web only

Όταν μιλάμε για ιδεολογικές πεποιθήσεις, προκαταλήψεις ή και για προλήψεις, μπορεί να υπάρχουν τόσες «αλήθειες», όσοι και οι άνθρωποι που τις επικαλούνται.  

Πρωτοχρονιά και οδεύουμε προς το Εθνικό για να δούμε τη Σπασμένη Στάμνα  του Χάινριχ φον Κλάιστ. «Λαϊκή απογευματινή», να τη δουν και τα παιδιά, να έχουν κάτι να θυμούνται. Η πλατεία γεμάτη. Η παράσταση είναι πολύ καλή, με εξαιρετικές ερμηνείες. «Δεν πρέπει κι αυτή η στάμνα να βρει το δίκιο της;» βροντοφωνάζει η υπέροχη Μάρθα, κατά κόσμον Μάρθα Φριντζήλα, λίγο πριν πέσει η συμβολική αυλαία, το μαύρο με το σβήσιμο των φώτων.

Πριν λήξει το 2022, ακούσαμε δύο τούρκους υπουργούς, Εξωτερικών και Άμυνας, να δηλώνουν ότι το casus belli δεν αφορά μόνο την επέκταση των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, αλλά και δυτικά και νότια της Κρήτης, γενικώς στα «νησιά». 

Λίγο πριν από την εκπνοή του 2022, και με δεδομένο ότι παρακολούθησα τη φετινή εγχώρια παραγωγή σε κόμικς, συγκέντρωσα 9 (+1, μια και τα δύο είναι μέρος μιας –εκδοτικά– εν εξελίξει τριλογίας) καλύτερα graphic novels της χρονιάς. Επιστημονική φαντασία, ιστορία και βιογραφία, αστυνομικά και κατασκοπευτικά κόμικς, υπερήρωες, μεταφορές κλασικών έργων της ελληνικής εφηβικής λογοτεχνίας, η καλύτερη περιπέτεια του Κόρτο Μαλτέζε στη μετα-Πρατ εποχή, ο βίος και η φιλοσοφική σκέψη του Αριστοτέλη συνθέτουν το παζλ των καλύτερων φετινών κυκλοφοριών. Κόμικς εκτενή και μικρότερα σε έκταση, με πρωτογενές υλικό και πολλή έρευνα πίσω τους, αλλά και διασκευές από έλληνες ή ξένους σεναριογράφους και σχεδιαστές, με εκπληκτικά μελανώματα σχεδίων, διαφορετικές χρωματικές παλέτες, ποικιλία σκηνοθετική και σχεδιαστική. Αυτά είναι τα καλύτερα κόμικς του 2022.

Τρεις στρατηγικές για την επίτευξη της ουκρανικής νίκης και αναγέννησης

Έκθεση του Κέντρου Ανατολικοευρωπαϊκών Σπουδών της Στοκχόλμης-Σουηδικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων.

«Οταν το 1948, οκτάχρονο παιδί τότε, εγκατέλειπα το κατειλημμένο από τους κομμουνιστές χωριό μου, η μητέρα μου με συμβούλεψε να ρίξω "μαύρη πέτρα" και ποτέ να μη γυρίσω στη χώρα αυτή, όπου εκείνη υπέφερε τόσο πολύ στη ζωή της. Αυτή ήταν η μόνη συμβουλή της μητέρας μου που δεν έχω τηρήσει». Με αυτά τα λόγια, ο συγγραφέας της Ελένης, Νίκος Γκατζογιάννης (Νίκολας Γκέιτς), εξέφρασε την αγάπη του για την Ελλάδα, σε μια εκδήλωση των εκδόσεων Καστανιώτη, τη Δευτέρα 12/12. Αφορμή, η έκδοση στα ελληνικά ενός νέου βιβλίου του. Οι Αποστολές από την πατρίδα (εκδ. Καστανιώτη) περιέχουν δημοσιογραφικό υλικό: τις ανταποκρίσεις που έκανε από την Ελλάδα, το διάστημα 1969 έως και 2022.

Ένα διήγημα 

Γιάννης Ιωαννίδης, Λόγω κρυμμένα λογοκριμένα. Σχεδόν ημι-ιστόρημα, Κέδρος, Αθήνα 2020, 400 σελ. 

Αν δεχθούμε τη μνημειώδη ρήση του Αλφρεντ Κορζίμπσκι ότι «ο χάρτης δεν είναι το έδαφος» (“the map is not the territory”) [1], είναι αδύνατο μια βιβλιοπαρουσίαση να αποδώσει το περιεχόμενο ενός βιβλίου. Ο συγγραφέας πάντα λέει περισσότερα, ή τουλάχιστον εν μέρει διαφορετικά, από αυτά που του αποδίδει ο παρουσιαστής. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο στη δική μου περίπτωση, εφόσον το βιβλίο που θα παρουσιάσω υπερβαίνει τη δική μου ικανότητα παρουσίασης. Εξηγούμαι.

«Στους νικητές αρκεί η νίκη», ψέλλιζε ο Σπύρος Μαρκεζίνης, βλέποντας τους νικητές του εμφυλίου, τυφλωμένους από το μίσος, να κανιβαλίζουν πάνω στους ηττημένους και να τους μετατρέπουν σε μάρτυρες. Διότι αυτός ήξερε πολύ καλά πως, σε μία θρησκευόμενη χώρα στην οποία η εκκλησία γιορτάζει ολόκληρο πάνθεον αγιοποιημένων μαρτύρων, οι μάρτυρες θα ήταν τελικά οι ηθικοί νικητές.

Η Άννα Λόντου ήταν μια καρδιά, μέχρι το τέλος. Μια καρδιά που σου την έδινε στο χέρι. Που ήθελε να μοιραστεί μαζί σου τα πάντα. Που σε έβαζε κάτω και σου έλεγε απίστευτες ιστορίες, με πλήρη διαύγεια στα ενενήντα της. Για τον Σεφέρη, για τη Μάρω, για τον πόλεμο, για όσα πέρασε. Που διασκέδαζε με τις αντιδράσεις σου σε αυτά που άκουγες. Που σε πήγαινε με πονηριά μεγάλη στο υπνοδωμάτιό της, έκλεινε την πόρτα και σου έδειχνε μια φωτογραφία που είχε κολλήσει πίσω απ' αυτή και δεν φαινόταν. Τη φωτογραφία του Τσε!...  «Ήταν ωραίο παιδί», σου έλεγε. Ίσως να της θύμιζε τα νιάτα της.