Στη σελίδα του υπουργείου Δικαιοσύνης, μαθαίνουμε, κάτω από μία κακόμοιρη φωτογραφία, πως σήμερα ο υπουργός είναι 68 ετών και έχει υπηρετήσει τη νομική επιστήμη διά βίου. Στα 30 του υπήρξε διδάκτορας ποινικού δικαίου και σε 10 μόλις χρόνια τακτικός καθηγητής, ενώ χρημάτισε πρόεδρος για 2 θητείες και κοσμήτορας της σχολής. Με τυπικό τρόπο για το ελληνικό πανεπιστήμιο, πήρε όλα του τα πτυχία από το ίδιο ίδρυμα και ανέβηκε κάθε βαθμίδα με αστραπιαία ταχύτητα. Υπήρξε συνυφασμένος με το ελληνικό νομικό σύστημα, καθώς συμμετείχε στο ειδικό δικαστήριο, σε νομοπαρασκευαστικές επιτροπές και άλλες ομάδες εργασίας που διαμόρφωσαν τα νομικά πράγματα σήμερα. Ψήφισε θετικά στο νόμο για το σύμφωνο συμβίωσης και υποστηρίζει τη διεύρυνσή του.
Ένα ελπιδοφόρο βιογραφικό λοιπόν το οποίο ο παροιμιώδης επισκέπτης από τον Άρη θα περίμενε να δώσει ό,τι καλύτερο στη δικαιοσύνη που το έχει τεράστια ανάγκη. Η δικαιοσύνη στην ελλάδα ανέκαθεν είχε μία ιδιαίτερη υπόσταση. Σε σχέση με τους υπόλοιπους θεσμούς κατάφερνε να διατηρεί το κύρος της ανάμεσα στους πολίτες, αλλά και την ανεξαρτησία της. Και αυτό’ παρ’ ότι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται είναι κάκιστη και αποτελεί μία βασική συνιστώσα της κρίσης, σύμφωνα και με τη θέση της τρόικας.
Ελπίζαμε πως ο υπουργός θα μπορούσε να ασχοληθεί με τις πτυχές της δικαιοσύνης που παρέμεναν σκοτεινές. Κομματικές αρχαιρεσίες στους δικαστικούς, χαλαρά κριτήρια αποφοίτησης από τις σχολές, αξιολόγησης και προαγωγών, η απίστευτη καθυστέρηση των δικών, κατευθυνόμενες συλλήψεις δημοσιογράφων από εισαγγελείς για «δυσφήμηση», συγκάλυψη παραπτωμάτων δικηγόρων από τους συλλόγους, το άγος των συνθηκών στις φυλακές, το απίστευτο ποσοστό προφυλακίσεων που οδηγούνται σε αθώωση (70%), οι εισαγγελείς που για τη βάρδια του σαββατοκύριακου αφήνουν αριθμό κινητού και πάνε σπίτι να φάνε γεμιστά μπροστά στην τηλεόραση.
Δύσκολα θα φανταζόταν κάποιος πως τα πράγματα μπορούν να πάνε χειρότερα. Ένας καθηγητής αναλαμβάνει υπεύθυνος, εκλεγμένος από το κόμμα που έκανε σημαία του τις αδικίες της δικαιοσύνης. Τα όσα ακολούθησαν δεν μπορούσε να τα προβλέψει κανείς.
Αρχικά, ο Νίκος Παρασκευόπουλος αποδέχτηκε το διορισμό του πρώην διοικητή της ΕΥΠ στη θέση του υφυπουργού του, μία πράξη επιλήψιμη στο δυτικό ημισφαίριο. Ο πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Γιάννης Πανούσης, έχει καταγγείλει σημεία και τέρατα σε σχέση με την ΕΥΠ και τους Πυρήνες της φωτιάς. Μετά είδαμε αρχαιρεσίες στα ανώτερα δικαστήρια βγαλμένες από τα κόμικς με τον Ιζνογκούντ. Ενημερωθήκαμε για τον άνθρωπο με το μόνιμο casual Friday, Πάνο Λάμπρου, ο οποίος διατηρεί προνομιακές σχέσεις με καταδικασμένους τρομοκράτες. Η δικαιοσύνη δεν λειτουργούσε για μήνες, λόγω της απεργίας των δικηγόρων. Ανέχτηκε τους ανώτερους δικαστικούς να συνδιαλέγονται με την εξουσία που έπρεπε να ελέγξουν. Έκανε έφεση εναντίον του Ντογιάκου, ώστε να εκπέσει από το αξίωμά του.
Σα να μην ήταν αρκετά όλα αυτά, θα ξεπερνούσε τον εαυτό του, με αφορμή την προσβολή του νόμου Παππά στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Τα αίσχη που συμβαίνουν δεν έχουν προηγούμενο. Δικαστές εκβιάζονται δημόσια και αντί να τους προστατεύσει απειλεί με πειθαρχικό, αξιοποιώντας τα στοιχεία του εκβιασμού (κάτι αντισυνταγματικό). Ενώσεις δικαστικών μιλούν για επικίνδυνες μεθοδεύσεις και φτάνουν να ζητάνε δημόσια την ανεξαρτησία τους, παρά τον κίνδυνο που συνεπάγεται μία τέτοια ενέργεια. Το ΣτΕ διακόπτει τη συνεδρίασή του γιατί δήθεν πιέζεται από το κοινωνικό κλίμα – και ακόμα και σήμερα απειλείται (από τον ίδιο τον αρμόδιο υπουργό, Νίκο Παππά) ότι πιθανή απόφασή του για τις τηλεοπτικές άδειες που δεν θα συμπλέει με το νόμο του «δεν θα είναι ευχάριστη εξέλιξη για τη δημοκρατία».
Η απόλυτη αποτυχία του υπουργού θα μείνει στην ιστορία χάρη στον φερώνυμο «νόμο Παρασκευόπουλου». Κατηγορήθηκε ως φωτογραφικός, για τη διευκόλυνση του ισοβίτη τρομοκράτη της 17 Νοέμβρη, Σάββα Ξηρού. Τελικά, η «φωτογράφιση» δεν εστίασε σωστά, αφού ο ίδιος ο Κουφοντίνας αρνείται να βγει από τη φυλακή, λόγω –λέει– θρησκευτικών πεποιθήσεων, στο μεταξύ όμως βγήκαν εκατοντάδες, ίσως και περισσότεροι εγκληματίες, καταδικασθέντες για βαρύτατα εγκλήματα. Θα ξεχωρίσω τον Βασίλη Στεφανάκο, που έχει φάει μερικούς φουκαράδες, και τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο που έχει φάει μερικά ευρώ.
Ο Παρασκευόπουλος δεν διαφέρει καθόλου από τους υπόλοιπους μορφωμένους του ΣΥΡΙΖΑ (πρώην και νυν – επόμενους δεν ρισκάρω). Γιάνης Βαρουφάκης, Ευκλείδης Τσακαλώτος, Γιώργος Κατρούγκαλος, Δημήτρης Μάρδας, Θεοδόσης Πελεγρίνης, Νίκος Κοτζιάς, Πάνος Σκουρλέτης, Γιώργος Χουλιαράκης, Αριστείδης Μπαλτάς, Χρήστος Σπίρτζης, όλοι εμφανίστηκαν ως τέρατα γνώσης, μόνο και μόνο για να δούμε τερατουργήματα από αυτούς.
Αυτό είναι και το m;ono πλεονέκτημα που διεθέτουν - όχι βεβαίως ηθικό πλεονέκτημα. Είναι το πλεονέκτημα που έχει ένας υπουργός να μένει ατάραχος όταν διαλύονται όλα δίπλα του. Κανένας άλλος κοινός θνητός δε θα ατίμαζε με αυτόν τον τρόπο την αποστολή του.
ΥΓ: Αν θέλει, πάντως, ο κ. Παρασκευόπουλος προλαβαίνει να κάνει κάτι θετικό για την κοινωνία και το ΣΥΡΙΖΑ. Να εξανθρωπίσει ελαφρώς τις φυλακές. Μπορεί να προσλάβει ανειδίκευτο προσωπικό για τη διαχείρισή τους και να δώσει δημόσια έργα για την αναβάθμιση των εγκαταστάσεων. Ας τα κάνει και χωρίς διαγωνισμό. Άλλωστε με τόσα αίσχη που έχουν περάσει από τα χέρια του, αυτό θα είναι το μικρότερο. Και την πελατεία του θα βολέψει και μερικές ψυχές θα βοηθήσει.
