Ισραήλ

Ένα ιδεολογικο-πολιτικό χρονικό

Το άρθρο που ακολουθεί άρχισε να γράφεται από την επομένη του αντισημιτικού πογκρόμ της 7ης Οκτωβρίου 2023 κατά των Εβραίων και του Ισραήλ. Το σταμάτησα λίγο πριν τα τέλη Δεκεμβρίου 2023. Το άφησα αδημοσίευτο, σκοπεύοντας να συνεχίσω την παρακολούθηση των σχετικών εξελίξεων. Πράγμα που για προσωπικούς λόγους δεν συνέβη. Ας πω ωστόσο ότι από ό,τι ακολουθεί, που απηχεί εκτός από τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου και ένα παρεπόμενο ύφος των ημερών εκείνων, δεν έχω να αφαιρέσω σήμερα τίποτα. Το ακριβώς αντίθετο μάλιστα. Α.Π.  

Οι τρεις ηγέτες του και το πογκρόμ της 7/10/2023

Ό,τι σήμερα ονομάζεται «τρομοκρατία» απεικονίζεται καταρχάς στις εγκληματικές ενέργειες των τζιχαντιστών, οι πρωταρχικοί στόχοι των οποίων είναι «οι χριστιανοί» (ή «η Δύση») και «οι Εβραίοι» (ή «οι σιωνιστές»). Ιδιαιτέρως στη Γαλλία, η παλαιστινιακή ή η ισλαμο-παλαιστινιστική τρομοκρατία είναι το νέο πρόσωπο της τρομοκρατίας από την αρχή της δεκαετίας του 1980. Στις 3 Οκτωβρίου 1980, στο Παρίσι, μια βομβιστική επίθεση κατά της συναγωγής της οδού Κοπέρνικου είχε αποτέλεσμα τέσσερις νεκρούς και 46 τραυματίες. Η έρευνα που ακολούθησε υπέδειξε την ομάδα κομάντο του FPLP-OS (Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης - Ειδικές Επιχειρήσεις), που περιλάμβανε τον ακτιβιστή Ασάν Ντιάμπ ως τον υπεύθυνο της αντιεβραϊκής επίθεσης.

Ένα από τα θέματα που θεωρούνται ταμπού στη σύγκρουση που σοβεί στη Μέση Ανατολή είναι ο ρόλος του ΟΗΕ. Στη συνέντευξη που παραχωρεί ο καθηγητής Τζέφρι Χερφ, στον Γιώργο Ναθαναήλ και δημοσιεύεται στο τεύχος 157 του Books' Journal που κυκλοφορεί, ο Χερφ απαντά ως εξής στην ερώτηση για το ρόλο των Ηνωμένων Εθνών σε αυτή τη σύγκρουση:

Απόσπασμα από εκτενές κείμενο του Πιερ-Αντρε Ταγκιέφ, με θέμα τον τζιχαντιστικό ισλαμο-παλαιστινισμό, την ιδεολογία που οπλίζει τη φονική Χαμάς, τους τρεις ηγέτες που διαμόρφωσαν τα βίαια χαρακτηριστικά αυτής της ιδεολογίας και το πογκρόμ της 7/10/2023. Το πλήρες κείμενο δημοσιεύεται στο Βοοks' Journal που κυκλοφορεί.

[...] Εδώ και περίπου σαράντα χρόνια, ο Vladimir Jankélévitch είχε γράψει:

«Ο αντισιωνισμός» προσφέρει επιτέλους στο σύνολο των συμπολιτών μας τη δυνατότητα να είναι αντισημίτες, παραμένοντας δημοκράτες. Τι ανέλπιστη τύχη! Αυτή η ευχαρίστηση δεν θα αποτελεί πλέον αποκλειστικό προνόμιο της Δεξιάς^[1].

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από πολύ ευρύτερη μελέτη του καθηγητή Ανδρέα Πανταζόπουλου που δημοσιεύεται στο τεύχος 156 που κυκλοφορεί στα περίπτερα και αφορά την πολεμική παρέμβαση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, όπου κτυπιούνται και άμαχοι. Το τεύχος 156 του Books' Journal, που δημοσιεύει εκτενές απομυθοποιητικό αφιέρωμα στην κρίση στη Μέση Ανατολή κυκλοφορεί για περίπου δέκα μέρες ακόμα σε βιβλιοπωλεία και περίπτερα. 

Στον βαθμό που ο διαγωνισμός της Eurovision έχει πολιτικοποιηθεί, πρωτίστως από όσους τη βλέπουν ως μέσο για να προωθήσουν ζητήματα ταυτοτήτων και φύλου, μπορούμε να πούμε ότι η εξέλιξη και τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας προσφέρονται για πολιτική ανάλυση και πολιτικά συμπεράσματα. Θα μπορούσε μάλιστα να αποκτήσει ιδιαίτερη βαρύτητα και να λειτουργήσει επικουρικά για τις επερχόμενες ευρωεκλογές, στις οποίες ο φόβος για την άνοδο των λαϊκiστικών κομμάτων είναι πιο έντονος από ποτέ. Ωστόσο, αυτή η άνοδος δεν συμβαίνει ex nihilo, ούτε δίχως κάποια αιτία, αλλά αποτελεί απόρροια ενός πολύ συγκεκριμένου και καλά παγιωμένου πολιτικού παρονομαστή: της σιωπηλής πλειοψηφίας.

Όταν η Χαμάς αναθεώρησε το καταστατικό της, το 2017, αξιοποίησε τις αφηγήσεις της παγκόσμιας Αριστεράς – με εντυπωσιακή αποτελεσματικότητα. Tεύχος 148

Ο Richard Landes για τον αντισημιτισμό στις ισλαμικές κοινότητες της Δύσης. Τεύχος 147

Η γενοκτόνος κτηνωδία της Χαμάς, απειλή κατά του πολιτισμού. Tεύχος 136