web only

Ένα διήγημα 

Γιάννης Ιωαννίδης, Λόγω κρυμμένα λογοκριμένα. Σχεδόν ημι-ιστόρημα, Κέδρος, Αθήνα 2020, 400 σελ. 

Αν δεχθούμε τη μνημειώδη ρήση του Αλφρεντ Κορζίμπσκι ότι «ο χάρτης δεν είναι το έδαφος» (“the map is not the territory”) [1], είναι αδύνατο μια βιβλιοπαρουσίαση να αποδώσει το περιεχόμενο ενός βιβλίου. Ο συγγραφέας πάντα λέει περισσότερα, ή τουλάχιστον εν μέρει διαφορετικά, από αυτά που του αποδίδει ο παρουσιαστής. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο στη δική μου περίπτωση, εφόσον το βιβλίο που θα παρουσιάσω υπερβαίνει τη δική μου ικανότητα παρουσίασης. Εξηγούμαι.

«Στους νικητές αρκεί η νίκη», ψέλλιζε ο Σπύρος Μαρκεζίνης, βλέποντας τους νικητές του εμφυλίου, τυφλωμένους από το μίσος, να κανιβαλίζουν πάνω στους ηττημένους και να τους μετατρέπουν σε μάρτυρες. Διότι αυτός ήξερε πολύ καλά πως, σε μία θρησκευόμενη χώρα στην οποία η εκκλησία γιορτάζει ολόκληρο πάνθεον αγιοποιημένων μαρτύρων, οι μάρτυρες θα ήταν τελικά οι ηθικοί νικητές.

Η Άννα Λόντου ήταν μια καρδιά, μέχρι το τέλος. Μια καρδιά που σου την έδινε στο χέρι. Που ήθελε να μοιραστεί μαζί σου τα πάντα. Που σε έβαζε κάτω και σου έλεγε απίστευτες ιστορίες, με πλήρη διαύγεια στα ενενήντα της. Για τον Σεφέρη, για τη Μάρω, για τον πόλεμο, για όσα πέρασε. Που διασκέδαζε με τις αντιδράσεις σου σε αυτά που άκουγες. Που σε πήγαινε με πονηριά μεγάλη στο υπνοδωμάτιό της, έκλεινε την πόρτα και σου έδειχνε μια φωτογραφία που είχε κολλήσει πίσω απ' αυτή και δεν φαινόταν. Τη φωτογραφία του Τσε!...  «Ήταν ωραίο παιδί», σου έλεγε. Ίσως να της θύμιζε τα νιάτα της.

Αγαπημένε Ρώσε φίλε μου,

Στενοχωρήθηκα πολύ διαβάζοντας την είδηση για την καταδίκη του νεαρού δημοτικού συμβούλου της Μόσχας Ιλιά Γιάσιν σε οκτώμισι χρόνια φυλακή με βάση την νέα νομοθεσία περί «διασποράς ψευδών ειδήσεων για τις ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις», επειδή σε ένα βίντεο που ανάρτησε στο ΥouΤube κατήγγειλε τις θηριωδίες που διέπραξαν συμπατριώτες σου στρατευμένοι στην Μπούτσα της Ουκρανίας. Η αγανάκτηση και η πίκρα μου, είναι μεγάλη, τη στιγμή που ο συγκρατούμενος του στο ίδιο κελί, καταδικάστηκε σε 9 χρόνια για τη δολοφονία δύο φίλων του με τους οποίους έπιναν παρέα.

Alberto Garlini, Ο νόμος του μίσους, μετάφραση από τα ιταλικά: Βασιλική Πέτσα, Πόλις, Αθήνα 2022, 720 σελ.

Μιλάνο, Μάιος 1985. Ο εικοσάχρονος φοιτητής Στέφανο Γκουέρα βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου, ύστερα από τη συμμετοχή του στη Μάχη της Βάλε Τζούλια, το 1968.

Αν δεν ήταν τόσο μεγάλη και βαριά η καταριανή σκιά, αυτό το ματς θα ήταν απενοχοποιημένα το σημαντικότερο της δεκαετίας, το πιο ιστορικό, όπως φανερώνουν και οι αντιδράσεις των σταρ των δύο ομάδων στον δρόμο για τον τελικό. Ο τελικός που αναμενόταν το 1986, αλλά ο Ζοέλ Μπατς έσκασε απότομα.

Στο ποδόσφαιρο τo απλό είναι και δύσκολο

Γιάννης Διακογιάννης

Αν κάτι ξεχώριζε τους (έντυπους) Νew Υork Τimes, για τους φανατικούς αναγνώστες τους, ήταν η σελίδα με τις «Νεκρολογίες» (Οbituaries), που συμπλήρωναν ουσιαστικά, αλλά και πεισιθάνατα, All the news that fit to print. Όμως, και ο ευρωπαϊκός Τύπος –η Monde, o Figaro ή η Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ)– κατέχει την τέχνη του «μεταθανάτιου εγκώμιου», που έρχεται από τους ρωμαϊκούς χρόνους ώς τις μέρες μας και αποτίει τον ύστατο φόρο τιμής στην εκλιπούσα προσωπικότητα. Είναι άχαρη αυτή η «δουλειά» και δύσκολη: «εκθειάζει» κανείς εκ των υστέρων, ανέκκλητα, τις αρετές ενός προσώπου στο πλαίσιο μιας μάλλον μακάβριας, επαγγελματικής συνήθως, υποχρέωσης, ενίοτε στα όρια της εξιδανίκευσης. H FAZ, όμως, έχει και μια άλλη «φόρμουλα»: συνηθίζει τα εγκώμιά της ανά δεκαετία στα εκάστοτε γενέθλια του τιμώμενου προσώπου.

Ας ανασηκώσω μόνο μιαν ακρούλα από τον βαρύ, βορβορώδη και σάπιο μανδύα του τραμπισμού. Συνέβη ενωρίς στη θητεία του Ντόναλντ Τραμπ, όταν ήταν μια λαμπρή κρύα μέρα του Γενάρη του 2017 και τα ρολόγια σήμαναν δεκατρείς. Ο Σων Σπάισερ, φρέσκος εκπρόσωπος Τύπου του Λευκού Οίκου, ξεκίνησε την πρώτη του ενημέρωση στους διαπιστευμένους συντάκτες στις 21 Ιανουαρίου, μια μόλις μέρα μετά την ορκωμοσία του Ντόναλντ. Ο Σπάισερ επιτέθηκε δριμύτατα και αδιακρίτως στα ΜΜΕ κατηγορώντας τα ότι σκόπιμα υποτίμησαν το μέγεθος του πλήθους (για το πάθος δεν αναφέρθηκε) στην τελετή ορκωμοσίας του Ντόναλντ Τραμπ.  Δεν έδειξαν καμία αφοσίωση στην πατρίδα.

Γιώργος Καραγιαννίδης, Η καρδιά μου το όπλο σου. Μυθιστόρημα, Αρμός, Αθήνα 2022, 354 σελ.

Η αλήθεια είναι, ότι η  έκδοση αυτού του βιβλίου με εξέπληξε. Γνωρίζοντας τον Γιώργο Καραγιαννίδη ως τεχνοκράτη, έναν από τους πιο επιδραστικούς επιστήμονες της χώρας, δύσκολα μπορούσα να διανοηθώ ότι θα είχε όχι τη διάθεση αλλά, κυρίως, το χρόνο για να γράψει μυθιστόρημα. Το έκανε όμως και, ευτυχώς, αποδεικνύοντας ότι η παραγωγικότητά του είναι ενιαία. Και το έκανε με τη συνέπεια του προγραμματιστή (είναι η εργασία του, το επάγγελμά του). Έτσι μας παρέδωσε αυτό το μυθιστόρημα.