Ο Τσόρτσιλ έκρουε όσο ηχηρότερα μπορούσε τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με τις προθέσεις του Χίτλερ. Ωστόσο οι σύγχρονοί του τον θεωρούσαν πολεμοκάπηλο λαϊκιστή. Έχει ενδιαφέρον να σκεφτούμε ότι ο Χίτλερ εκείνη την εποχή δεν είχε την ιστορική πρόσληψη που απέκτησε μετά τη λήξη του πολέμου και κρατά άσβεστη την φρίκη που προκαλεί η μνήμη του. Μου το θύμισε αντίστροφα ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα Ο ήχος της σιωπής του Δημοσθένη Κούρτοβικ, που κυκλοφορεί από τις ιστορικές εκδόσεις του Βιβλιοπωλείου της Εστίας, το οποίο διαβάζω αυτές τις μέρες. Ο συγγραφέας λοιπόν μας αφηγείται ένα ιδιαίτερο περιστατικό των παιδικών του χρονών:
Μια τέτοια μέρα, ανακάλυψα σ΄ ένα από αυτά τα οικόπεδα μια μουλιασμένη, φαιοκίτρινη προπολεμική εφημερίδα και διάβασα σ’ έναν τίτλο της πρώτης σελίδας: Ο ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΟΣ κ. ΧΙΤΛΕΡ... Έμεινα εμβρόντητος. Ώστε υπήρξε εποχή που ο Χίτλερ ήταν κύριος!
Δεν μπόρεσα να μην ανακαλέσω στη δική μου μνήμη ότι πριν από λίγες μέρες οι δημοσκοπήσεις αναδείκνυαν τον κ. Πούτιν ως τον δημοφιλέστερο ξένο ηγέτη στη χώρα μας! Αλλιώς αντιμετωπίζει η Ιστορία τα γεγονότα όταν συμβαίνουν κι αλλιώς εκ των υστέρων. Ωστόσο, θα μπορούσε κανείς να κατανοήσει και τις αντιδράσεις εκείνων των ανθρώπων που βίωσαν την αποκάλυψη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου στην προοπτική ενός Δεύτερου! Ήταν κάτι που δεν θα μπορούσε ποτέ να αποδεχτεί κανένας ως πραγματικότητα, κυρίως δε αυτοί που επέζησαν των συγκρούσεων στα πεδία των μαχών.
Κανένας πλην του Τσόρτσιλ, ενός τύπου που σήμερα, την εποχή της πολιτικής ορθότητας, δεν θα μπορούσε να αντέξει η δημόσια εικόνα του με ένα ποτήρι ουίσκι όλη μέρα στο χέρι και ένα τεράστιο πούρο στο στόμα να καίει αδιαλείπτως. Φανταστείτε το χαμό που θα ξεσήκωνε σήμερα στα κοινωνικά δίκτυα μια αντίστοιχη φιγούρα η οποία θα υποστήριζε, π.χ., την αναγκαιότητα να ανακοπεί η ρωσική επιθετικότητα η οποία συχνά πυκνά απειλεί τη Δύση με τον όλεθρο ενός πυρηνικού πολέμου, όσο η Δύση το επεξεργάζεται με αναλύσεις, συνέδρια, δημοσκοπήσεις, με την τεχνητή νοημοσύνη και γενικά με όλα τα υπερσύγχρονα εργαλεία ανάλυσης παρόμοιων καταστάσεων.
Όλα αυτά ίσως πρέπει να τα σκεφτούμε ξανά σε συνδυασμό με τις ανησυχητικές δηλώσεις του νέου γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε (ο οποίος προειδοποιεί για το ενδεχόμενο μιας σύγκρουσης με τη Ρωσία τις διαστάσεις της οποίας κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει τις διαστάσεις της), με τις ανησυχίες των ηγετών χωρών οι οποίες έχουν την ατυχία να συνορεύουν με τη Ρωσία, τελευταία και με αυτές των Γερμανών που μιλούν για πυρηνικά καταφύγια. Ενδεικτική και η πρόσφατη δήλωση του γερμανού υπουργού Άμυνας πως «εάν ο Πούτιν επιτεθεί, πρέπει να είμαστε σε θέση να διεξάγουμε πόλεμο». Ας μας επιτραπεί να σημειώσουμε ότι η εμπλοκή σε ευρωπαϊκό έδαφος της Βόρειας Κορέας δεν φαίνεται να απασχολεί ίσως όσο θα έπρεπε τα μέσα ενημέρωσης και, πρωτίστως, την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.
Η Ιστορία μπορεί να επαναλαμβάνεται (ως φάρσα), ο Τσόρτσιλ, ωστόσο, παραμένει ανεπανάληπτος ήρωας της Ιστορίας.