web only

Τελικός Champions League, 31 Μαΐου 2025

Αν και ο ημιτελικός Παρί Σαιν Ζερμαίν - Άρσεναλ διαφημίστηκε σαν αναμέτρηση γιγάντων, η πραγματική τιτανομαχία ήταν Ίντερ - Μπαρτσελόνα. Σε 210 λεπτά είδαμε 13 γκολ, 4 ισοφαρίσεις και δύο 2-0 να εξανεμίζονται. Οι δυο ομάδες ήρθαν ισόπαλες 3-3 και στα δύο παιχνίδια και χρειάστηκε το νικητήριο γκολ του Φραντσέσκο Ασέρμπι στο 99o λεπτό για να αποτρέψει το εκτελεστικό απόσπασμα των πέναλτι. Αλλά εκτός από το δράμα των 13 γκολ, αυτό που έστειλε την Ίντερ στον τελικό ήταν η απόκρουση του Σόμμερ στην παράταση. Οι μεγάλες στιγμές του φούτμπολ γεννούν παρομοιώσεις και ρητορικές υπερβολές παρμένες από τις υψηλές τέχνες. Η απογείωση του Σόμμερ προκειμένου να αποκρούσει το αριστουργηματικά θανατηφόρο σουτ του Λαμίν Γιαμάλ που έστελνε την μπάλα στην πάνω αριστερή γωνία ήταν άρια ιταλικής όπερας. Μετέτρεψε το Σαν Σίρο σε Σκάλα του Μιλάνου.

Έπειτα από έξι και πλέον μήνες πολιτικής αβεβαιότητας, η Ρουμανία εξέλεξε τελικά τον πρόεδρό της: τον Νικούσορ Νταν, πρώην δήμαρχο του Βουκουρεστίου. Η εκλογή του προήλθε λιγότερο από τη συμπάθεια που εμπνέει, παρά από την ανησυχία που προκάλεσε στην κοινωνία η ξαφνική και φαινομενικά ανεξήγητη άνοδος της νεοφασιστικής Ακροδεξιάς, η οποία εκπροσωπείται από τον αντίπαλό του Γκεόργκε Σιμιόν, πρόεδρο του κόμματος AUR (Συμμαχία για την Ενότητα των Ρουμάνων, ένα είδος Χρυσής Αυγής).

Θα ήθελα να μιλήσω όχι τόσο για το έγκλημα που γίνεται στη Γάζα όσο για τον δράστη, δηλαδή για τον ανελεύθερο (illiberal) συνασπισμό που κυβερνά το Ισραήλ και για την απειλή που, κατά τη γνώμη μου, εκπροσωπεί για τη φιλελεύθερη Ευρώπη.

Η προσπάθεια του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ να επαναφέρει τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις μεταξύ Μόσχας και Κιέβου ήταν καταδικασμένη εξαρχής.

Παρακολουθώντας κανείς τα τεκταινόμενα στη Λωρίδα της Γάζας, καλό θα είναι να αποφεύγει τις οδηγίες για το πώς θα τελειώσει αυτός ο πόλεμος. Αν ήταν να το ήξερε ο οποιοσδήποτε φεϊσμπουκάς ή αρθρογράφος, πιστέψτε με, θα είχε  βρεθεί λύση. Οι πόλεμοι δεν τελειώνουν ούτε με διακηρύξεις, ούτε με ακτιβισμούς σε εκθέσεις βιβλίου, ούτε ασφαλώς με άνανδρες δολοφονίες  που στοχοποιούν την εθνική ταυτότητα εκτός πεδίου μαχών. Ίσως θα είχε κάποιο ενδιαφέρον να ξεκινήσουμε αναλογιζόμενοι ποιος δεν θέλει να τελειώσει αυτός ο πόλεμος: το Ισραήλ ή οι Άραβες; 

Οι τελευταίες εξελίξεις του πολιτικού σκηνικού της χώρας, με τις επαναλαμβανόμενες συχνά-πυκνά τα τελευταία τρία χρόνια διαδικασίες προκαταρκτικών-προανακριτικών κοινοβουλευτικών επιτροπών για τα Τέμπη, έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι αυτή η χώρα όντως παράγει περισσότερη ιστορία από όση μπορεί να καταναλώσει.

Το Μουσείο Πικάσο, στο Παρίσι, φιλοξενεί την έκθεση: Η «εκφυλισμένη» τέχνη – Η δοκιμασία της μοντέρνας τέχνης υπό τον ναζισμό (L’art «dégénéré». Le procès de l’art moderne sous le nazisme) – η έκθεση θα μείνει ανοικτή ώς την Κυριακή 25 Μαΐου. Στον πυρήνα της διοργάνωσης βρίσκεται η ναζιστική αντίληψη περί «εκφυλισμένης τέχνης» (entartete Kunst). Τα 57 έργα 37 καλλιτεχνών που παρουσιάζονται άντεξαν στην εκστρατεία καταστροφής από τους ναζί (1933-1945).

O πρόεδρος Τραμπ θυμίζει έναν ηπιότερο, αλλά εξίσου επιδραστικό, «αντίστροφο Χίτλερ»: με τις επιλογές του, μπορεί να στείλει στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), την οποία και απεχθάνεται, την αφρόκρεμα τής, σε σημαντικό βαθμό, αλλοεθνούς ερευνητικής κοινότητας των ΗΠΑ. Όπως ο Χίτλερ έστειλε στις ΗΠΑ, την οποία απεχθανόταν, πολλούς λαμπρούς γερμανοεβραίους επιστήμονες, με τον Αϊνστάιν που διέσχισε τον Ατλαντικό το 1935, να προσωποποιεί αυτή τη διαρροή εγκεφάλων.

Δημήτρης Τζιόβας, Ιστορία, Έθνος και Μυθιστόρημα στη Μεταπολίτευση. Τραύμα, Μνήμη και Μεταφορά, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2024, 456 σελ.

Στο Ιστορία, Έθνος και Μυθιστόρημα στη Μεταπολίτευση, ο Τζιόβας παρουσιάζει τις θεματικές, τις μορφές, και τις προβληματικές που συνέχουν το μυθιστόρημα της Μεταπολίτευσης, αναδεικνύοντας τον τρόπο με τον οποίο, εκεί που το παλαιότερο ιστορικό μυθιστόρημα στόχευε να εμπεδώσει το «έθνος», το μεταπολιτευτικό αναδεικνύει την ετερότητα του έθνους, τις αποσιωπημένες πτυχές του, στην διαχρονική, την συγχρονική, και την διασπορική του διάσταση.

Η παρέμβαση του Αντώνη Σαμαρά στα Νέα Σαββατοκύριακο^[1] δεν έκρυβε καμία έκπληξη. Ηττημένος και παραγκωνισμένος ο πολιτικός από τη Μεσσηνία, επιστρέφει στο ρεπερτόριο που ξέρει καλά από όταν υποκίνησε τη δήθεν εθνική υπόθεση για το Μακεδονικό, για να ρίξει τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη – ένα ασήμαντο για τις σημερινές πραγματικότητες ζήτημα που, καλά καθούμενα, ενώ ήταν μια παρανυχίδα, χρησιμοποιήθηκε πολιτικά ως εθνικό τραύμα.