το καθετί. Προστατεύοντας την ύπαρξή μας. Αυτό κάνουμε, όλοι, κάθε μέρα, και κάθε ώρα, και κάθε στιγμή. Αυτό θα κάνει και το «Ημερολόγιο Γεφύρας». Ό,τι κάνουν όλοι, πάντα. [§] Επέλεξα κακιά αρχή, αντιεμπορική. [§] Πρέπει να θυμάμαι να καταγράφω εδώ, όχι τα γεγονότα (ξέρω ελάχιστα, δεν θυμάμαι καν το όνομα του νικητή στις εκλογές της Νιγηρίας, και ούτε καλοξέρω τι ρόλο παίζει το κόμμα του), όχι τα γεγονότα, αλλά κάποιες από τις εντυπώσεις μου της ημέρας. [§] Τα Ημερολόγια, όλα τα Ημερολόγια, ακόμα κι αυτά που κανείς προορίζει για κάψιμο, είναι γεμάτα ψέματα, όπως και όσα εξομολογείται κανείς στον ψυχαναλυτή του. Πόσο δε μάλλον ένα δημόσιο Ημερολόγια. Go figure. [§] Είναι 00:15, ξεκίνησα 5 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Και δεν ξέρω καν (δεν ξέρω ακόμα) αν θα πρέπει να λέω «σήμερα» για το σήμερα ή «χτες». Κάποιος που θα τύχει να το διαβάσει αυτό θα το διαβάσει αύριο. Πρέπει να βρω λύσεις, κι αυτό είναι το μικρότερο από τα προβλήματά μου. Έχω πολλά προβλήματα, και μόλις απέκτησα ακόμη ένα μάτσο. [§] Δεν πειράζει, έτσι έχουμε συνηθίσει να κάνουμε. [§] Πρέπει επίσης, ή τέλος πάντων θα ήταν καλό, να λέω τι έκανα εγώ, τι κάναμε στο σπίτι εγώ και η Κ. Τι μας συνέβη. Εκείνη, ας πούμε, κάλυψε μια εκδήλωση για το Ολοκαύτωμα σήμερα. Στο Δημαρχείο. Δεν βρήκαμε χρόνο για να μου πει λεπτομέρειες, αν και μου έλεγε κάποια πράγματα online. Το Ολοκαύτωμα. Μια εκδήλωση. Κάποια λόγια, μια έρευνα, ένα βιβλίο. Σ' αυτή την πόλη. [§] Άλλο: ο Α. δεν ήθελε να περπατήσει σήμερα, αρνιόταν, και με εκνεύρισε. Πήγαμε μαζί στο βιντεοκλάμπ. Και τώρα, προ ολίγου, τελείωσε η ταινία που νοίκιασα. Μας άρεσε. [§] Δεν κατεβάζουμε ταινίες, το 'χουμε σε κακό. Ούτε σειρές. Δεν έχουμε δει όλα αυτά που συζητιούνται πολύ στο Twitter. Ούτε πρόκειται, παλιώνουν όλα τόσο εύκολα. Έχουν μείνει ακόμη κάποια βιντεοκλάμπ, στο δικό μας πάντα στεκόμαστε λίγο. Μία ταινία κάνει 1,30 € αν έχεις το πρόγραμμα Smile. [§] Δούλευα μέχρι αργά, αλλά δυστυχώς δεν θα προλάβω αυτή τη φορά την deadline μου. Για μία μέρα. Κι αντί να λάβουν τα δοκίμια Παρασκευή, θα τους τα παραδώσει ο κούριερ Δευτέρα, λόγω του Σαββατοκύριακου. Αδικία. Δεν είναι βιαστικό το βιβλίο, αλλά θα ήταν καλό να ήμουν συνεπής. Όταν δεν είσαι συνεπής, είναι σαν να τους κάνεις νόημα ότι δεν θέλεις άλλες δουλειές. Κι εγώ θέλω. Απεγνωσμένα. Όποτε μπαίνω στη Winbank, βλέπω κόκκινα. Συνήθως τετραψήφια. Οπότε κακώς, πολύ κακώς που δεν θα είμαι συνεπής. Αν δεν μου δώσουν άλλη δουλειά, θα γράψω κάτι. Αν θα μου δώσουν, δεν θα γράψω. [§] Είχα κρατήσει τρεις σημειώσεις μέσα στην ημέρα γι' αυτή την πρώτη καταχώριση: Εξεταστική-Καραμανλής. Πετρουλάκης-Καμμένος. Καταλήψεις ΑΕΙ. Δεν θέλω να πω τώρα κάτι γι' αυτά. [§] Φοβάμαι πολύ. Αυτό θέλω να γράψω. [§] Φοβάμαι πολύ.