Κυριακή, 16 Αυγούστου 2015

Αν δούμε τα social media σαν ένα πανί, σαν μια άσπρη τεντωμένη οθόνη με λάμπες από πίσω της, η δική μας στάση ως απλών χρηστών, ή ως «δικτυωμένων» πολιτών, μιας και δεν είμαστε πολλά παραπάνω, ούτε θα μπορούσαμε να είμαστε άλλωστε, είναι οι σκιές αυτού του θεάτρου στενόχωρων αντεγκλήσεων, πνιγηρών διαξιφισμών και λεκτικής πολιτικής βίας που παίχτηκε επί πέντε γεμάτα χρόνια σε όλη την ψηφιακή επικράτεια, αυτήν που αντικατέστησε εδώ και δεκαπέντε χρόνια εκείνη του δημόσιου βίου που κατά κύριο λόγο απαιτούσε φυσική παρουσία. Πίσω από την άσπρη τεντωμένη οθόνη, εκτός από τις λάμπες, υπήρχαν οι πραγματικές κούκλες, οι υλικές φιγούρες των ρόλων: αυτές έδιναν την όντως μάχη, με όλες τις φάλαγγες των σπαστών χεριών τους του Καραγκιόζη και του Χατζηαβάτη. Και, παραπέρα, ή: από πάνω, υπήρχαν κι αυτοί που κουνούσαν τους σπάγκους που κινούν τις κούκλες, και που έκαναν και τις φωνές τους. Και εμείς ήμαστε ταυτόχρονα και το κοινό που παρακολουθούσε αυτό το θέατρο των λέξεων, χειροκροτώντας, βρίζοντας, γελώντας και προτρέποντας σε ακόμη περισσότερη βία και οι σκιές στην άσπρη τεντωμένη οθόνη. Και, με τόση δουλειά, είμαστε πια κουρασμένοι. Και πικραμένοι βέβαια. (Γιατί ο πόλεμος τελείωσε με ανακωχή). Περισσότερο το πρώτο, περισσότερο κουρασμένοι δηλαδή, επειδή η χαρά, μολονότι πιο αδύναμο συναίσθημα, έχει τον κύριο λόγο τώρα: θα καταλαγιάσει κάποια στιγμή, είναι αναπόφευκτο, μα τώρα κάπως, όσο γίνεται, σηκώνει το κεφάλι της και δεν αφήνει την πίκρα να φανεί περισσότερο. Κι έτσι, μένει η κούραση. Αυτή κυρίως. Είμαστε κουρασμένοι από το θέατρο, από τις φωνές,το γιουχάισμα, τις επευφημίες, τη διπλή προσπάθεια να παίζουμε με τα μούτρα κολλημένα στην άσπρη τεντωμένη οθόνη και να παρακολουθούμε μαζί. Το αντέξαμε, δεν γινόταν αλλιώς, το αντέξαμε όλο αυτό, και το όφελος είναι πελώριο (είναι η χώρα, και οι ζωές, και η μεγάλη πατρίδα των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου που γεννιέται και κρίνεται γύρω από ένα νόμισμα: περί αυτού πρόκειται), αλλά: μένει η κούραση· μένει μια πίκρα· και πρέπει, κάποια στιγμή, και να ξεβάψουμε από τα πρόσωπά μας την μπογιά. Κανείς δεν θα μας χειροκροτήσει.