Στο εσωτερικό των δυτικών χωρών η μια κρίση διαδέχεται την άλλη. Πολλές είναι φαινομενικές, σύμφυτες με τον ανοιχτό χαρακτήρα τους, όχι όμως όλες. Πραγματικές ρωγμές, μικρότερες ή μεγαλύτερες, οικονομικής και πολιτικής αστάθειας, διαφθοράς, ηθών και αξιών, εμφανίζονται αδιάκοπα. Και κάποιοι σε αυτές τις ρωγμές τοποθετούν επιδέξια τις κατάλληλες σφήνες, διευρύνοντάς τες. Τέτοιες κρίσεις δεν υπάρχουν στους εχθρούς της Δύσης, όπου οι κοινωνίες τους στέκουν –όσο στέκουν– διά πυρός και σιδήρου μονολιθικές.
Υπάρχουν όμως και σπουδαιότερα ζητήματα. Και ενώ ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν φαίνεται να έχει τέλος, εμφανίζεται μια σοβαρή ανάφλεξη του Παλαιστινιακού.
Δεν ξέρουμε αν πίσω από τη Χαμάς είναι το Ιράν. Ούτε εάν πίσω από το Ιράν είναι κάποιος μεγαλύτερος, καθώς πρέπει να σκεφτούμε αν αυτή η ουρά είναι αυτού του γάτου!
Είναι εμφανής η δυσχερής θέση στην οποία βρέθηκε το Ισραήλ. Προβληματίζει όμως έντονα η νευρική και συναισθηματική του αντίδραση. Ο Νετανιάχου έδειξε πολύ οργισμένος και έτοιμος να ενεργήσει παρορμητικά.
Δεν είναι αυτός ο τρόπος που κάνεις και κερδίζεις τον πόλεμο.
Ο επιτιθέμενος, που ήταν σε θέση να οργανώσει με απόλυτη μυστικότητα και με ακραία βαρβαρότητα την επέμβαση, θα έχει οργανώσει και τις περαιτέρω κινήσεις του, υπολογίζοντας την αντίδραση του θύματος και αναμένοντάς την. Η εκτέλεση αλλά και η σκόπιμη δημοσιοποίηση τόσων βάρβαρων πράξεων εις βάρος νεαρών, παιδιών, γυναικών, γερόντων και βρεφών δεν μπορεί παρά να είχε στόχο την πρόκληση της πλέον βίαιης, νευρικής και πρόχειρης αντεκδίκησης του Ισραήλ.
Η οργανωμένη ακραία βαρβαρότητα έχει σχεδιαστεί για να προκαλέσει ανοργάνωτη ακραία αντίδραση.
Φαίνεται βέβαια πως, μετά το πρώτο σοκ, οι Iσραηλινοί σκέφτηκαν ωριμότερα και ενεργούν προσεκτικά. Όμως δεν τελείωσε τίποτε.
Χθες ανέκυψε ο βομβαρδισμός του νοσοκομείου. Οι συνέπειες είναι απολύτως αρνητικές για το Ισραήλ. Η επίσκεψη Μπάιντεν πέφτει στο κενό και η τετραμερής σύνοδος στο Αμάν ακυρώνεται. Η αντιδυτική συμμαχία ανά τον κόσμο και η πέμπτη φάλαγγα μέσα στις δυτικές κοινωνίες έχει καλύτερα επιχειρήματα για τις «ανθρωπιστικές» κινητοποιήσεις της, τις οποίες η βαρβαρότητα της Χαμάς δεν ήσαν ικανές να προκαλέσουν. Το Ισραήλ είναι σε δυσκολότερη θέση και η διέξοδος που ετοίμαζαν οι σύμμαχοί του ματαιώνεται.
Αν την επίθεση την έκανε σκοπίμως το Ισραήλ, σημαίνει ότι ο στρατός του ελέγχεται από τη Χαμάς.
Διότι, το να υποθέτει κανείς ότι το Ισραήλ βομβάρδισε το νοσοκομείο, όπου συγκεντρώνονταν οι άμαχοι για να προστατευτούν προκειμένου να τους σκοτώσει μαζεμένους, είναι εκτός κάθε λογικής. Αν το Ισραήλ ήθελε να σκοτώνει αμάχους, η Γάζα είναι γεμάτη. Προς τi οι προθεσμίες και οι προειδοποιήσεις;
Ξέρουμε πως οι άτακτοι που κρύβονται μέσα σε έναν –εκόντα ή άκοντα– συνεργαζόμενο πληθυσμό, γίνονται ισχυρότεροι. Ξέρουμε, π.χ., ότι το ελληνικό κράτος κατά τη διάρκεια του εμφυλίου υποχρέωσε τους κατοίκους των ορεινών περιοχών, όπου δρούσαν αντάρτες, να εγκαταλείψουν τα χωριά τους και τους μετέφερε στις πόλεις (ανταρτόπληκτοι ονομάστηκαν), μετατρέποντας τα βουνά σε έρημους τόπους.
Οι απεχθέστερες πράξεις των Γερμανών στην Ελλάδα ήταν οι εκτελέσεις αμάχων, λόγω αντιποίνων. Πριν από τα Καλάβρυτα, οι αντάρτες είχαν πετάξει στον γκρεμό ενενήντα γερμανούς στρατιώτες και σε λίγες μέρες οι Γερμανοί έκαψαν τα Καλάβρυτα και εκτέλεσαν πεντακόσιους κατοίκους. Δεν περιορίστηκε όμως το αντάρτικο ούτε ενισχύθηκαν στρατιωτικά οι Γερμανοί.
Η Γάζα των 2,2 εκατομμυρίων κατοίκων δεν είναι πεδίο μάχης. Και αν γίνει ή στο βαθμό που γίνεται, ηττημένος είναι το Ισραήλ. Θα είναι τεράστιο λάθος να διεξαχθούν χερσαίες επιχειρήσεις μέσα στη Γάζα με εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες και χιλιάδες τεθωρακισμένα, επιχειρήσεις που σχεδιάζονται στο πόδι, όχι για να επιτύχουν στρατηγικούς στόχους αλλά για να ικανοποιήσουν τη δίκαιη αγανάκτηση του πληγωμένου Ισραήλ.
Σήμερα οι περισσότερες αραβικές χώρες και οι περισσότεροι Άραβες που προσπάθησαν στο παρελθόν να αφανίσουν αυτό το κράτος, έχοντας χάσει τρεις πολέμους και χωρίς ελπίδα ένοπλης κατίσχυσης, έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα της συνύπαρξης και δεν θέλουν να εξαφανίσουν το Ισραήλ, αποδεχόμενοι τη λύση των δύο κρατών που στο παρελθόν απέρριπταν.
Το Ισραήλ, αποδεχόμενο ομοίως τη λύση των δύο κρατών, πρέπει να γλείψει τις πληγές του και να διορθώσει τα λάθη και τα κενά που επέτρεψαν να συμβεί ό,τι συνέβη και να περιμένει, αναγνωρίζοντας τα δίκαια των Παλαιστινίων, όσα δεν αναιρούν τη σταθερή και ειρηνική του ύπαρξη.
Κυρίως, να αποκαταστήσει γρήγορα την εσωτερική του ενότητα.
Υπέστη μια ήττα. Ας μη χάσει όμως τον πόλεμο.
