web only

Γιατί οι Ουκρανοί αυτή τη στιγμή δεν βλέπουν κανένα νόημα σε πιθανή διαπραγμάτευση με τη Ρωσία

Ήμουν στα Τάρταρα, να μη δω κανέναν, να μη μιλήσω σε κανέναν.

Με στήριξε, με κανάκεψε, με νουθέτησε με εκείνον τον δικό του, αμίμητο τρόπο, ένα μοναδικό χαρμάνι ευγένειας, θυμοσοφίας και χιούμορ. Κι αυτό παρ’ όλο που με ήξερε λίγο, με τη γυναίκα μου ήταν φίλοι από τη Νομική. Όμως ήταν η αφορμή (και η αιτία πιστεύω) να γίνουμε φίλοι,  και παραμείναμε ώς τα προχθές.

H σύνταξη του Books' Journal με οδύνη ανακοινώνει ότι ο στενός συνεργάτης του περιοδικού, συγγραφέας και κριτικός Κώστας Καλφόπουλος, δεν είναι πια ανάμεσά μας. Πέθανε έπειτα από σύντομη ασθένεια. Ήταν γεννημένος το 1956, είχε σπουδάσει  κοινωνιολογία (ΜΑ), πολιτική και ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου (Universität Hamburg) και εργαζόταν στον ημερήσιο Τύπο και ως ανταποκριτής σε γερμανικές εφημερίδες. Ήταν αρχισυντάκτης στο περιοδικό Πολάρ, για το αστυνομικό μυθιστόρημα, το οποίο υπεραγαπούσε. Έχει γράψει αστυνομικά βιβλία και επιδραστικά δοκίμια. 

Συστηματικός συνεργάτης στο Books' Journal, τίμησε το περιοδικό με υποδειγματικές συνεργασίες. Η προσφορά του είναι ανυπολόγιστη και η απώλεια για μας δυσαναπλήρωτη. 

Η κηδεία του Κώστα Καλφόπουλου είναι το Σάββατο, 8 Ιουλίου, στις 11 το πρωί, από το Α' Νεκροταφείο. 

Ηγέτις. Η μόνη γυναίκα αρχηγός κόμματος σε αυτή τη Bουλή, όπως τονίζει, σε κάθε ευκαιρία. Το κόμμα μετείχε στις πρώτες εκλογές, μάζεψε ψήφους και σταυρούς, στη δεύτερη εκλογή η ηγέτις έκανε στα ψηφοδέλτια μια κάποια εξυγίανση: η κοινοβουλευτική oμάδα είναι, έλεγε, σαν την ποδοσφαιρική, ο προπονητής (sic)* εχει την ευθύνη να επιλέξει τους ικανότερους παίκτες, ντρημ τημ. Σαν σε όνειρο τώρα ακούγονται οι φωνές μέσα από αυτό το dream για το πώς η Πλεύση, λ.χ., αντιπροσωπεύει ένα κομμάτι της κοινωνίας που θέλει να προχωρήσει λίγο πιο δυναμικά.

Ο Τάκης Καφετζής, που πέθανε στις 29 Ιουνίου 2023, ήταν ένας παρεμβατικός πολιτικός επιστήμονας, με παρεμβατικό έργο και διεισδυτικές προσεγγίσεις. Για μένα, όμως, ήταν κάτι πολύ σημαντικότερο: ένας από τους ανθρώπους που μοιράστηκα κομμάτια της νεότητας, των πιο επιδραστικών χρόνων στις ζωές όλων μας.

«Πρέπει να εφεύρουμε έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ» δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας, παραμερίζοντας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, είπε, πρέπει να αλλάξει ριζικά, να αναδιοργανωθεί άμεσα και χωρίς καμιά χρονοτριβή, χωρίς να χαθεί ούτε μια μέρα στην αντιπαράθεση με την κυβέρνηση της ΝΔ. Βιάζεται να αντιπαρατεθεί, δεν είπε όμως τι πρέπει να αλλάξει και πώς πρέπει να   αλλάξει. Δεν είπε τί σημαίνει «νέος ΣΥΡΙΖΑ».

Τα αποτελέσματα των εκλογών της 25ης Ιουνίου ήταν, στη γενική τους κατεύθυνση, αναμενόμενα. Ακόμα και η αύξηση της αποχής  ήταν αναμενόμενη, αφού η κόπωση του εκλογικού σώματος από  μια πολύμηνη προεκλογική περίοδο ήταν φανερή και, επιπλέον, δεν υπήρχε κάποιο κρίσιμο διακύβευμα.

Στη δημοκρατία μας έχουμε (θέλουμε να έχουμε) πολιτικούς αντιπάλους, όχι εχθρούς. Το περιεχόμενο της αντιπαλότητάς μας με τον ΣΥΡΙΖΑ, η διαφορά μας από αυτόν, ήταν και τούτο, ή κυρίως ετούτο: το ότι ήθελε σε εμάς να έχει όχι απλώς αντιπάλους, αλλά εχθρούς.

Μετά τις εκλογές της 21ης Μαΐου, παρατηρούμε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον φαινόμενο στη δημόσια παρουσία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που συμμετέχουν σε τηλεοπτικές –κυρίως– εκπομπές. Ο καταποντισμός του κόμματός τους στην κάλπη γέννησε –αναπόφευκτα– ερωτήματα από πλευράς δημοσιογράφων, σχετικώς με τις αιτίες που οδήγησαν στην εκλογική καταβαράθρωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Παρότι θα ανέμενε κανείς τα προβεβλημένα στελέχη να δίνουν έστω και ελάχιστα διαφορετικές ερμηνείες για την ήττα τους, εντούτοις  είδαμε ότι όλοι ανεξαιρέτως οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ ομονοούσαν σε ένα βασικό κύριο αφήγημα: ότι η ήττα ήταν η άμεση συνέπεια της ανιδιοτελούς προσήλωσής του στην «απλή αναλογική» που ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος (ιδίως η κεντροαριστερά, βλ. το ΠΑΣΟΚ) δεν είχε την ωριμότητα και την ευρύτητα σκέψης να αποδεχθεί. Κώφευσε, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ στα γενναιόδωρα καλέσματα του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως στην πρόσκλησή του να υψώσουν από κοινού ένα ισχυρό ανάχωμα απέναντι στη Δεξιά. Κατ’ αποτέλεσμα, επήλθε η εκλογική κατάρρευση των ποσοστών της αντιπολίτευσης, λόγω υπερβάλλουσας καλοσύνης και (αφελούς) ιδεαλισμού. Έχασε, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί παραήταν «αγνός» για το υπάρχον πολιτικό σύστημα (too good for this world).

Η ζωή του Μάκη Θεοφυλακτόπουλου, που πέθανε στις 4 Ιουνίου 2023, ήταν μια συνεχής εξερεύνηση της εκφραστικής δύναμης της ζωγραφικής. Γεννημένος στην Αθήνα το 1939, με καταγωγή από τη Σάμο, έδειξε από πολύ νεαρή ηλικία έντονο ενδιαφέρον για την τέχνη και πριν ακόμη ολοκληρώσει τις εγκύκλιες σπουδές  αφοσιώθηκε στη μελέτη της ζωγραφικής.