Σύνδεση συνδρομητών

Μιχάλης Μοδινός

Μιχάλης Μοδινός

Συγγραφέας, περιβαλλοντολόγος και γεωγράφος. Κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά του Χρυσή ακτή (2005), Ο μεγάλος Αμπάι (2007), Επιστροφή (2009), Η σχεδία (2011), Άγρια Δύση (2013), Τελευταία έξοδος: Στυμφαλία (2014), Εκουατόρια (2016), Το πλέγμα (2018), Επιστροφή (2018), Παραγουάη (2020).

Άνταμ Τζόνσον, Ο γιος του αφέντη των ορφανών, μετάφραση από τα αγγλικά: Ιωάννα Ηλιάδη, Παπαδόπουλος, Αθήνα 2022, 684 σελ.

Η Καζαμπλάνκα είναι το αισθητικό και ηθικό πρότυπο του διωκόμενου ήρωα σ’ αυτό το οργουελιανό μυθιστόρημα:  επιδιώκει την φυγή της αγαπημένης του από τη Βόρεια Κορέα, αδιαφορώντας για τον λογαριασμό – που, νομοτελειακά, θα πληρώσει ο ίδιος μένοντας πίσω. (Τεύχος 136)

25 Ιανουαρίου 2023

William Faulkner, Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ!, μετάφραση από τα αγγλικά: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, Gutenberg, Αθήνα 2021, 518 σελ.

Σε ένα από τα εμβληματικότερα έργα του –και συνάμα το δυσκολότερο– ο Γουίλλιαμ Φώκνερ αντλεί από τις αρχετυπικές ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης για να αποδώσει τη γέννηση και την κατάλυση μιας δυναστείας και, κατ’ επέκταση, του αμερικανικού Νότου.

31 Οκτωβρίου 2021

Είμαστε πρώτοι παγκοσμίως σε κατά κεφαλήν συνταγματολόγους. Και σε σεισμολόγους, αν και αυτό είναι άσχετο – παλιοκαιρισμένη αναφορά στην εποχή εκείνη που το πανελλήνιο τσακωνόταν με το γνωστό του πάθος και την τεκμηριωμένη επιστημονική του επάρκεια σε λεωφορεία και ταξί, σε καφενεία και μπρος στις οθόνες, για το ΒΑΝ και τον Παπαζάχο και πώς τους έλεγαν τους άλλους. Τέλος πάντων.

01 Ιανουαρίου 2014

Μια αστραπή καρφώνεται στα Γεαράνια. Νιώθω τον βόμβο του κινητού. SΜS. Ακινητοποιώ το αμάξι στη βοηθητική, αναζητώ τα  γυαλιά μου. H Ζβετλάνα πάλι: Κύριο Λάμπρο, μαμά σας ντεν κοιμάται και ντεν μ’ αφήνει να κοιμηθώ. Ελάτε να την σηκώσουμε λίγο.  

01 Νοεμβρίου 2013

Τρίτη, έπειτα τέταρτη. Ωραία. Θα αντισταθώ στον πειρασμό ενός ακόμη τσιγάρου. Ραδιόφωνο, το δυναμώνω.  Η βραχνή φωνή του Χάρρυ Μπελαφόντε, στο Ματίλντα. Τι ωραία – μα πώς μπορούσαμε τότε να είμαστε τόσο αγνοί; Δεν ήμασταν απλώς νέοι, νέα ήταν η κοινωνία, κι ακόμη νεότερη η συγκυρία. Το μέλλον ήταν απτό, άρα η Ιστορία είχε νόημα. Η Ματίλντα ως μυθικό γυναικείο όνομα αλλά και ως ορίζοντας των προσδοκιών μας. Τραγουδούσαμε τους στίχους στα πάρτι χωρίς να πολυκαταλαβαίνουμε τα λόγια, αλλά αυτό δεν είχε  σημασία αφού οι ήχοι στο στόμα μας αποκτούσαν νόημα – γινόντουσαν λέξεις του δικού μας ιδιώματος. Δύσκολο ακούστηκε όλο τούτο. Κάποια στιγμή θα το αναδιατυπώσω.

01 Δεκεμβρίου 2013