Βλαντίμιρ Πούτιν

Η παθιασμένη συζήτηση που διεξάγεται μεταξύ των υπευθύνων χάραξης πολιτικής στη Δύση σχετικά με το πώς θα μπορούσε –και θα έπρεπε– να τερματιστεί ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος γίνεται ολοένα εντονότερη μήνα με το μήνα. Ανεξάρτητα από τη θέση του καθενός σχετικά με τον επιθυμητό και πιθανό τερματισμό του πολέμου μέσω διαπραγματεύσεων, οι δυσκολίες για την επίτευξη ενός τέτοιου στόχου πρέπει να αναγνωριστούν από όλους τους συμμετέχοντες στη συζήτηση. Οι εμπειρίες διαφόρων χωρών με τη νεοϊμπεριαλιστική ανάμειξη της Μόσχας στο εξωτερικό τις τελευταίες τρεις δεκαετίες παρέχουν άφθονη τροφή για σκεπτικισμό.

Συνέντευξη με τον καθηγητή Ιστορίας του Yale, Arne Westad

Caryl Férey, Lëd-Πάγος, μετάφραση από τα γαλλικά: Αργυρώ Μακάρωφ, Άγρα, Αθήνα 2021, 492 σελ.

Το Νορίλσκ είναι μια κρύα πόλη της Σιβηρίας, με παραδειγματική ρύπανση, πλάι στην οποία λειτουργούσε γκουλάγκ. Στο μυθιστόρημα που ο Καρίλ Φερί γράφει με φόντο την πόλη αυτή, μπερδεύονται η Σοβιετική Ένωση, ο Στάλιν, οι νεκροί ποιητές του σταλινισμού, αλλά και ο Πούτιν, οι ολιγάρχες, οι δολοφονημένοι αντίπαλοι του καθεστώτος, ο νέος αυταρχισμός. Τι ζητάει εκεί ένας αστυνομικός συγγραφέας; [ΤΒJ]

Υποκλοπές στις επικοινωνίες 33 προσώπων έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης,  καταγγέλλει ο Αλέξης Τσίπρας διά του δημοσιογραφικού του εκπροσώπου Κώστα Βαξεβάνη και του προσωπικού του δικηγόρου Γιάννη Μαντζουράνη.

Και παρά την απουσία κάθε απόδειξης –η καταγγελία από μόνη της δεν είναι απόδειξη– ας δεχτούμε ότι έγινε παρακολούθηση των 33 κατονομαζομένων ατόμων.

Πρόκειται φυσικά για μια υπόθεση, μια εικασία. Όπως υπόθεση είναι και οι σκέψεις για παρέμβαση της Ρωσίας στις αμερικανικές εκλογές εις βάρος της Χίλαρι Κλίντον ή στο  Brexit.

Αγαπημένε μου Ρώσε φίλε

Θυμήθηκα χθες το βράδυ τις συζητήσεις, τα αστεία και τα γέλια που κάναμε, πίνοντας στην κουζίνα σου, σχετικά με τα μαθήματα του Ιστορικού και Διαλεκτικού Υλισμού, του Επιστημονικού Κομμουνισμού και της ιστορίας του Μαρξισμού - Λενινισμού. Θυμήθηκα τα ανέκδοτα που λέγαμε, τα παρατσούκλια που βγάζαμε στους δύσμοιρους εκείνους καθηγητές, οι οποίοι ήταν επιφορτισμένοι με «το βαρύ και δύσκολο καθήκον» να μας γαλουχήσουν στα νάματα της παγκόσμιας επανάστασης. Θα συμφωνήσεις, πιστεύω, πως ήταν διασκεδαστικό, παρά τη μιζέρια της καθημερινότητάς μας στην κοινωνία «του ανεπτυγμένου σοσιαλισμού και ένα βήμα πριν την κομμουνιστική κοινωνία».

Πήγα για πρώτη φορά στην Ουκρανία τον Μάρτιο του 2003 προκειμένου να επισκεφθώ την ιδιαίτερη πατρίδα της μητέρας μου, την πόλη της Buczacz (Μπούτζαζ), τώρα γνωστή ως Buchach (Μπούτσα), και να ξεκινήσω προκαταρκτική έρευνα στα αρχεία του Lviv (Λβιβ) πάνω στην ιστορία των διεθνοτικών σχέσεων σε αυτή την πόλη και τη μαζική εξόντωση του εβραϊκού της πληθυσμού κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Ήταν ένα μελαγχολικό ταξίδι. Ο καιρός ήταν τυπικός αυτής της εποχής του χρόνου – λάσπη, χιόνι, πάγος. Το μεγαλύτερο διάστημα ήμουν κρυωμένος. Η παμπάλαια τηλεόραση στο στενό διαμέρισμα όπου ζούσα στο Λβιβ μετέδιδε τα ρωσικά δελτία ειδήσεων για την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ. Τα βιβλιοπωλεία ήταν ήδη γεμάτα από βιβλία και μπροσούρες που εξυμνούσαν τον Στεπάν Μπαντέρα, τον πρώην επικεφαλής της ριζοσπαστικής πτέρυγας της Οργάνωσης των Ουκρανών Εθνικιστών (Organization of Ukrainian Nationalists-OUN), η οποία στη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 είχε αφιερωθεί στην αποστολή της δημιουργίας μιας Ουκρανίας πλήρως απαλλαγμένης από Πολωνούς και Εβραίους, και εργαζόταν από κοινού με –αλλά επίσης, και ανεξάρτητα από τους– Γερμανούς κατά τη διάρκεια του πολέμου ώστε να κάνει αυτό το όνειρο πραγματικότητα μέσω γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης, προσπαθώντας και τελικά αποτυγχάνοντας να σταματήσει αυτό που θεωρούσε ως ανακατάληψη της Ουκρανίας από τους Σοβιετικούς. Εκκλησίες που οι Σοβιετικοί είχαν εξαναγκάσει να μεταστραφούν στη Ρωσική Ορθοδοξία, τώρα επέστρεφαν στην Ελληνοκαθολική [Ουνία, σημείωση του μεταφραστή], η οποία σε αυτή την περιοχή της πρώην Ανατολικής Γαλικίας ήταν ταυτισμένη με τον ουκρανικό εθνικισμό.