web only

Κοιμάσαι, ξυπνάς, ντύνεσαι, εργάζεσαι, ερωτεύεσαι, κοιμάσαι, και οι διεργασίες του κόσμου βουίζουν ακατάπαυστα, χωρίς εσύ να τις ακούς. Προχωράνε, χωρίς τη δική σου μελαγχολία. Και κάποια στιγμή νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε ένα πεδίο μάχης, τη ζωή, όπου οι οβίδες σκάνε πανταχόθεν.

Σχεδόν τυχαία θραύσματα:

Πέθανε ο Μωϋσής Ελισάφ, ο εβραίος δήμαρχος Ιωαννίνων, καθηγητής παθολογίας και διευθυντής της παθολογικής κλινικής, πρόεδρος της τσραηλιτικής κοινότητας της πόλης, διανοούμενος. Όταν τον ρωτούν αν στο οικογενειακό του περιβάλλον υπήρχαν άνθρωποι με αντίστοιχη δράση που τον ενέπνευσαν, απαντά: «Καθόλου! Μεγαλώσαμε σε μικρές οικογένειες, χωρίς συγγενείς αφού οι περισσότεροι χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης». Αλλά δεν χρειαζόταν να τον ρωτήσουν. Είχε δική του άποψη, ηθική και ισχυρή: «Πρέπει να ξέρεις πότε να φεύγεις. Μια θητεία είναι αρκετή και οφείλει ο κάθε άνθρωπος να καταλαβαίνει και τα όριά του. Δεν έχω άλλη φιλοδοξία. Η προσπάθειά μου είναι να υπηρετήσω την πόλη που γεννήθηκα, να αφήσω αποτύπωμα». Ένα αποτύπωμα που δεν διαβρώνουν οι εποχές.

Πέθανε αιφνιδίως ο Φίλιππος Τσιμπόγλου, γενικός διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης, το πρωί της 2ας Φεβρουαρίου 2023, σε ηλικία 66 χρονών. «Ήταν η ψυχή της Εθνικής Βιβλιοθήκης, σηματοδότησε τη νέα εποχή της Εθνικής Βιβλιοθήκης με τη μετεγκατάστασή της στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και με την ανάπτυξη του δικτύου των βιβλιοθηκών σε όλη τη χώρα. Το έργο που αφήνει είναι σημαντικό και αποτελεί παρακαταθήκη για τον κόσμο του βιβλίου στο σύνολό του», έγραφε το Books’ Journal. Τον  Φίλιππο τον ήξερα, τον είχα γνωρίσει 40 χρόνια πριν. Μπορούσες από τότε να φανταστείς ότι θα διέγραφε μια ξεχωριστή πορεία. Το τέλος της, ωστόσο, δεν μπορείς — για κανέναν μας.

Πέθανε ο Μάρτιν Έιμις, «ο Μικ Τζάγκερ της λογοτεχνίας». Στα 30 του έγραφε: «Ο θάνατος μας δίνει κάτι να κάνουμε. Γιατί είναι μια δουλειά πλήρους απασχόλησης που κοιτάζει αντίστροφα». Μερικούς ένα μακάβριο μότο τους παραλύει, άλλους τους κινητοποιεί. Αλλά τώρα δεν θα ακούσεις ποτέ ξανά από αυτόν για την «τρομοκρατία της αλλοτρίωσης», το θέμα του, τη γραφή του. Αυτή η πηγή στέρεψε για πάντα.

Πέθανε ο Θεόδωρος Παγκαλος, ετών 85. Όλο το φιλμ στριπ της μεταπολίτευσης (και για ορισμένους και της χούντας) σε φαστ φόργουορντ. Η σπιρτάδα του πνεύματος, ποτέ μετριόφρων, δεν κρυβόταν· ατάκες και χρησμοί βαθιά παρεξηγήσιμοι, πάντα όμως να κόβουν μέχρι το κόκαλο. Γίγαντας ναι, αλλά με πήλινα πόδια δεν αποδείχθηκε η Γερμανία; Είμαστε κοινωνία ή άτομα που τα φάγαμε και τα ξεκοκαλίσαμε ξεχωριστά; Και για τον εαυτό του και την καρδάρα με το γάλα: την κλοτσά και τη χύνει, αλλά ρωτήσατε ποτέ την αγελάδα γιατί το κάνει αυτό; Μήπως είναι στη φύση της, τη γοητευτική, την περίπλοκη, την εξοργιστική, αλλά εντέλει τη δική της; Έτσι δεν ήταν και εκείνος;

Ακούς τις οβίδες να σκάνε γύρω σου και νομίζεις ότι βρίσκεσαι μέσα στο βιβλίο του Ρεμάρκ, στο Ουδέν νεώτερον από το δυτικόν μέτωπον. Λίγος τρόμος, πολλή ελπίδα, χώμα κάτω από τα βρόμικα νύχια καθώς γραπώνεσαι στη ζωή. Μετά από λίγο ο ήχος των εκρήξεων σβήνει. Κάθε μέρα θα έχει πολλά νεότερα από το μέτωπο, σίγουρο αυτό. Μόνο που εσύ είσαι γενετικά προστατευμένος να λυπάσαι, να θρηνείς αν πρέπει, να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια σου, και λίγο μετά –αφού πιεις τον καφέ της παρηγοριάς και σε στυλώσει το κονιάκ της απαντοχής και της ανάπαυσης– να συνεχίσεις το ταξιδεύεις, σχεδόν αμέριμνος, προς τα εκεί όπου πήγαν και οι άλλοι.

Διάβασα πρόσφατα ότι  οι  προπαγανδιστές μάς βλέπουν σαν παγόβουνο που έχει ρωγμές. Και ότι σε κάθε ρωγμή τοποθετούν σφήνες που τις χτυπούν συνεχώς ώστε οι ρωγμές να μεγαλώνουν. Έτσι η τρέχουσα καθημερινότητα γίνεται ζητήματα και  τα ζητήματα γίνονται προβλήματα και τα προβλήματα  προκαλούν αστάθεια στους αντιπάλους, είτε αυτοί είναι κόμματα είτε είναι κυβερνήσεις είτε χώρες. 

Είναι σαν τότε που είχε ξεχάσει τον φάκελο.

Δηλαδή, αν με πείσει ο Νίκος Ανδρουλάκης ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος ακυβερνησίας και ότι δεν πρέπει να βγει μια ανεξέλεγκτη ΝΔ, τι πρέπει να ψηφίσω για να τα πετύχω και τα δύο αυτά μαζί;

Η νέα τάση που αναφύεται βαθμιαία στη δημόσια συζήτηση αφορά την –πιθανή αλλά όχι δεδομένη– ισχυρή αυτοδυναμία του Μητσοτάκη. Συγκεκριμένοι κύκλοι μετονομάζουν κάπως πονηρά την αυτοδυναμία σε παντοδυναμία, υποστηρίζοντας ότι αν ο ελληνικός λαός δώσει ξανά ισχυρή εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Μητσοτάκη, τότε αυτός θα «ερντογανοποιήσει» ή θα «ορμπανοποιήσει» τη χώρα, θα δρα ανεξέλεγκτα, αμετροεπώς και αλαζονικά. Για τούτο και επιδιώκουν από τώρα μια αδύναμη ΝΔ, ώστε να προκύψουν κυβερνήσεις συνεργασίας και να αποφευχθεί μια τάχα μου αυταρχική διολίσθηση, σαν να μην υπάρχουν ας πούμε αρκετές δικλείδες ασφαλείας από τους πολιτικούς ή τους δικαστικούς θεσμούς. Στην πραγματικότητα, αυτή η φοβία είναι ένας καλά μασκαρεμένος αντιμητσοτακισμός, ένας δούρειος ίππος αστάθειας για τη χώρα μας, καθώς υπό το προσωπείο του «πολιτικού πολιτισμού» και της «κουλτούρας συνεργασίας», το μόνο που θα προκύψει είναι μια ασταθής κυβέρνηση και πολιτική ρευστότητα. Θα εξηγήσω αμέσως το γιατί.

Στον διάσημο ορισμό της δημοκρατίας  του προέδρου Λίνκολν, “government of the people, by the people, for the people”, οι εκλογές μέσω της δεύτερης συνθήκης καταλαμβάνουν το ένα τρίτο. Δεν το λες και λίγο. Και πώς να το πεις όταν οι ελεύθερες και δίκαιες εκλογές είναι το θεμέλιο ανάδειξης της επιλογής ενός λαού;

H εκρηκτική άνοδος της ΝΔ σε άλλοτε «κόκκινες» περιφέρειες και η ισχυρή της παρουσία σε περιοχές που επλήγησαν από φυσικές καταστροφές, όπως στην περίπτωση των πυρκαγιών στην Εύβοια, όπου θα ήταν εύλογη μια ψήφος αποδοκιμασίας, νομίζω πως καθιστά επισφαλές το συμπέρασμα ότι, ξαφνικά, οι άνθρωποι εκεί έγιναν δεξιοί, κεντροδεξιοί ή φιλελεύθεροι. Μια τέτοια εκτίμηση είναι πολύ επιφανειακή για να ναι ακριβής και αδικεί το έργο της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ίσως μάλιστα χρειαστεί κάποιος χρόνος για να ωριμάσουν οι σκέψεις μας και να αποκωδικοποιήσουμε τον πολιτικό σεισμό της 21ης Μαΐου.

Ικανοποίηση – επειδή δρομολογήθηκε πανηγυρικά η επανεκλογή μιας κυβέρνησης άξιας και αποτελεσματικής, ικανής να τα βγάζει πέρα σε εποχή κλυδωνισμών. Προσανατολισμένης, σταθερά και δίχως μισόλογα, προς τη Δύση, πράγμα που ειδικά τώρα μετράει πολύ.