Από την πρώτη κιόλας μέρα της σπουδαίας, της διδακτέας στα Πανεπιστήμια, περήφανης διαπραγμάτευσης του Βαρουφάκη, ο Στουρνάρας δεχόταν ομοβροντία πυρών. Ένας μετά τον άλλον οι Βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ τον κατηγορούσαν στα πάνελ ότι δεν στηρίζει την Ελλάδα, ότι βαράει προσοχές στον Ντράγκι, ότι άφησε να κλείσουν οι Τράπεζες, αν και σε αυτό φαίνεται ότι ο Άδωνiς του κλέβει αρκετή από τη δόξα του. Τραπεζίτης των Γερμανών που υπονομεύει την προσπάθεια της χώρας, δοτός και όλα αυτά τα όμορφα περί Γερμανοτσολιάδων που περιέχει το σακούλι των αντιμνημονιακών ύβρεων.
Να σου και τα τουήτς του Παπαδημούλη, από κοντά και η κομματική εφημερίδα Αυγή με ad hominem πρωτοσέλιδα σε μια σκυτάλη επιθέσεων με σκοπό ο κεντρικός Τραπεζίτης να μπουχτίσει, να αηδιάσει και να παραιτηθεί, αδειάζοντας τη γωνιά σε κάποιο κομματικό στέλεχος που θα αγόρευε με στόμφο για το τέλος του καπιταλισμού με πτυχία από το Πάντειο. Βεβαίως, ο Στουρνάρας συνέχισε να εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον (αυτή την τόσο παρεξηγημένη λέξη στους χαλεπούς καιρούς μας) με ζήλο και επιμονή. Απέτρεψε τις καρτουνίστικες φαντασιώσεις των τότε -μην ξεχνάμε- Υπουργών της Κυβέρνησης για επέμβαση στο Νομισματοκοπείο και ήταν η μόνη σοβαρή φωνή εκείνη την περίοδο για να ακούν οι Ευρωπαίοι και να ελπίζουν ότι όλοι οι Έλληνες δεν τριγυρνούν με ξεζωσμένα πουκάμισα πουλώντας τσαμπουκά.
Γερό στομάχι θα είχε ο Στουρνάρας για να μην απαντάει σε κανέναν και να συνεχίζει ακάθεκτος να μοχθεί για χαμηλότερα επιτόκια και ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης. Ούτε ένα σεντόνι στο Φέησμπουκ, ούτε μια σειρά συνεντεύξεων σε κανάλια και ραδιόφωνα για να κλαψουρίσει ότι δολοφονούν τον χαρακτήρα του. Δεν σήκωσε το φλάμπουρο της λεβεντομάνας Φθιώτιδας που βγάζει παληκάρια, δεν απείλησε δημοσιογράφους. Μόνο δούλευε.
Λογικό. Όπως λέει ο σοφός -κάποιες φορές- λαός μας, σκυλί που γαυγίζει δεν κάνει τη δουλειά του, δηλαδή δεν δαγκώνει. Και ο Στουρνάρας που δεν γαυγίζει, δαγκώνει καλά. Αξιολογώντας ψυχρά και τεχνοκρατικά τα βιογραφικά των υποψηφίων για την νέα διοίκηση της Τράπεζας Αττικής τα απέρριψε προκαλώντας την δυσαρέσκεια στο Μαξίμου. Και έπειτα ήρθε μια έφοδος στο σπίτι της συζύγου του.
Δεν ξέρω αν η αλληλουχία ήταν χρονική ή αν υπάρχει αιτιώδης σύνδεσμος. Με άλλα λόγια, δεν ξέρω αν το ντου στο σπίτι του Στουρνάρα ήρθε μετά την απόρριψη ή επειδή ακριβώς έγινε η απόρριψη αυτή. Αυτό το φιλοσοφικό ερώτημα ίσως πρέπει να το απαντήσει μια Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για καλό της φιλοσοφίας και της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης.
Μέχρι τότε ένα είναι βέβαιο με τα δεδομένα που έχουμε. Ότι ο Γιάννης Στουρνάρας θα συνεχίσει να δαγκώνει, δηλαδή να κάνει τη δουλειά του χωρίς να προκαλεί θόρυβο σε ανόητους καυγάδες στο Φέησμπουκ και στα κανάλια.
