Ο νέος Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας, ο οποίος ψηφίστηκε ως προαπαιτούμενο για το δάνειο-γέφυρα στις 22 Ιουλίου, πέρα από μερικές αστοχίες που χρήζουν βελτιώσεως, κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Βελτιώνει σημαντικά μια από τις παθογένειες της Ελληνικής Δικαιοσύνης, την βραδύτητα στην απονομή της.   

Η παταγώδης αποτυχία του πρωθυπουργού στις διαπραγματεύσεις αποδίδεται κυρίως στην απειρία του. Το «παιδί», όπως λένε συχνά οι μεγαλύτεροι που πιστεύουν στην εντιμότητα του νέου Αλέξη Τσίπρα, είχε αγνές προθέσεις. Δυστυχώς υπερεκτίμησε τις ικανότητές του και η υπόθεση πήγε στραβά. Πολλοί μάλιστα ισχυρίζονται ότι έκανε τρία βασικά λάθη. Θα αναφερθώ σε αυτά, ένα προς ένα. Θα καταλήξω ότι κανένα δεν ισχύει.

 Τι ήταν τελικά αυτό το παράδοξο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, το μόνο στην ελληνική πολιτική ιστορία που διεξήχθη με αντικείμενο άλλο πλην του πολιτειακού; Είναι βέβαιο πως τα επόμενα χρόνια θα απασχολήσει εκτεταμένα ιστορικούς, κοινωνιολόγους και εκλογολόγους. Θα περάσει όμως πολύς καιρός πριν διαμορφωθεί –εάν ποτέ διαμορφωθεί– μια κοινά αποδεκτή αφήγηση σχετικά με τις αιτίες που οδήγησαν στη διεξαγωγή του και τα σημαινόμενά του ως πολιτικής και κοινωνικής πράξης.

Μια κριτική στους κριτικούς της συμφωνίας στην Ευρωζώνη.  

Δεν είμαι ποινικολόγος και δεν θέλω να μπω στις νομικές λεπτομέρειες του Σχεδίου Β. Αυτές οι λεπτομέρειες, άλλωστε, αποπροσανατολίζουν από το πραγματικό, αληθινό έγκλημα: την ενσυνείδητη, συντεταγμένη πορεία της χώρας προς την οικονομική καταστροφή της το τελευταίο εξάμηνο. Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι η οικονομική καταστροφή της χώρας για τον πρωθυπουργό ήταν ένα καλό «διαπραγματευτικό χαρτί». Εκεί ακριβώς έγκειται το πραγματικό έγκλημα του Σχεδίου Β και δεν χρειάζεται να αναζητήσουμε καμία κρυφή ομολογία Βαρουφάκη. Είμαστε όλοι μάρτυρες.

Από τη μία έχουμε όσους επιθυμούν να χτίσουν στα θεμέλια του διαφωτισμού, του κινήματος που έθεσε τις βάσεις για τις μεγαλύτερες προόδους στην ιστορία της ανθρωπότητας. Από την άλλη, έχουμε αυτούς που νοσταλγούν τη μαζική πρωτογενή παραγωγή, χαρακτηρίζουν την τεχνολογική πρόοδο τεχνοφασισμό κι αποστρέφονται το κράτος δικαίου και τ’ ανοιχτά σύνορα γιατί περιορίζουν την εξουσία τους. Αυτό είναι πλέον το μακροπρόθεσμο πολιτικό διακύβευμα: η οικοδόμηση μιας σύγχρονης, δημοκρατικής, πολιτείας ή η επιστροφή στον σκοταδισμό και στην φεουδαρχία.  

Το ’δαμε και αυτό, πρώτο δημοψήφισμα εδώ και 40 χρόνια, και’γινε για δημοσιονομικά θέματα (αντισυνταγματικά!), βάσει μιας προσφοράς των δανειστών που είχε αποσυρθεί και περιέχοντας στρυφνά τεχνικά κείμενα που ούτε ειδικοί δεν κατανοούν.

H ελαφρότητα (;) με την οποία διαχειρίστηκε τη διαπραγμάτευση ο ΣΥΡΙΖΑ με οδηγεί στα εξής δύο εναλλακτικά συμπεράσματα: α) είτε η ηγετική ομάδα του όλο αυτό το διάστημα επέδειξε ασύγγνωστη πολιτική αφέλεια, με τα γνωστά αποτελέσματα, είτε β) στην ουσία έχει κρυφή ατζέντα, την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, και απλώς προετοιμάζει, βήμα-βήμα, τον λαό. Το δεύτερο δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι...

Το σήριαλ Βαλαβάνη, με τις συνεχείς παρεμβάσεις που εκθέτουν ολοένα και περισσότερο την ίδια, δεν θα έπρεπε να μας κάνει εντύπωση. Βλέπετε, η κυρία Βαλαβάνη, με την επιστολή της παραίτησής της στις 13/7, μας έδωσε επαρκή στοιχεία για να την απαξιώσουμε πλήρως και να αδιαφορούμε για το τι λέει από τότε.

Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης, έχει ένα χρέος στην πόλη του: να δώσει τον ΟΛΘ σε αυτόν τον διεθνή επενδυτή που αποδεδειγμένα μπορεί να τον αξιοποιήσει σε όφελος της Θεσσαλονίκης και όχι του πελατειακού συστήματος.