Σύνδεση συνδρομητών

Πολιτική

Τραπεζάκι συνειδητοποίησης των «Αγανακτισμένων» και κατανόησης των «βλαβερών συνεπειών του μνημονίου», το καλοκαίρι του 2011, στην πλατεία Συντάγματος. Από τους πέντε ομιλητές (από αριστερά: ένας άγνωστος, Καζάκης, Κατρούγκαλος, Τσακαλώτος, Βαρουφάκης), οι τρεις τελευταίοι είναι υπουργοί της κυβέρνησης Τσίπρα.

Ο σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας στην Ελλάδα, μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015, ανάμεσα σ’ ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ, και της λαϊκιστικής Δεξιάς, τους Ανεξάρτητους Έλληνες, καθώς και οι πρακτικές των πρώτων 100 ημερών αυτής της κυβέρνησης, υπαγορεύουν την ανάγκη για θεωρητικές διασαφηνίσεις και εννοιολογήσεις δύο κρίσιμων πολιτικών όρων: του Ριζοσπαστισμού και του Εξτρεμισμού. (Αναδημοσίευση από το Books' Journal, τχ. 55, Μάιος 2015)

17 Ιουνίου 2015
Μπουένος Άιρες, τέλη της δεκαετίας του 1940 ή αρχές της δεκαετίας του 1950. Ο Χουάν Ντομίνγκο Περόν, με στρατιωτική στολή, πίνει τον καφέ του.

Θα αναφερθούμε εδώ στον πολιτικό λαϊκισμό, αφού τόσο ο πολιτισμικός (κυρίως ο λογοτεχνικός) όσο και ο αγροτικός λαϊκισμός (στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, τη Ρωσία και σε ορισμένες χώρες στης Ανατολικής Ευρώπης) θέτουν διαφορετικά προβλήματα[1].

15 Ιουνίου 2015
Αφίσα του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας, που προεκλογικά υποσχόταν παροχές στο πλαίσιο του κοινωνικού κράτους.

Pierre Rosanvallon, κοινωνία των ίσων, μετάφραση από τα γαλλικά: Αλέξανδρος Κιουπκιολής, Πόλις, Αθήνα 2014, 345 σελ.

Οι ιστορικές μεταμορφώσεις της ισότητας απ’ την νεωτερικότητα στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον είναι το θέμα της Κοινωνίας των ίσων, ενός έργου μεγάλης θεωρητικής σημασίας που έλειπε από την ελληνική βιβλιογραφία. Ο στόχος και το διακύβευμα της ισότητας, λέει ο συγγραφέας, παραμένουν σταθερό κοινωνικό αίτημα που διαρκώς ανανεώνεται και είναι ανοιχτό στις ιστορικές προκλήσεις, τόσο μεταξύ των κρατών, όσο και στο εσωτερικό τους. Αναδημοσίευση από το Books' Journal, τχ. 52, Φεβρουάριος 2015 [ΤΒJ]

13 Ιουνίου 2015
17 Μαΐου 2014, Μάλαγα, Ισπανία. Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας των Podemos συνδυάζει το lifestyle της νεότητας, τη μιντιακή χρήση της εικόνας του, τα νέα μεσα και τον αριστερό ριζοσπαστικό λόγο που ακούγεται εύκολα στα αυτιά των λαϊκών στρωμάτων, στο όνομα των οποίων αρθρώνεται.

Ήδη το 2010, πέντε ολόκληρα χρόνια πριν τον σχηματισμό της λαϊκιστικής κυβέρνησης συνασπισμού στην Ελλάδα, ο τότε Πρόεδρος της ΕΕ Χέρμαν φαν Ρομπέι αποκάλεσε τον λαϊκισμό «τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την Ευρώπη» (Frankfurter Allgemeine Zeitung, 9 Απριλίου 2010). Από τότε, πολλές φωνές που εκφράζουν το κατεστημένο έκαναν το ίδιο, από τη Γερμανίδα καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ μέχρι τους αρχισυντάκτες της New York Times. Όλες οι προειδοποιήσεις έχουν τα εξής κοινά χαρακτηριστικά: (1) προέρχονται από ανθρώπους που βρίσκονται στην εξουσία, (2) είναι ασαφείς αναφορικά με την έννοια του λαϊκισμού, και (3) ισχυρίζονται ότι ο λαϊκισμός είναι (πανταχού) παρών στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή.

09 Ιουνίου 2015
19 Φεβρουαρίου 2015. Ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, συναντάται με την Πρόεδρο της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου. Η επιλογή Προέδρου από το χώρο της αντιπολίτευσης μετά τις εκλογές, οι οποίες προκλήθηκαν από την αδυναμία της προηγούμενης Βουλής να εκλέξει Πρόεδρο, επικυρώνει, ως δείγμα εκ των υστέρων συναίνεσης, ότι η διαφωνία δεν ήταν επί της ουσίας, για το πρόσωπο, αλλά για την εξουσία.

Ξενοφών  Ι. Κοντιάδης, Το ανορθολογικό μας Σύνταγμα. Γιατί απέτυχαν οι πολιτικοί θεσμοί;,Παπαζήση, Αθήνα 2015, 268 σελ.

 

Στη δίνη των πολιτικών κρίσεων, όταν η αντιπαράθεση οξύνεται και οι επιλογές των αντιπροσώπων μας αμφισβητούνται, είτε αυτές αφορούν τα ζητήματα της λεγόμενης «μεγάλης πολιτικής», όπως ο καθορισμός της δημοσιονομικής πορείας της χώρας (π.χ. τα Μνημόνια), είτε πρόκειται για περισσότερο ή λιγότερο  εμπνευσμένους ελιγμούς που, όμως, αγγίζουν ευθέως τον δημοκρατικό μας αυτοκαθορισμό, όπως η πρόκληση πρόωρων βουλευτικών εκλογών με αφορμή την (προσχηματική) αδυναμία εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, ακούγεται, μοιραία, πιο δυνατά και η συνήθως ήπια, στις ωραίες πολιτειακές μας μέρες, φωνή των συνταγματολόγων.

18 Μαϊος 2015
Σάββατο, 4 Απριλίου 2015. Ο Ερίκ Τουσέν, ενδυματολογικά εκκεντρικώς, εξηγεί στον πρόεδρο της δημοκρατίας, στην πρόεδρο της Βουλής και σε στελέχη της κυβερνώσας αριστεράς και της συγκυβερνώσας ακροδεξιάς πώς θα εξαφανίσει το επαχθές χρέος. Το στιγμιότυπο, από την τηλεόραση της Βουλής.

Eric Toussaint, Ο Νεοφιλελευθερισμός. Aπό τις απαρχές του έως τις μέρες μας, μετάφραση από τα γαλλικά: Αλέκος Γεράλις, Τόπος, Αθήνα 2012, 78 σελ.

 

έναρξη στην υπό τη Ζωή Κωνσταντοπούλου Βουλή των εργασιών της λεγόμενης Επιτροπής για τα Αληθινά Αίτια και τις Γενεσιουργούς Αιτίες της Δημιουργίας και της Διόγκωσης του Δημόσιου Χρέους επεφύλασσε, προφανώς, την ομιλία του προσώπου που, μετά τη Νικαράγουα και τον Ισημερινό, ήρθε στην Ελλάδα να προσφέρει την τεχνογνωσία του στη διαγραφή του επαχθούς χρέους. Το πρόσωπο αυτό είναι καθηγητής και ονομάζεται Αλαίν Τουσέν. Μέρος της σκέψης του συνοψίζεται στο βιβλίο του Νεοφιλελευθερισμός, που είχε παρουσιαστεί στο BooksJournal #25, του Νοεμβρίου 2012. Το άρθρο εκείνο αναδημοσιεύουμε σήμερα στην ηλεκτρονική μας έκδοση.

  

06 Απριλίου 2015

Δημήτρης Κ. Ψυχογιός, Η πολιτική βία στην ελληνική κοινωνία, Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη 2013, 234 σελ.

Ο Δημήτρης Ψυχογιός, στη δικτατορία, έβαζε βόμβες κατά του καθεστώτος. Αλλά σήμερα, στη δημοκρατία, είναι ουσιαστικά, μαχητικά αντίθετος στη βία ως βασικού κανόνα της πολιτικής ορθότητας. Στο βιβλίο του για την πολιτική βία στην ελληνική κοινωνία, ο καθηγητής και δημοσιογράφος, διαλύει πολλούς βολικούς μύθους μεταφράζοντας τη σημασία της αντίστασης στη βαρβαρότητα στη σημερινή εποχή.[TBJ]

01 Νοεμβρίου 2013
Ζωγραφική απεικόνιση από τον William Orpen (1878–1931) της υπογραφής της Συνθήκης των Βερσαλλιών (28 Ιουνίου 1919), με την οποία δόθηκε τέλος στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αναπαρίσταται η μεγάλη Αίθουσα των Καθρεπτών και τα κεφάλια των ευρωπαίων ηγετών ενώ συσκέπτονται. Μπροστά: ο Dr. Johannes Bell (Γερμανία) υπογράφει μαζί με τον Herr Hermann Müller. Μεσαία σειρά, καθιστοί, από αριστερά: Στρατηγός Tasker H. Bliss, Συνταγματάρχης E.M. House, Henry White, Robert Lansing, ο πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον (ΗΠΑ), ο Ζωρζ Κλεμανσώ (Γαλλία), D. Lloyd George, A. Bonar Law, Arthur J. Balfour, Viscount Milner, G.N. Barnes (Μεγάλη Βρετανία), Μαρκήσιος Σαγιόνζι (Ιαπωνία). Πίσω σειρά, από αριστερά: Ελευθέριος Βενιζέλος (Ελλάδα), Dr. Affonso Costa (Πορτογαλία), Λόρδος Riddell, Sir George E. Foster (Καναδάς), Νικόλα Πάχιτς (Σερβία), Stephen Pichon (Γαλλία), Στρατηγός Sir Maurice Hankey, Edwin S. Montagu (Μεγάλη Βρετανία), ο Μαχαραγιάς του Μπικάνερ (Ινδία), Vittorio Emanuele Orlando (Ιταλία), Paul Hymans (Βέλγιο), Στρατηγός Louis Botha (Νότια Αφρική), W.M. Hughes (Αυστραλία).

Enzo Traverso, Διά πυρός και σιδήρου. Περί του ευρωπαϊκού εμφυλίου πολέμου 1914-1945, μετάφραση από τα γαλλικά: Γιάννης Ευαγγέλου, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 2013, 401 σελ.

Η αποδοχή της βίας ως τρόπος πολιτικής κατίσχυσης, η άνοδος του φασισμού, ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είναι ξεκομμένα ιστορικά φαινόμενα αλλά, όλα μαζί, ενταγμένα στη μεγάλη ευρωπαϊκή ιστορία, μπορούν να ισωθούν και ως επί μέρους επεισόδια ενός μεγάλου ευρωπαϊκού εμφυλίου, που συνεχίστηκε με την άνοδο του ναζισμού, τον Β’ Παγκόσμιο, έως και την κατάρρευση του κομμουνισμού. Τι αλλάζει στην αποτίμηση της ευρωπαϊκής ιστορίας του 20ού αιώνα η παραπάνω παραδοχή –σε συνδυασμό με την εξέταση της άποψης των ηττημένων, που αλλάζει συνήθως την ιστορική γνώση;[TBJ]

01 Δεκεμβρίου 2013
Ο καθηγητής Χρήστος Ροζάκης.

Στα νερά της ΑΟΖ δεν είναι σωστό να εμπιστεύεται κανείς την πλοήγησή του στους λογής φωνασκούντες των καναλιών, τους προχειρογράφους του Ίντερνετ και, γενικώς, όσους υπερθεματίζουν σε δήθεν πατριωτισμό. Ένας επαΐων, ο καθηγητής Χρήστος Ροζάκης,  αποδεικνύει στο σχετικό βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε, ότι για την εκμετάλλευση ενδεχόμενων κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο αρκεί η διευθέτηση της διαφοράς Ελλάδας - Τουρκίας για την υφαλοκρηπίδα. Αλλά τότε, σε τι χρησιμεύει η ΑΟΖ – και πώς είναι δυνατόν να οριοθετηθεί ειρηνικά και δίκαια; [ΤΒJ]

01 Δεκεμβρίου 2013

Manès Sperber, Η καμένη βάτος: Δάκρυ στον ωκεανό, μετάφραση από τα γερμανικά:Έμη Βαϊκούση, Καστανιώτη, Αθήνα 2013, 574 σελ.

Η τριλογία Δάκρυ στον ωκεανό του Μάνες Σπέρμπερ δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αφήγηση της μεγάλης ουτοπίας που μετατράπηκε σε ζόφο. Άνθρωποι έντιμοι και ειλικρινείς, πίστεψαν στη μεγάλη ιδέα της πανανθρώπινης ευτυχίας και με αγαθή διάθεση, ορμητικά και ανιδιοτελώς, πάλεψαν για την υλοποίησή της. Εντάχθηκαν στον μοναδικό μηχανισμό που, δίκην Αποστόλων της νέας Θείας Οικονομίας, ευαγγελίστηκε τον επί Γης παράδεισο και έδωσαν άλλοι τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους κι άλλοι την ίδια τους της ζωή. Το πρώτο βιβλίο της τριλογίας κυκλοφορεί, επιτέλους, με μεγάλη καθυστέρηση στα ελληνικά.

01 Δεκεμβρίου 2013
Η γενοκτονία των Εβραίων δεν ήταν «γερμανικά αντίποινα»

Οντέτ Βαρών-Βασάρ, Η ανάδυση μιας δύσκολης μνήμης. Κείμενα για τη γενοκτονία των Εβραίων, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, β΄ έκδ. επαυξημένη, Αθήνα 2013

Απέναντι στη, μάλλον αναπόφευκτη εκ των πραγμάτων, «επιθετικότητα» των αμερικάνικων μουσείων του «Ολοκαυτώματος», που αποβλέπουν στη συναισθηματική «αναδημιουργία» της τραγωδίας των Εβραίων και στο συγκινησιακό σοκ, ιδίως για τις νέες γενιές που δεν έζησαν τον πόλεμο, η Βαρών-Βασάρ αντιπαραθέτει την πολύπλευρη κατανόηση και τον αναστοχασμό των γεγονότων. «Ο ίλιγγος του Άουσβιτς πρέπει πάση θυσία να καταλήγει στη γνώση», λέει ο ιστορικός Φρανσουά Μπενταριντά.

01 Δεκεμβρίου 2013
Νοέμβριος 1959. Ο πρωθυπουργός της Σιγκαπούρης, Λη Κουάν Γιού ανάμεσα σε δυο συνεργάτες του.

Graham Allison, Robert D. Blackwill, Ali Wyne , Henry A. Kissinger, Lee Kuan Yew: The Grand Master's Insights on China, the United States, and the World, BelferCenter Studies in International Security -MIT Press, 2013, 224 σελ.

Vaclav Klaus, Europe: The Shattering of Illusions, Bloomsbury Continuum, 2012, 200 σελ.

Ο ένας, ο Λη Κουάν Γιού, μεταρρυθμιστής, καινοτόμος και ρηξικέλευθος, διετέλεσε για πάνω από τριάντα χρόνια πρωθυπουργός στη Σιγκαπούρη και ο φόβος του, ότι η δημοκρατία είναι όμηρος των δυνάμεων του λαϊκισμού, καθοδηγεί την πολιτική σκέψη του. Ο άλλος, ο Βάτσλαβ Κλάους, είναι πρόεδρος της Δημοκρατίας της Τσεχίας και, εκτός της άρνησής του να υπογράψει η δανειακή σύμβαση με την Ελλάδα, ισχυρίζεται ότι η ενίσχυση των εθνικών κρατών είναι ο μόνος τρόπος να σωθεί το εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης. Δυο αιρετικοί; [ΤΒJ]

01 Δεκεμβρίου 2013
Σελίδα 5 από 6