web only

(ή Η επανάληψη της ιστορίας σαν φάρσα)

Αν κάτι έχει ευτελιστεί στις εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ είναι η έννοια του «μέλους» του κόμματος.

Τον Μάρτιο του 1963, στο Θέατρο Ακροπόλ, ο Μίκης Θεοδωράκης παρουσίασε τον Χρήστο Λεοντή και τον Μάνο Λοΐζο. Ήταν η πρώτη συναυλία των δύο μουσικών, στην οποία για πρώτη φορά παρουσίαζαν τη μουσική και τα τραγούδια τους στο κοινό. Τρεις μήνες αργότερα, τον Χρήστο Λεοντή παρουσίασε ο Μάνος Χατζιδάκις στη Μαγική Πόλη, την παράσταση που ανέβασε με τον Μίκη Θεοδωράκη στο θέατρο Παρκ.

Με αφορμή την εξαγγελία του πρωθυπουργού ότι θα μεταφερθούν η ΕΜΥ και το Αστεροσκοπείο στην ευθύνη του υπουργείου Πολιτικής Προστασίας. Δυο σκέψεις πριν μάθουμε τι ακριβώς θα προβλέπει το σχέδιο μεταφοράς

Ο ιδρυτής, εκείνος που δημιούργησε το κόμμα, έχει γίνει το κόμμα. Δημιούργησε, με την έννοια πως έκανε αγνώριστο εκείνο που αρχικά παρέλαβε, αλλού το πελέκησε και το κουτσούρεψε, αλλού έκανε πανωσήκωμα και προσαρτήσεις: έφτιαξε ένα νέο σχήμα. Το έκανε κυβέρνηση και, παρ’ όλα τα ρεζιλεμένα αγγλικά στον Κλίντον και την αφασία στον Ομπάμα, του έδωσε και παρουσία διεθνή.

Αυτή η προνομιακή του θέση δημιουργεί μια ανωμαλία, κάνει παράδοξη την εσωκομματική δημοκρατία. Αν θελήσεις να διαφοροποιηθείς από τη γραμμή του ή και να τον αρνηθείς, ακόμα και όταν ξεκινήσεις να το κάνεις –όπως τώρα, γιατί θέλω την προεδρία σημαίνει προτείνω κάτι διαφορετικό, αλλιώς προς τι όλη αυτή η φασαρία– αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς ανοιχτά να το πεις. Εφόσον ο ιδρυτής είναι το κόμμα, το να πεις πως σε κάτι δεν έχει δίκιο, ή πως ο αρχηγισμός του βλάπτει το κόμμα, ακούγεται αντιφατικό και οιονεί προδοτικό.

Και αν τύχει η αντίθεση να τεθεί, συκοφαντικά όπως υποστηρίζεις και συνωμοσιολογικά, αρπάζεις την ευκαιρία για να κάνεις το ζήτημα νομικό, «πείτε μου που εγώ είπα ή έκανα αυτό», αφήνοντας πάλι αμνημόνευτον και ανώνυμο τον ελέφαντα στο δωμάτιο.

Που, όπως συνήθως οι οικόσιτοι ελέφαντες, είναι ζήτημα πολιτικό: εδώ, όχι μόνο η διαφορά απόψεων με τον τέως πρόεδρο, αλλά κυρίως το ότι αυτός ο δημιουργός δεν έχει πάψει να μεριμνά για την πλάση του αλλά εξακολουθεί, ως deus absconditus πια, θεός κρυμμένος στην Αμερική, να την τελειοποιεί, δηλαδή να κουτσουρεύει και να προσθαφαιρεί· αυτή τη φορά εκείνο που θέλει να κοντύνει είσαι εσύ και η απήχησή σου στο κόμμα.

Όποιος  σε τέτοιες περιστάσεις επιλέγει να μείνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σιωπηλός, τη μάχη είναι δύσκολο, έως αδύνατο, να την κερδίσει.

Μια από τις ηρωίδες της σειράς μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας του Λάρι Νίβεν (Larry Niven) που διαδραματίζεται στον Κόσμο-Δακτύλιο (Ringworld) είναι η Τίλα Μπράουν. Το μόνο χάρισμά της που, σύμφωνα με τη διήγηση, την έφερε στην ομάδα των ανθρώπων η οποία έφτασε για πρώτη φορά στην ιστορία της γήινης ανθρωπότητας στον Κόσμο-Δακτύλιο ήταν το ότι ήταν γόνος μιας σειράς «τυχερών» ανθρώπων, προσώπων που είχαν καλύτερες από τον μέσο όρο επιδόσεις σε λοταρίες ή είχαν καταφέρει να βγουν αλώβητοι από καταστροφές.

Στο Μάτι και αμέσως μετά, όταν έκανα απόπειρες να συζητήσω με αριστερούς φίλους, κατά τεκμήριο, έως εκείνη την στιγμή, καλόπιστους -να συζητήσω, όχι να ελεεινολογήσω- αντιμετώπιζα λίγο-πολύ πόρτα. Σαν να είχαν όλοι τους συντονιστεί με εκείνο το «προσπαθώ να βρω κάποιο λάθος που κάναμε, και δεν βρίσκω» του κ. Τόσκα. Περίπου το ίδιο τώρα από φίλους - και δεν μιλώ για τις πλημμύρες ή τις φωτιές.

Η Θεσσαλία είναι μια από τις περιοχές της Ελλάδας που είναι ευάλωτη στις πλημμύρες για διάφορους λόγους, τόσο φυσικούς όσο και ανθρωπογενείς:

Στις 14 Οκτωβρίου, η Αυστραλία οδεύει σε δημοψήφισμα για να αναγνωρίσει συνταγματικά (άρθρο 129) τα αυτόχθονα έθνη της, που έχουν συνεχόμενη αρχαιολογική, ιστορική και πολιτισμική παρουσία στη μεγάλη ήπειρο του Νότου, εδώ και περίπου 65.000 χρόνια.  Σε αντίθεση με την Αυστραλία, άλλα αποικιακά έθνη όπως η Νέα Ζηλανδία, οι ΗΠΑ,  ο Καναδάς κ.ά., έχουν ήδη προχωρήσει σε επίσημες συνταγματικές ή άλλες αναγνωρίσεις, εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες.  Η Νέα Ζηλανδία, μάλιστα, έχει αναγνωρίσει τα αυτόχθονα έθνη της από τη δεκαετία του 1840!

Είχα 10 χρόνια να περάσω από την συγκεκριμένη περιοχή. 11 για την ακρίβεια, από τότε που το πρώτο μαγαζί του αδελφού ήταν επί της λεωφόρου Δημοκρατίας, απέναντι σχεδόν από το σταθμό του προαστιακού ΣΚΑ-Αχαρναί. Ήταν λοιπόν το 2012 όταν καθημερινά πηγαινοερχόμουν –συνήθως με τον προαστιακό, κάποτε με το αστικό λεωφορείο– από το Κέντρο στο Μενίδι και πάλι πίσω. Αυτό που είχα παρατηρήσει από τότε ήταν πως, συχνά, είτε από τα Κάτω Πατήσια, όταν επρόκειτο για λεωφορείο, είτε από αλλού, ο προαστιακός ή το αστικό λεωφορείο, γέμιζαν τοξικομανείς, οι οποίοι είχαν πάντα, τον ίδιο προορισμό με μένα: το σταθμό ΣΚΑ-Αχαρναί. Δεν ήταν δύσκολο να μάθω γιατί. Λίγο πιο πάνω από τη στάση υπήρχε στρατόπεδο και λίγο παραπάνω κατοικούσαν μέλη γνωστής κοινωνικής ομάδας, της ίδιας που τρέφει ιδιαίτερη αγάπη στο χαλκό, τα οποία, κινούμενα από φιλάνθρωπα προφανώς συναισθήματα, χορηγούσαν –με το αζημίωτο– στους τοξικομανείς τη δόση τους. Η διαδρομή παρέμενε ίδια, για τον περίπου ένα χρόνο που πηγαινοερχόμουν εγώ στην περιοχή, το νταραβέρι ίδιο, κι όλα καλά και ωραία.