Περικλής Φ. Κωνσταντινίδης

Πριν καλά καλά περάσουν 12 ώρες από τη νίκη του Ζόραν Μαμντάνι στις δημαρχιακές εκλογές της Νέας Υόρκης, ο Αλέξης Τσίπρας έσπευσε να την εργαλειοποιήσει σαν προάγγελο πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα.  Η νίκη του Μαμντάνι, έγραψε στο Χ ο ταξιδιώτης της Ιθάκης, είναι «νίκη απέναντι στην ολιγαρχία, στην κλεπτοκρατία, στις πολιτικές δυναστείες και το ακριβοπληρωμένο μιντιακό σύστημα που προπαγανδίζει τα συμφέροντα τους».

Για άλλη μια φορά, εντυπωσίασε με τη ρηχότητα του λόγου και τον δημαγωγικό λυρισμό του.

Η περίφημη κωλοτούμπα του Αλέξη Τσίπρα μετά τη διαπραγμάτευση του Ιουλίου 2015 δεν ήταν η πρώτη ή η μοναδική της μνημονιακής εποχής. Είχε προηγηθεί η κωλοτούμπα του Ευάγγελου Βενιζέλου, το φθινόπωρο 2011.

Victor Sebestyen, Lenin. The Man, the Dictator and the Master of Terror (Λένιν: ο Άνθρωπος, ο Δικτάτορας και ο Άρχοντας του Τρόμου), Vintage Books, New York, 2018, 608 σελ.

Τι ήταν ο Λένιν; Ο ούγγρος δημοσιογράφος Βίκτορ Σεμπέστιεν φιλοτεχνεί ένα από τα πιο επιδέξια πορτρέτα ενός εγκληματία στο όνομα του λαού και της επανάστασης, ενός «Άρχοντα του Τρόμου», που είχε στόχο την πάση θυσία επιβολή. Ενός φανατικού τραμπούκου που χρησιμοποιούσε τη σκαιά βία ως εργαλείο επικράτησης και ισχύος.

Σαν σήμερα, 7 Οκτωβρίου, το 1763, ο Γεώργιος ΙΙΙ της Βρετανίας υπέγραψε μια Βασιλική Διακήρυξη (Royal Proclamation) που συνέβαλε όσο λίγα άλλα γεγονότα, 12 χρόνια μετά, στον πόλεμο της αμερικανικής ανεξαρτησίας. Η διακήρυξη αυτή ρύθμιζε τα θέματα των μετακινήσεων και της εγκατάστασης των κατοίκων των 13 αμερικανικών αποικιών στις εκτάσεις μεταξύ των Απαλαχίων και του Μισισιπή. Η θύελλα που ξεσήκωσε στις φυτείες της Βιρτζίνια και τα σαλόνια της Φιλαδέλφειας άλλαξε τον κόσμο.

Kathryn J. McGarr, City of Newsmen. Public Lies and Professional Secrets in Cold War Washington (Δημόσια ψέματα και επαγγελματικά μυστικά στην Ουάσιγκτον του Ψυχρού Πολέμου), The University of Chicago Press, 2022, 304 σελ.

Σύμφωνα με την ευρέως διαδεδομένη αντίληψη που επικρατεί στις Ηνωμένες Πολιτείες για τη σχέση του αμερικανικού Τύπου με την εξουσία, εν αρχή ην η ειρήνη, η συνεργασία και η διαπλοκή των ΜΜΕ (εφημερίδων, περιοδικών και τηλεόρασης) με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και το Κονγκρέσο. Οι δημοσιογράφοι, κάποτε, είχαν φιλικές σχέσεις με τους ισχυρούς της Ουάσιγκτον, έπιναν μαζί τους, έπαιζαν χαρτιά μαζί τους και, σε ειδικές περιπτώσεις, έκαναν διακοπές μαζί τους.  Οι δε οικογένειές τους γιόρταζαν γενέθλια και επετείους μαζί.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της «αιμομεικτικής σχέσης» Τύπου-εξουσίας ήταν η στενή φιλία που είχε ο πρόεδρος Τζον Κένεντι και η Τζάκι με το διευθυντή σύνταξης της Washington Post, Μπέντζαμιν Μπράντλι και τη σύζυγό του.

Ο δολοφόνος του Τσάρλι Κερκ πρέπει να διωχθεί από την ποινική δικαιοσύνη και να τιμωρηθεί με την πιο αυστηρή προβλεπόμενη ποινή.  Σε μια δυτική κοινωνία, κανείς δεν μπορεί να αποτελεί στόχο βίας επειδή οι απόψεις που εκφράζει είναι «απαράδεκτες», «εμετικές», «μισαλλόδοξες» κ.λπ.  Αυτή είναι μια αδιαπραγμάτευτη θέση.  Όσο και να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι ακούγοντας αυτά που λες, έχεις το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα να τα λες.

Μόνο απογοήτευση προκαλεί η ανακοίνωση των ονομάτων των τεσσάρων πανεπιστημίων που έλαβαν έγκριση από το υπουργείο Παιδείας για να λειτουργήσουν παραρτήματα στην Ελλάδα.  Κι αυτό γιατί, με μια εξαίρεση, πρόκειται για επιστημονικά μέτρια ιδρύματα που δεν θα προσφέρουν τίποτε στην ελληνική ανώτατη παιδεία.

Η Ευρώπη δεν υστερεί έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών στον τομέα της επιστημονικής έρευνας και της παραγωγής επιστήμης υψηλού επιπέδου. Η ιδέα ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο οφείλεται στη λανθασμένη θεώρηση που συνεχίζουν να έχουν τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης:  από τη μια οι ΗΠΑ και από την άλλη οι ευρωπαϊκές χώρες, η καθεμιά ξεχωριστά. Με τη ματιά αυτή, η Βρετανία, η Γερμανία, η Γαλλία, η Ολλανδία υστερούν έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών σε βραβεία Νόμπελ και Μετάλλια Fields και έτσι διαιωνίζεται η αντίληψη της αμερικανικής κυριαρχίας στην επιστήμη.

Η Μαράλ Σαλμασί, γερμανίδα μουσικός, παραγωγός και επιχειρηματίας, ιρανικής καταγωγής, που ζει και εργάζεται στο Βερολίνο, ανέβασε ένα βίντεο στο Instagram/Facebook, 11 Αυγούστου 2025. Στο βίντεο αυτό κάνει μια σύνοψη του προβλήματος που αποκαλείται Παλαιστινιακό. Θεώρησα χρήσιμο να γίνει προσβάσιμο στους αναγνώστες το κείμενο αυτής της σύνοψης και το μετέφρασα. Περικλής Φ. Κωνσταντινίδης

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος, Ευάνθης Χατζηβασιλείου, Στρεβλή πορεία, 1960-1974. Πολιτική και κουλτούρα από τη δεκαετία του ‘60 στη δικτατορία, Μεταίχμιο, Aθήνα 2024, 352 σελ.

Πώς φτάσαμε στη δικτατορία του 1967. Κατά τον ιστορικό Ευάνθη Χατζηβασιλείου, όλα όσα συνέβησαν τότε, που οδήγησαν, τελικά, στα Ιουλιανά και στην Επταετία, ήταν το αποτέλεσμα της αρχομανίας ενός παθολογικού νάρκισσου (Γεωργίου Παπανδρέου), ο οποίος είχε τόσο μεγάλη ιδέα για τις ικανότητές του που προσπάθησε να εργαλειοποιήσει έναν σκοτεινό ακροδεξιό συνωμότη στρατοκράτη (Γεώργιο Γρίβα) για να επισκιάσει πολιτικά τον προκάτοχο του (Κωνσταντίνο Καραμανλή) πετυχαίνοντας κάτι (την Ένωση Κύπρου-Ελλάδος) που ήταν πολιτικά και διπλωματικά αδύνατον να επιτευχθεί.