Πώς η βοήθεια στην Ουκρανία προκειμένου να διαφυλάξει τα νώτα της διασφαλίζει τέσσερα τουλάχιστον εθνικά συμφέροντα δυτικών και μη χωρών

Το στρατηγικό δίλημμα της Δύσης για την προώθηση της ρωσο-ουκρανικής συμφιλίωσης

Η ρωσική ένοπλη επίθεση κατά της Ουκρανίας και η γενοκτονική εκστρατεία κατά του ουκρανικού έθνους δεν μπορούν να ανατραπούν πλήρως με μη στρατιωτικά μέσα. Δεν υπάρχει επομένως άλλος τρόπος από το να αντιμετωπιστεί η βία με βία. Αυτό είναι σε πλήρη συμφωνία με το διεθνές δίκαιο, γενικά, και το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ειδικότερα. Οι συμβιβασμοί, οι παραχωρήσεις και οι λοιπές υποχωρήσεις σε ένα κράτος-επιτιθέμενο δεν αποτελούν τρόπο για μια διαρκή ειρήνη στην Ανατολική Ευρώπη και αλλού. Μια συμφωνία «γη αντί ειρήνης» θα προκαλούσε μόνιμη ζημιά στη διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες και στον μελλοντικό κανόνα του διεθνούς δικαίου.

Τρία ονόματα. τρεις ομολογίες. Ένας Ζιρινόφσκι, ένας Γκίρκιν και ένας Πριγκόζιν - ο τελευταίος γνωστός και πολυσυζητημένος τον τελευταίο καιρό. Σε τι συνίστανται οι ομολογίες τους αυτές και τι αποκαλύπτουν;

Γιατί οι Ουκρανοί αυτή τη στιγμή δεν βλέπουν κανένα νόημα σε πιθανή διαπραγμάτευση με τη Ρωσία

Αυτή τη στιγμή διεξάγεται μια έντονη συζήτηση σχετική με τα σενάρια για τον τερματισμό, ή τουλάχιστον το πάγωμα, της επιθετικότητας της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας. Οι περισσότεροι παρατηρητές αναγνωρίζουν ότι ουσιαστικές διαπραγματεύσεις μεταξύ Κιέβου και Μόσχας μπορούν να γίνουν μόνο έπειτα από μια επιτυχημένη ουκρανική (αντ)επίθεση. Ωστόσο, αναδύεται ένα χάσμα μεταξύ της Ουκρανίας και ορισμένων από τους ξένους εταίρους της όσον αφορά το μέλλον της Κριμαίας. Η πλειονότητα των μη ουκρανικών φορέων χάραξης πολιτικής και διαμόρφωσης τείνει να αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο το ζήτημα της αντιστροφής των δύο προσαρτήσεων ουκρανικού εδάφους από τη Ρωσία το 2014 και το 2022.

Υπάρχει έντονη δημόσια συζήτηση για το πότε και πώς θα σταματήσει η ρωσική επίθεση κατά της Ουκρανίας. Ορισμένοι μη oυκρανοί παρατηρητές, συμπεριλαμβανομένων αρκετών στη Δύση, υποστηρίζουν την πιθανότητα ενός επικείμενου διαπραγματεύσιμου τερματισμού των συγκρούσεων μέσω κατάπαυσης του πυρός ή ειρηνευτικής συμφωνίας. Τέτοιες προτάσεις είτε υποθέτουν σιωπηρά είτε προτείνουν ρητά εδαφικές παραχωρήσεις από την Ουκρανία, δηλαδή την αναβολή ή τη μερική μόνο αναστροφή των προσαρτήσεων των ουκρανικών εδαφών από τη Ρωσία. Σε μια πιο προσεκτική εξέταση, ωστόσο, τα σχέδια αυτά κρίνονται ως ανεφάρμοστα. Είτε αγνοούν είτε υποβαθμίζουν σημαντικά εγγενή πολιτικά εμπόδια για την υλοποίηση μιας ρωσο-ουκρανικής εκεχειρίας που θα βασίζεται σε εδαφικό συμβιβασμό, δηλαδή μιας συμφωνίας του τύπου «γη για ειρήνη». Επιπλέον, η χερσόνησος της Κριμαίας θεωρείται, συχνά λανθασμένα, ότι χάθηκε οριστικά για την Ουκρανία και ότι ανήκει πλέον στη Ρωσία. Τέτοιες εκτιμήσεις είτε υποτιμούν είτε αποσιωπούν σκόπιμα τη διασύνδεση των ρωσικών προσαρτήσεων του 2014 και του 2022. Εκπρόσωποι και σχολιαστές που ενδιαφέρονται για την Ουκρανία πρέπει να αντιμετωπίσουν τις απλουστευτικές απεικονίσεις και λύσεις του περίπλοκου εδαφικού ζητήματος της αντιπαράθεσης του Κιέβου με τη Μόσχα. Τα σημαντικά πολιτικά εμπόδια για μια βιώσιμη ρωσοουκρανική συμφωνία πρέπει να γίνουν περισσότερο γνωστά στις ελίτ και στο ευρύ κοινό εκτός Ανατολικής Ευρώπης. Η στενή σχέση μεταξύ της τυχοδιωκτικής επιχείρησης της Ρωσίας στην Κριμαία πριν από εννέα χρόνια και της δεύτερης προσάρτησης του 2022 πρέπει να γίνει καλύτερα κατανοητή από τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους, τους διπλωμάτες και όσους παρακολουθούν τις σχετικές εξελίξεις.

Η παθιασμένη συζήτηση που διεξάγεται μεταξύ των υπευθύνων χάραξης πολιτικής στη Δύση σχετικά με το πώς θα μπορούσε –και θα έπρεπε– να τερματιστεί ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος γίνεται ολοένα εντονότερη μήνα με το μήνα. Ανεξάρτητα από τη θέση του καθενός σχετικά με τον επιθυμητό και πιθανό τερματισμό του πολέμου μέσω διαπραγματεύσεων, οι δυσκολίες για την επίτευξη ενός τέτοιου στόχου πρέπει να αναγνωριστούν από όλους τους συμμετέχοντες στη συζήτηση. Οι εμπειρίες διαφόρων χωρών με τη νεοϊμπεριαλιστική ανάμειξη της Μόσχας στο εξωτερικό τις τελευταίες τρεις δεκαετίες παρέχουν άφθονη τροφή για σκεπτικισμό.

Τρεις στρατηγικές για την επίτευξη της ουκρανικής νίκης και αναγέννησης

Έκθεση του Κέντρου Ανατολικοευρωπαϊκών Σπουδών της Στοκχόλμης-Σουηδικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων.

Ο πυρηνικός κίνδυνος ως όπλο του Πούτιν

Σκεπτόμενοι στρατηγικά για τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας

 Πολλές δημόσιες συζητήσεις στη Δυτική Ευρώπη σχετικά με τη βοήθεια προς την Ουκρανία αντιπαραβάλλουν τα αισθήματα αλληλεγγύης προς τους Ουκρανούς με τις ανησυχίες για την ασφάλεια της Δύσης. Αυτός ο δυϊσμός αγνοεί τα βασικά εθνικά συμφέροντα των χωρών μελών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ για μια ρωσική ήττα, καθώς και για μια ασφαλή, σταθερή και ανθεκτική Ουκρανία.

Παλιές και νέες ουκρανικές διαδρομές προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση

Η απόκτηση του καθεστώτος υποψήφιας χώρας για ένταξη στην Ε.Ε. στις 23 Ιουνίου 2022 από την Ουκρανία και τη Μολδαβία ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια συμβολική χειρονομία. Για πρώτη φορά στην ιστορία της η Ουκρανία έχει την προοπτική ενός ευρωπαϊκού μέλλοντος, γράφει ο Andreas Umland. Αλλά ο δρόμος που χρειάζεται να διανυθεί είναι μακρύς και η Ουκρανία έχει ανάγκη βοήθειας και υποστήριξης. Στο τέλος της διαδρομής θα μπορούσε να ενισχύσει ουσιαστικά την Ε.Ε. [Με αφορμή τη σημερινή επέτειο ανεξαρτησίας της Ουκρανίας - TBJ]