Πανδημία

Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να καταλάβω πώς σκέφτονται κάποιοι άνθρωποι γύρω μου, αν είναι πλάνη, αν είναι άρνηση, αν είναι κάποια βαθύτερη γνώση (που εμένα μού διαφεύγει), αν είναι αίσθηση πως το κακό δεν τους αγγίζει, αν είναι ανάγκη να νιώσουν διαφορετικοί, αντισυστημικοί, καταδιωγμένοι, σημαντικοί. Το σκέφτομαι περισσότερο ακόμη κάποιες μέρες που η πανδημία έρχεται πολύ κοντά, τις ώρες που συνειδητοποιώ πως ΔΕΝ θα είμαστε όλοι εδώ μετά. Και κάποιοι θα έχουν φύγει πολύ πολύ νωρίς.

Οι αριθμοί των κρουσμάτων στην Ελλάδα ακόμα σπάνε καινούργια ρεκόρ. Οι μεταλλάξεις του κορωνοϊού μεταδίδονται με απίστευτη ταχύτητα. Τα σκληρά lockdown και τα έξυπνα μέτρα δεν έχουν αποφέρει την επιθυμητή πτώση στις καμπύλες. Ποσοστό περί το 40% των εμβολιασμένων Ελλήνων έχουν δεχτεί και τις δυο δόσεις του εμβολίου. Όλα αυτά δείχνουν ότι χρειάζεται ακόμα καιρός προκειμένου, διά των εμβολιασμών, να χτιστεί το λεγόμενο τείχος ανοσίας. Γι’ αυτό ήταν κατάλληλη η στιγμή για την άμεση αλλά και σωστή εφαρμογή των self-test. 

Πολύ λίγοι ισχυρισμοί είναι πιο ψευδείς από το ότι ζούμε σε αστυνομικό κράτος, παρά τα όσα πραγματικά περιστατικά αυθαιρεσίας ή υπέρμετρης χρήσης βίας έχουν καταγραφεί πρόσφατα. Αν προσπεράσει κανείς τον υστερικά παραμορφωτικό φακό της περιπτωσιολογίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α & Co., θα δει ότι το ποσοστό αυτών των περιστατικών σε σχέση με τον συνολικό αριθμό των αστυνομικών ενεργειών είναι αμελητέο. Απόδειξη, μάλιστα, αυτού είναι πως κανένας στην αντιπολίτευση δεν επικαλείται το γεγονός. Γι’ αυτό και αποφεύγουν να παρουσιάσουν στοιχεία και αριθμούς – επειδή αυτά τα δύο κάνουν παρέα  με μία... – να δεις πως τη λένε, α ναι, πραγματικότητα τη λένε.

Δημόσια υγεία, διεθνής διπλωματία και Ευρωπαϊκή Ένωση. Αναδημοσίευση από το Books' Journal, τχ. 116, Φεβρουάριος 2021.

Πέντε λεπτά από τον χρόνο σου θέλω. Είτε είσαι φίλος, γείτονας, ξάδερφος, συνάδελφος, ή άγνωστος. Πέντε λεπτά από έναν ακόμη πατέρα μαθητών, έναν γιο ευπαθών ηλικιωμένων, έναν απλό πολίτη το ίδιο ανήσυχο μ’ εσένα για τον καιρό μας, τους μήνες που ζούμε.