Και οι τρεις εικόνες είναι αποκρουστικές, αλλά για πολύ διαφορετικούς λόγους. Η πρώτη συμβολίζει τον συχνό διαχωρισμό της λογικής από το συναίσθημα και την υποταγή της στο ένστικτο. Το ένστικτο επιβάλλει την εδώ και τώρα τιμωρία του εχθρού, ακόμη και με το λυντσάρισμα. Κλασική συμπεριφορά του ανθρώπου-ζώου, ιστορικά, που τείνει να εξαλειφθεί σε πραγματικά πολιτισμένες κοινωνίες, όχι πάντα με επιτυχία.
Η δεύτερη εικόνα είναι χαρακτηριστική της συμπεριφοράς της «σέχτας», μίας ομάδας, συχνά παράνομης, που υπακούει στη δική της λογική και στο δικό της σύστημα αξιών. Ακόμη και όταν βρίσκονται στην παρανομία, ή στις «παρυφές» της κοινωνίας, ακόμη και ως απόβλητη, η ομάδα αυτή διατηρεί τη συνοχή της με όπλα την παράνοια, ακόμη και τη δεισιδαιμονία. Πάντα ολιγομελείς, οι ομάδες αυτές γίνονται πολύ επικίνδυνες, συχνά οραματιζόμενες εσχατολογικές, ολοκληρωτικές «λύσεις». Οι σύγχρονες κοινωνίες κατόρθωσαν μετά από ποταμούς αίματος να απαλλαγούν και από αυτές, παρά την ευκαιριακή εμφάνισή τους, ακόμη και σε ατομικό επίπεδο.
Οι εικόνες αυτές είναι αποκρουστικές, αλλά δεν είναι τρομακτικές. Η πλέον αποκρουστική, όμως, και συνάμα τρομακτική, ήταν η εικόνα του υπουργού Κοντονή στη Βουλή, επιτιθέμενου στην Ντόρα Μπακογιάννη, όταν αυτή με σπαρακτική αλλά δωρική σαφήνεια «μαστίγωνε» το «φαινόμενο Κουφοντίνα» και την τρομοκρατία ως ιδεολογικό πυλώνα του ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα στο «Ναό της Δημοκρατίας», οι τρομοκράτες απέκτησαν τον ιδανικό υπερασπιστή τους, όχι μόνο στο πρόσωπο του υπουργού Δικαιοσύνης, αλλά στο σύνολο των βουλευτών της Κυβέρνησης, με πρώτο τον πρόεδρο της Βουλής.
Γι΄ αυτό, εκτός από αποκρουστική, η εικόνα ήταν τρομακτική. Για έναν «εσμό» παρανοϊκών που πιστεύει βαθιά πως έχει το δικαίωμα να σκοτώνει για τις «ιδέες» του, το γεγονός ότι σήμερα είναι στην κυβέρνηση, αλλά νιώθει πως δεν «είναι ακόμη στην εξουσία», δείχνει τι μπορεί να «κρύβει» το μέλλον. Ελπίζω οι «φύλακες» να έχουν… γνώσιν.
