Ανάπτυξη

Παράδοση και πολιτισμικές αλλαγές από τη μεταπολίτευση ώς σήμερα

Η πραγματικότητα του τοπίου στην Ελλάδα απογοητεύει. Η κοινωνία γενικά το αγνοεί, μόνο όταν χρησιμοποιείται ως πρόσχημα από ομάδες κατά των ανεμογεννητριών αναδύεται στην κοινωνική μνήμη. Δεν συνιστά αντικείμενο περιβαλλοντικής πολιτικής που διέπεται από συντεχνιακές λογικές. Για πλείστα τοπία που συνδυάζουν φυσική και πολιτιστική όψη απαιτείται σύνθετη διεπιστημονική προσέγγιση, η οποία παραμένει άγνωστη λέξη στην πλειονότητα των πολιτών, στις κυβερνήσεις και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Παρά την αξία του, το εξαίρετο και το «καθημερινό» (everyday landscape) ελληνικό τοπίο είναι η διάσταση του περιβάλλοντος που κινδυνεύει περισσότερο και προστατεύεται λιγότερο.

Η έναρξη της πενταμερούς Διάσκεψης της Γενεύης (27 ώς 29 Απριλίου) με στόχο τη διερεύνηση προθέσεων και δυνατοτήτων για την επίλυση του Κυπριακού θέτει και πάλι εμφατικά το ζήτημα του γιατί παραμένουμε μια από τις ελάχιστες, αν όχι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα, ή ευρύτερα το μόνο ευρωπαϊκό έθνος, με διαφορές συνοριακού χαρακτήρα με γείτονα χώρα, που κρατούν ανοικτό το ενδεχόμενο πολεμικής ρήξης.