Ουκρανία

Η Ρωσία ως οικονομία εντάσσεται στους G20, λόγω του μεγάλου μεγέθους της το οποίο παράγει ένα από τα 20 μεγαλύτερα ΑΕΠ του κόσμου. Βέβαια, στην ομάδα αυτή μετέχουν και κάποιες χώρες όπως πχ. το Μεξικό, η Τουρκία, η Νότια Αφρική οι οποίες, ενώ πληρούν το κριτήριο του συνολικού ΑΕΠ, δεν μπορούν να θεωρηθούν ισχυρές οικονομίες, γι’ αυτό η διεθνής θέση μιας χώρας κρίνεται και από άλλους παράγοντες, κυρίως από τη γεωπολιτική της σημασία, τη στρατιωτική της ισχύ, από την παραγωγή κρίσιμων προϊόντων (ενεργειακών ή άλλων) κ.λπ.

Κάτι που εξηγεί την ανοχή και την κατανόηση της Αριστεράς προς τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία (και δεν αναφέρομαι  στη σοσιαλδημοκρατική Αριστερά, αλλά στην κομμουνιστική, στη ριζοσπαστική Αριστερά, εκείνη της Ανατροπής  και όσους  την ακολουθούν, συνειδητά ή ασυνείδητα)  είναι και το γεγονός που επισημαίνεται από πολλούς, ότι δηλαδή η ρωσική πολεμική επέμβαση σημαίνει –προς το παρόν– και το τέλος της παγκοσμιοποίησης.

Γιεγκόρ Γκαϊντάρ, Η κατάρρευση μιας αυτοκρατορίας. Μαθήματα για τη σύγχρονη Ρωσία, μετάφραση από τα ρωσικά: Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης, Παπαδόπουλος, Αθήνα 2018, 382 σελ. 

Τα τελευταία τριάντα χρόνια έχει σχηματιστεί μια αρκετά πλούσια δυτική βιβλιογραφία σχετικά με τον Ψυχρό Πόλεμο και τη διάλυση του σοβιετικού συνασπισμού. Οι γνώσεις μας είναι πολύ φτωχότερες για το πώς βιώθηκαν αυτές οι δύο ιστορικές εμπειρίες από τον ίδιο τον σοβιετικό συνασπισμό και τη σημερινή Ρωσία. Όμως, χωρίς αυτή την έσωθεν ανάλυση, κάθε ερμηνεία πάσχει γιατί μας λείπουν τεκμήρια ή γιατί, απλά, οι κυρίαρχες ερμηνείες ούτε επαληθεύονται ούτε διαψεύδονται. (κριτική που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 92, Νοέμβριος 2018)

Δεν έρχεται από το πουθενά, το ότι αυτή η χώρα πολεμά.

 Δείξτε κατανόηση στην ντόπια διανόηση…

Βασίλης Νικολαΐδης, «Η ντόπια διανόηση»

26 μέρες μετά την έναρξη των εχθροπραξιών στα σύνορα Ουκρανίας-Ρωσίας, και ενώ ο πόλεμος μαίνεται ανελέητα με την εισβολή της «ρωσικής αρκούδας» στα «απέραντα χωράφια» της Ουκρανίας, η ελληνική διανόηση (με πεζό) και σχεδόν σύμπας ο καλλιτεχνικός κόσμος παραμένει σε αφασική αλαλία (αν υπάρχει τέτοιος όρος!). Μεσολάβησε βέβαια η «επιβλητική συναυλία» στο Σύνταγμα, με πρωτοβουλία των φοιτητικών συλλόγων και της συντονιστικής επιτροπής μαθητών Αθήνας και τη Νατάσσα Μποφίλιου (συμπαθέστατη κατά τα άλλα και εξαιρετική φωνή, αλλά και γνωστή για τον χρόνιο εισοδισμό της στο ΚΚΕ), η οποία, αποφεύγοντας ευσχήμως να ερμηνεύσει ένα «τραγούδι για τον Μερκαντέρ», χαιρέτισε τα αδέρφια και τον άνθρωπο εν γένει, δηλώνοντας επιπλέον ότι «τα υπόλοιπα δεν απασχολούν την ουσία του θέματος» - με άλλα λόγια ούτε το θέμα ασχολείται με την ουσία, αλλά ούτε και αντιστρόφως συμβαίνει κάτι ανάλογο.

Του χοντρού παράδοξου του φταίει η τρίχα: ένα «δυστυχώς», που υποτίθεται πως πρόσθεσε στα λεγόμενα του κ. Τσίπρα (Γεωργίου) το ΑΠΕ, τους  άλλαξε λέει το νόημα.

Το Wagner Group, ως παραστρατιωτική οργάνωση μισθοφόρων, είναι ένας σκιώδης πρωταγωνιστής του θεάτρου των πολεμικών επιχειρήσεων. Χρηματοδοτείται από τον Γιεβγκένι Πριγκοζίν, έναν ομότεχνο του πασίγνωστου μάγειρα Ρατατούη, ο οποίος παρέχει (και) υπηρεσίες κέτερινγκ στα γεύματα που παραθέτει ο ρώσος πρόεδρος στους ξένους επισήμους —και για τους κόπους του αυτούς έχει  κερδίσει το παρωνύμιο «ο σεφ του Πούτιν». Το Group επιτρέπει την «ευλογοφανή διάψευση» για σκοτεινές ρωσικές επιχειρήσεις ανά τον κόσμο που κατά κανόνα δεν θα χαρακτηρίζονταν στρατιωτικές, αλλά εγκλήματα πολέμου. Βοηθάει επίσης τη λογιστική του πολέμου: οι επίσημες απώλειες που δηλώνονται στις πολεμικές συγκρούσεις της Ρωσίας δείχνουν μικρότερες. Εύλογα λοιπόν το Group αποκαλείται «ο στρατός του Πούτιν», το μακρύ του χέρι.

Ζελένσκι, o πρόεδρος των Ουκρανών, ο πρώτος μεταξύ ίσων, που μας θυμίζει την υποτιμημένη δημοκρατικότητα της εθνικής ταυτότητας.

Το editorial του Βοοks' Journal, τχ. #128, Μάρτιος 2022 - για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.