web only

Υπάρχουν σταθερές στην πολιτική μας έναντι της Τουρκίας.

Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1970, μας είχε συνεπάρει ένα άλμπουμ του Θάνου Μικρούτσικου, με τον τίτλο Τροπάρια για φονιάδες, σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, ο οποίος (Μικρούτσικος) ήδη είχε διεμβολίσει την «Αγία Τριάδα Χατζηδάκια’μ, Θουδουράκια’μ», που «τρώγαν και πίναν παρέα πια με τον Νιόνιο», που και αυτός, με τη σειρά του, είχε βγάλει ίσως το καλύτερο μέχρι τότε άλμπουμ του, τα 10 χρόνια κομμάτια. Οι Κνίτες, που, όταν δεν κυνηγούσαν στις σχολές ΑΑΣΠΕδες και ΠΠΣΠήδες, αρχικά είχαν ενθουσιαστεί με τα Πολιτικά τραγούδια του μαθηματικού από την Πάτρα (και αδελφού του «τηλεοπτικού» Ανδρέα, αλλά και Παναθηναϊκού!, που συνεργάστηκε και με τον Μανώλη Ρασούλη, να τα λέμε όλα), κάπου είχαν όμως δυσανασχετήσει με ένα τραγούδι, για τον «Νίκο Πλουμπίδη», καθώς έκανε παρέα στη Ρόζα Λούξεμπουργκ και στον Κώστα Καρυωτάκη της «Πρέβεζας και του Κιλκίς», για τους γνωστούς και ευνόητους λόγους (ο οποίος, σύμφωνα με τους συντρόφους, για να μην ξεχνιόμαστε, ήταν «πράκτορας και ζούσε στις ΗΠΑ με τα χρήματα της προδοσίας»).

Δεν νομίζω ότι θα μπορέσουμε ποτέ να βρούμε τις λέξεις για τον πόνο αυτών των ημερών. Για όσα τώρα μας ξεπερνούν. Γιατί δεν είναι μόνο ο θάνατος, τελικά, το απέραντο μυστήριο: είναι η τυχαιότητα της φρίκης που μπορεί ανά πάσα στιγμή να πέσει πάνω μας. Πάνω σε όλους μας. Να οι λέξεις που αναπηδούν από τις οθόνες μας κοιτώντας τις απίστευτες εικόνες καταστροφής: αυτό μπορεί να συμβεί σε όλους μας. Και ποιος φταίει; Ένας τιμωρός ή αδιάφορος ή ανύπαρκτος θεός; Μια εκδικητική φύση; Μια αυτοκαταστροφική ανθρωπότητα; Ας απαντήσουμε καταπώς νομίζουμε – ή και καθόλου, γιατί μάλλον απάντηση δεν υπάρχει.

Η παθιασμένη συζήτηση που διεξάγεται μεταξύ των υπευθύνων χάραξης πολιτικής στη Δύση σχετικά με το πώς θα μπορούσε –και θα έπρεπε– να τερματιστεί ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος γίνεται ολοένα εντονότερη μήνα με το μήνα. Ανεξάρτητα από τη θέση του καθενός σχετικά με τον επιθυμητό και πιθανό τερματισμό του πολέμου μέσω διαπραγματεύσεων, οι δυσκολίες για την επίτευξη ενός τέτοιου στόχου πρέπει να αναγνωριστούν από όλους τους συμμετέχοντες στη συζήτηση. Οι εμπειρίες διαφόρων χωρών με τη νεοϊμπεριαλιστική ανάμειξη της Μόσχας στο εξωτερικό τις τελευταίες τρεις δεκαετίες παρέχουν άφθονη τροφή για σκεπτικισμό.

Δεν είναι πως δεν έχει εργαστεί ποτέ στην ζωή του. Αντίθετα, εργάζεται συνέχεια, σε αντικείμενο που έχει απασχόληση 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, επτά μέρες τη βδομάδα. Και να τον ξυπνήσεις στην μέση της νύχτας θα ανταποκριθεί.

O Φίλιππος Τσιμπόγλου ήταν ένας δημιουργικός άνθρωπος που πραγματοποιούσε το όραμά του για μια πλούσια και λειτουργική Εθνική Βιβλιοθήκη

Στη συνέντευξή του στα Νέα του Σαββατοκύριακου 4-5 Φεβρουαρίου 2023 (https://www.tanea.gr/print/2023/02/04/interviews/pame-se-ekloges-ypsistis-toksikis-polosis/) ο Ευάγγελος Βενιζέλος απάντησε σε μια ανθοδέσμη ερωτημάτων που κάλυπταν ένα ευρύ φάσμα: από τα καυτά θέματα της πολιτικής επικαιρότητας όπως οι υποτιθέμενες παρακολουθήσεις πολιτικών και μελών της ανώτατης ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων –υποτιθέμενες, διότι με εξαίρεση την παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη, για τις άλλες δεν υπάρχει επίσημη ονομαστική επιβεβαίωση ούτε από την κυβέρνηση αλλά ούτε και από την αρμόδια ανεξάρτητη ελεγκτική αρχή– μέχρι τη φύση της δημοκρατίας και αυτού που ο κ. Βενιζέλος αποκάλεσε «μεταπολιτική».

Έντεκα χρόνια μετά την «κλοπή της δεκαετίας» τριών έργων από τις συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης, έγινε η δίκη του μεταμελημένου «art freak», Γιώργου Σαρματζόπουλου, που έπεσε στα μαλακά. Τι μάθαμε και τι δεν μάθαμε από αυτή την υπόθεση, τη γεμάτη ασυνέχειες και γκρίζα σημεία, που μάλλον συσκότισε παρά φώτισε γεγονότα, κίνητρα και ευθύνες.

Άρθρο ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ

Πέθανε αιφνιδίως ο γενικός διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης, το πρωί της 2ας Φεβρουαρίου 2023, σε ηλικία 66 χρονών. Ήταν η ψυχή της Εθνικής Βιβλιοθήκης, σηματοδότησε τη νέα εποχή της Εθνικής Βιβλιοθήκης με τη μετεγκατάστασή της στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και με την ανάπτυξη του δικτύου των βιβλιοθηκών σε όλη τη χώρα. Το έργο που αφήνει είναι σημαντικό και αποτελεί παρακαταθήκη για τον κόσμο του βιβλίου στο σύνολό του.

Το ποδήλατο που δεν κινείται πέφτει. Το όχημα αυτής της Aριστεράς είναι φαίνεται πολύ πιο ασταθές: θα καταρρεύσει αν δεν επιταχύνει συνεχώς, και δη χωρίς να βλέπει πού πατά και πού πηγαίνει - μέχρι και την κατάργηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας εξαγγέλλει.

Ωστόσο, ετούτο το τόσο παράφωνο κρεσέντο δεν το υπαγορεύει η πολιτική (ποια πολιτική;) του κόμματος. Εκείνο που απειλείται με κατάρρευση είναι η χάρτινη εξουσία του 99,5%, αυτή η υπερβολή, που η εκλογική αποτυχία θα δείξει, με γέλιο που μάλλον θα είναι βροντερό, πόσο είναι κωμική.

Το σαρκίο του υπερασπίζεται ο μικρός αρχηγός του απόλυτου ποσοστού, χάριν αυτού θα τα παίξει όλα για όλα. Αυτή τη φορά όχι την τύχη της χώρας - αλλά ούτε και του πολιτέυματος, διότι μάλλον ειρωνικά χαμόγελα προκαλεί η φάλτσα του φωνή.