Νίκος Ψαρρός

Όπως έδειξαν τα γεγονότα την τελευταία εβδομάδα το σκηνικό των μαχών στο Σεβεροντονιέτσκ άλλαξε άρδην υπέρ των Ουκρανών. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι πως έγινε αυτό δυνατό με δεδομένη την υπεροχή των ρωσικών δυνάμεων σε στρατιώτες και υλικό.

Σε μια ανάρτηση του στο Facebook ο καθηγητής του Παντείου Κώστας Λάβδας υποστηρίζει ότι: «η παράταση του πολέμου που προέκυψε από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία οδηγεί σε μια βίαιη και τεχνητή “διπολοποίηση” έναν ουσιωδώς πολυκεντρικό κόσμο. Αυτή η ασυμφωνία και αναντιστοιχία, το mismatch, μεταξύ ενός πλανήτη που είναι πια πολυκεντρικός και των τάσεων βίαιης υιοθέτησης μιας κουλτούρας ψυχροπολεμικού διπολισμού από ένα μέρος, μόνο, του πλανήτη, αποτελεί άμεσο και εξαιρετικά μεγάλο κίνδυνο για την παγκόσμια ειρήνη. Επείγει η ανάληψη πρωτοβουλιών και η απόκρουση της λογικής που αφήνει τις εξελίξεις να κριθούν, εν πολλοίς, στα πεδία των μαχών. Σήμερα, το Κρεμλίνο που είναι υπεύθυνο για την έναρξη του πολέμου δεν είναι δυνατό να κάνει πίσω από τη νοτιοανατολική Ουκρανία χωρίς κάποια επίφαση νίκης, και από την άλλη πλευρά, το Κίεβο έχει ενθαρρυνθεί να πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο, με τη βοήθεια του ΝΑΤΟ, στο πεδίο της μάχης. Εάν αυτή η λογική επικρατήσει, πόσο θα αιμορραγήσει η Ρωσία προτού ο Πούτιν θεωρήσει ότι έχει στριμωχθεί υπερβολικά; Και ποια θα είναι η αντίδραση του καθεστώτος του Κρεμλίνου σε εκείνο το μελλοντικό σημείο;»

Παρατηρώ τους Ρώσους στρατιώτες που συμμετέχουν στην μεγάλη παρέλαση στην Ερυθρά Πλατεία.

Ο άνθρωπος ως έλλογο ον έχει όχι μόνο συνείδηση του εαυτού του ως ον, αλλά και συνείδηση της χρονικότητας της ύπαρξής του. Κατανοεί ότι ο κόσμος που βιώνει βρίσκεται σε αέναη κίνηση και μεταβολή, η οποία αποτελείται από επιμέρους κινήσεις που έχουν και αυτές μια φύση και μια συγκεκριμένη «δομή» αποτελούμενη από τις δυο γνωστές χρονικές σχέσεις: πρότερο-ύστερο και μέλλον-παρόν-παρελθόν. Έτσι διαπιστώνει ότι στο «παρόν» της συνειδητής του ύπαρξης οι φάσεις των μεταβολών που βιώνει εναλλάσσονται συνεχώς. Οι μέχρι στιγμής παρούσες «εξαφανίζονται» στο παρελθόν και αντικαθίστανται από εκείνες που έρχονται από το μέλλον και που, με τη σειρά τους, υλοποιούνται στο παρόν για να εξαφανιστούν στο παρελθόν και να αντικατασταθούν από αυτές που έρχονται από το μέλλον κ.ο.κ. Το γεγονός ότι η χρονική εναλλαγή των καταστάσεων είναι συνεχής και ομοιόμορφη οδηγεί στην ιδέα ότι οι μελλοντικές καταστάσεις «υπάρχουν» ήδη στο μέλλον «εν δυνάμει» πριν υλοποιηθούν ως «πραγματικότητα» στο παρόν και περάσουν στο «υπόστρωμα» του παρελθόντος. Αυτή η ιδέα οδηγεί με τη σειρά της στην ιδέα ότι οι μελλοντικές «εν δυνάμει» καταστάσεις μπορούν να περιγραφούν πριν από την υλοποίησή τους στο παρόν – μπορούν με άλλα λόγια να προβλεφτούν.

Μας διαφωτίζουν οι ρεαλιστές και οι εν γένει επικριτές των ΝΑΤΟϊκών πολιτικών, εμάς, τους ακροκεντρώους, ότι άδικα συγχυζόμαστε μαζί τους και τους κατακρίνουμε, διότι συγχέουμε —λένε— το «δεν συντάσσομαι με…» με το «εξηγώ τη…» ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Όταν πριν από δέκα μέρες η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία φάνταζε ακόμα στρατιωτικός περίπατος, κυκλοφορούσε η ωραία ατάκα ότι ο καπιταλιστής στη Ρωσία ονομάζεται ολιγάρχης, στη Δύση επενδυτής και στην Ελλάδα ευεργέτης.

Μια στιχομυθία σε μυστική τοποθεσία, κάπου έξω από τη Μόσχα, ανάμεσα στον Βλαδίμηρο Βλαδιμήροβιτς Πούτιν και τον Βίκτωρα Ζολότωφ, αρχηγό της ρωσικής Εθνοφρουράς.