web only

Σήμερα, 28η Οκτωβρίου 2015, οι εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις, θα έχουν αφιερώματα στην έναρξη του ελληνο-ιταλικού πολέμου και την αμετάκλητη συμμετοχή της χώρας στο πλευρά των Συμμάχων κατά των δυνάμεων του άξονα. Η χώρα, εδώ και 70 χρόνια, από τη νικηφόρα για τις δυνάμεις των Συμμάχων, κατάληξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, γιορτάζει την έναρξη των εχθροπραξιών, αντί να γιορτάζει τη λήξη του, όπως κάνουν όλοι οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης, της Ασίας, της Β. Αμερικής και της Ωκεανίας. Πρόκειται για μια ακόμη ιδιομορφία του ελληνικού εξαιρετισμού ή μήπως η ελληνική κοινωνία και το ελληνικό κράτος θέλησαν κατ’ αυτόν τον τρόπο για άλλη μια φορά να μη συζητήσουν τα θεμελιώδη, υπαρξιακά και καταστατικά του προβλήματα;

Υπάρχει μια προϊούσα έκπτωση της αντιπολίτευσης (όλων των κομμάτων). Αντί της πολιτικής, η αντιπολίτευση προς τον ΣΥΡΙΖΑ μετεκλογικά είναι κυρίως α) αντι-μνημονιακή και β) ηθική.

Εξαγγελίες για επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια και κατάργηση του νόμου για τη βλασφημία βρίσκονται στην ατζέντα της κυβέρνησης, σύμφωνα με τον γενικό γραμματέα Ανθρώπινων Δικιωμάτων, ο οποίος παρουσίασε τις ελληνικές θέσεις στον ΟΗΕ.

Στο γαλλογερμανικό κανάλι Arte προβλήθηκαν την Πέμπτη 22 Οκτωβρίου τα δύο τελευταία επεισόδια της τρίτης και τελευταίας σεζόν της τηλεοπτικής σειράς Ainsi soient ils. Ήταν μία παραγωγή που παρουσίαζε τους ανθρώπους της θρησκείας (συγκεκριμένα του καθολικισμού) υπό ένα ουμανιστικό πρίσμα. Αυτή είναι η περιεκτικότερη περίληψη που μπορεί να γίνει αναφορικά με το περιεχόμενο, την οπτική και τη φιλοσοφία της. Τι άλλο όμως είναι αυτή η σειρά και διεκδικεί και το δικό μας ενδιαφέρον, κι ας μην την έχουμε δει;

Ο έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, την ώρα της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου της Γαλλίας ενώπιον του επίσημου προσκεκλημένου της χώρας μας, του γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολλάντ, δεν στάθηκε προσοχή. Καθόταν με ανοιχτά τα πόδια και με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά. Το σχόλιο που ακολουθεί, γραμμένο εν θερμώ, ίσως παίρνει αφορμή από αυτή τη στάση. [ΤΒJ]

Γνωρίζει η συγκυβέρνηση πως μόνο με αυταρχικό μοντέλο διακυβέρνησης μπορεί να παρατείνει την παραμονή της στην εξουσία και για το λόγο αυτό ετοιμάζει μια επικοινωνιακή εκστρατεία όπου θα παρουσιάζει τον πρωθυπουργό ως τον «αμνό τον αίροντα τας αμαρτίας του κόσμου», προκειμένου να απευθυνθεί στο θυμικό των περιχαρακωμένων μέσα στο φανατισμό ψηφοφόρων της.

Blitz, 6 a.m. How to disappear completely, Θεατρική παράσταση που ανέβηκε από τις 8 Οκτωβρίου στη Στέγη Γραμμάτωνκαι Τεχνών και στη συνέχεια θα μεταφερθεί σε διάφορες άλλες σκηνές - με πρώτη, τη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης.

Συγκαταλέγομαι στους θεατές που εκτιμούν τους καλλιτεχνικούς πειραματισμούς και τις μεταμοντέρνες προσπάθειες διάρρηξης των καθιερωμένων. Παρ’ όλα αυτά εξακολουθώ να πιστεύω πως οι καθιερωμένες φόρμες μπορούν να σπάζουν, να αμφισβητούνται, να εκτρέπονται μόνο από όσους τις κατέχουν σε επαρκή βαθμό και συνάμα διαθέτουν ένα σχέδιο. Ειδάλλως απλώς επιστρέφουμε σε ένα αφελή αυθορμητισμό και σε κακέκτυπα του σουρεαλισμού.

Την αποπομπή της Κατερίνας Σαββαΐδου από τη θέση της γενικής γραμματέως Δημοσίων Εσόδων αποφάσισε ομόφωνα το Υπουργικό Συμβούλιο. Η Γενική Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων δεν έχει παυθεί ακόμη γιατί θα ήταν παράνομο: η παράβαση καθήκοντος απαιτεί παραπομπή στο ακροατήριο, όχι ποινική δίωξη. Ωστόσο, η επιλογή της κυβέρνησης να υπονομεύσει, και αυτή, τη λειτουργία μιας ανεξάρτητης αρχής τόσο κομβικής για την ανάκαμψη της οικονομίας δίνει έναν τόνο αυταρχισμού και οίησης σε έναν χώρο ο οποίος πολιτεύθηκε κραδαίνοντας το ηθικό πλεονέκτημα. [ΤΒJ]

Αν σε κάτι είναι συνεπής η συγκυβέρνηση των δύο άκρων, είναι η πίστη της στα θέσφατα του ερυθρομέλανου ολοκληρωτισμού, τον οποίο διακονεί με ζήλο.

Την ώρα που μέτρα και φόροι ψηφίζονται από το Kοινοβούλιο χωρίς να ανοίγει ρουθούνι, ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, βρήκε την ευκαιρία να διοργανώσει ένα συνέδριο με, θεωρητικά, ενδιαφέροντα θέματα που δεν έχουν, όμως, ουσιαστικά, καμία βαρύτητα. Το θέμα του συνεδρίου ήταν: «Θρησκευτικός, Πολιτιστικός πλουραλισμός και ειρηνική συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή». Kαι στο πλαίσιό του, δόθηκε η ευκαιρία στον έλληνα υπουργό Εξωτερικών να αγνοήσει τις ευθύνες για το τεράστιο πρόβλημα της Συρίας που έχουν ο δικτάτορας Άσσαντ ή ο ρώσος πρόεδρος Πούτιν. Οι μεγάλες φιλίες δεν κρύβονται.