web only

«Η πρόχειρη αναλογία με βάζει να σκεφτώ, ξύλινο γαϊδουράκι κρητικό. Όμως διώχνω την σκέψη, δεν είμαι δα και τίποτε σκιτζής πολιτικός, τόσο φτηνά τους άλλους να χαρακτηρίζω».*

Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε το σκάνδαλο εν Βελγίω, είδα πολλούς στο facebook να συγκρίνουν τους Βέλγους αστυνομικούς με τον περίφημο Ηρακλή Πουαρώ.

Βασίλης Λαδάς, Ποδηλάτες, κψμ, Αθήνα 2022, 232 σελ.

Παρά το απλουστευτικό σχήμα που ο Λαδάς, διά χειρός Φώτη, διαπιστεύει, το νέο βιβλίο του, γερά αρχιτεκτονημένο, διαβάζεται ως πολιτικό σχόλιο, ως μυθιστόρημα κοινωνικού ρεαλισμού, ως μικρό δοκίμιο για την ιστορία της υποδηματοποιίας στην Πάτρα και όχι μόνο, ως αστυνομική νουβέλα, με το ενδιαφέρον του αναγνώστη να μένει ενεργό έως τέλους. 

Αγαπημένε Ρώσε φίλε μου,

Είδα με αποτροπιασμό το φόνο του μισθοφόρου Γιεβγκένι Νούζιν με βαριοπούλα από τους άντρες του μισθοφορικού στρατού Βάγκνερ, του επονομαζόμενου «μάγειρα του Κρεμλίνου», Γιεβγκένι Πριγκόζιν.

Αυτό που παρατηρεί ακόμη και ο πλέον αδαής διαβάζοντας τα Ευαγγέλια είναι πως ο Χρήστος με μια κατηγορία μόνο αμαρτωλών είναι αυστηρός, πραγματικά αυστηρός. Με τους υποκριτές. Εύκολα συμπονά τους πόρνους, τους μοιχούς, τους φονιάδες ή τους κλέφτες, ενώ ακόμη και τους πλεονέκτες, όπως ήταν οι τελώνες, μπορεί να τοyw συγχωρέσει και να τους αγκαλιάσει. Αυτούς που πραγματικά δεν αντέχει όμως, είναι οι υποκριτές.

Το «προοδευτικός» στην ονομασία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης τονίζει ακόμα μια φορά τον παραλληλισμό της Αριστεράς (όλης της της συμπεριφοράς, του λόγου της, των αφορισμών της, του φανατισμού, των εμμονών της, των επιδεικτικής ευσέβειας και της κειμηλιολατρείας της) με τη θρησκεία. 

Το επίθετο «καθολικός» άρχισε να εμφανίζεται ως χαρακτηρισμός των χριστιανικών δογμάτων με το που άρχισαν οι αιρέσεις και τα σχίσματα: τα μερικά, τα μη καθολικά επέμεναν στην καθολικότητά τους

Αντίστοιχο το κίνητρο της υιοθέτησης του ονόματος «ορθοδοξία».

Κατεξοχήν αμφισβητούμενα τα δόγματα, αυτοχαρακτηρίζονται «ορθά», για να μπορούν να δικαιολογούν –τρόπος του λέγειν– τη δίωξη των διαφωνούντων.

«Προοδευτική» λοιπόν η συμπαράταξη που δεν θέλει, στο Ευρωκοινοβούλιο, να ενοχλήσει τον σφαγέα του ουκρανικού λαού. Που επισημοποιεί την «ντοκουμεντ-αρισμένη» εξύβριση και τη συνωμοσιολογία της συφοράς. Που λέει «ναι» στη μαντήλα που τώρα σκοτώνει. Που ανακαλύπτει άταφα παιδιά, που τα λένε Μαρία, την παραμονή της Παναγιάς.

Προοδευτικό λέει τον εαυτό του ό,τι πιο οπισθοδρομικό έχει ανεβεί στην κύρια σκηνή του πολιτικού μας θεάτρου.

Από μια σκοπιά, ωστόσο, και τούτο δεν λέγεται χαριτολογώντας, χάριτας οφείλουμε στο κόμμα της αξιωματικής: μας θυμίζει, πιεστικά, πως ούτε η δημοκρατία ούτε η πρόοδος είναι δεδομένα, πως δεν είναι δύσκολο να ξαναπέσουμε στο χαντάκι της του ’15, μας ξυπνάει. Χάριτας οφείλουμε, και τις εκφράζουμε: «ευχαριστούμε φίλοι, για τις προσφορές και τις προτάσεις σας, είσαστε και εσείς ένας οδηγός μας, χάρις και στο παράδειγμά σας  γνωρίζουμε πια με βεβαιότητα τι πρέπει να αποφύγουμε».

Στο Euro του 2021, οι οπαδοί της Αγγλίας –εξαντλημένοι από υπερδιέγερση εβδομάδων, μισομεθυσμένοι από χλιαρή μπύρα και καταϊδρωμένοι από τη ζέστη του Ιουλίου– μας πρόσφεραν έξτρα διασκέδαση όταν φώναζαν με ρυθμική προσμονή It’s coming home! It’s coming home!

Η αμορφωσιά δεν ήταν ποτέ προσόν για την Αριστερά. Μπορεί, στη λογική ότι τους «μιλάει η ιστορία» να είπαν και να έκαναν πολλά ανορθολογικά.  Όλες όμως οι θρησκείες, στους πιστούς των οποίων «μιλάει ο Θεός», βαρύνονται με τους ίδιους ανορθολογισμούς.

«Ήταν κοντά»* σε κορυφαίον επώνυμο της Αριστεράς. Το έθνος χρωστάει στην Αριστερά, όπως χρωστάει στην Εκκλησία. Διότι δίχως αυτές, σου λέει, δεν θα είχαμε βγει ποτέ από τα χρόνια της σκλαβιάς - 400 χρόνια για τη δεύτερη, προαιώνια για την πρώτη. Για τούτο, την Αριστερά και την Εκκλησία το έθνος πρέπει να τις πληρώνει εσαεί, να τις ανέχεται σε ό,τι κάνουν, να τους σβήνει και τα χρέη. Έτσι εξηγείται η έκπληξη που δείχνει, όταν της ζητείται, αυτής, ενός προσώπου ιερού εξ αγχιστείας, να πληρώσει αυτά που χρωστά.

Πώς δολοφονήθηκε ο Τζαμάλ Κασόγκι, πώς έγινε προσπάθεια να αποκρυβεί η δολοφονία του, πώς ο Πρόεδρος Μπάιντεν (κατά την κατηγορία του εκδότη και διευθυντή της Ουάσιγκτον Ποστ) «γυρίζει την πλάτη του στις θεμελιώδεις αρχές της ελευθερίας του Τύπου και της ισότητας». Ρεπορτάζ Ειδικού Συνεργάτη.