web only

Η ευρύτερη θεματολογία του Books' Journal επιτρέπει τη δημοσίευση της παρακάτω ανοικτής επιστολής. Τηρείται η επιθυμία ανωνυμίας του επιστολογράφου μας, εφόσον τα στοιχεία του είναι στη διάθεση της σύνταξης του περιοδικού:

Κάποιες στιγμές νιώθεις ότι πεθαίνεις στη θέση ενός άλλου. Υφασματέμπορα εκ Δράμας, σαραντατριάχρονε Μισέλ Φ.,  ουγγροεβραϊκής φύτρας, πλέον γελάω για σένα, τρώω για σένα, πίνω για σένα (ροζέ που σου άρεσε), παίζω χαρτιά για σένα (πόκα που σου άρεσε), χορεύω για σένα (βαλς που σου άρεσε), φοράω κουστούμια για σένα (κασμιρένια γκρι σουρί που σου άρεσαν με ροζ γαρίφαλο στην μπουτονιέρα),  ταξιδεύω για σένα (Βιέννη και Τεργέστη που σου άρεσαν), διαβάζω Φραντς Κάφκα, Ισαάκ Μπάσεβιτς Σίνγκερ και Πρίμο Λέβι για σένα, κοιμάμαι για σένα, ξαγρυπνώ για σένα, κλαίω για σένα, χύνω για σένα, φιλάω τα πράσινα μάτια της τριανταοκτάχρονης λατρεμένης σου Κλάρας, γονατίζω και φιλώ τα χέρια της μητέρας σου και γιαγιάς μου Ρίβκα, ενώ ο επτάχρονος γιος μου Μάρκος παίζει κρυφτό και κυνηγητό με τη δεκαεπτάχρονη Νταίζη σου, τον δεκαεξάχρονο Ίνο σου και τον ενδεκάχρονο Σιμαντόφ σου. Κάποια βράδια στον ύπνο μου ξυπνάω στον σκοτεινό βυθό του Δούναβη. Εκεί που κατέληξες οικογενειακώς με ομογάλακτους από τη Δράμα και την υπόλοιπη κεντρική Μακεδονία. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Άγρια. Αποδελτιωμένα. Αμετάκλητα. Τσεκάρω τις στάσεις από το περιφερόμενο λούνα παρκ του τρόμου.

Το άγαλμα του Γρηγορίου Ε', στο προαύλιο του Πανεπιστημίου, στα Προπύλαια, εκτός του κομμένου χεριού του που κλείνει πια δύο χρόνια απέκτησε και έναν λεκέ από μπογιά - κάποιος τον μπουγέλωσε. Αλλά τίποτα απ' αυτά δεν έχει σημασία. Για το Πανεπιστήμιο Αθηνών, αυτό που έχει σημασία είναι ότι πρέπει να κατατεθεί στη βάση του δάφνινο στεφάνι. Να μια θαυμάσια ινσταλέισιον.

Υποκρισία, Ιδεολογία, Παραισθήσεις και Φαντασιώσεις

Απρεπής, μικρόψυχη και θλιβερή ήταν η αντίδραση των κομμάτων της ελληνικής αντιπολίτευσης, δεξιών και αριστερών, απέναντι στη ρωσική πυραυλική επίθεση στις 6/3 στην Οδησσό, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην πόλη και τη συνάντησή του με τον ουκρανό πρόεδρο, Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Κατάπτυστες αι ειρωνικές επίσημες ρωσικές αντιδράσεις για τις οποίες και πάλι τα κόμματα της αντιπολίτευσης τήρησαν σιωπή κάθε άλλο παρά αιδήμονα. «Κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν ένιωσε την ανάγκη να σχολιάσει το ένοπλο νταηλίκι σε βάρος του έλληνα πρωθυπουργού», έγραψε δηκτικά ο Μιχάλης Τσιτσίνης (Η Καθημερινή, Κυριακή, 10/3/2024). Η εύθικτη κατά τα άλλα εθνικιστική υπερηφάνεια υποκλίνεται ενώπιον της βίας του Πούτιν που απειλεί με παγκόσμιο πόλεμο και πυρηνικό όλεθρο.

Όπως είναι γνωστό, οι θεωρίες συνωμοσίας είναι  ο ναρκισσισμός του φουκαρά.  Ο οποίος,  για να αναπληρώσει την άγνοιά του και να ελαφρύνει την αίσθηση της αδυναμίας του, «ανακαλύπτει» και «καταλαβαίνει» όσα δεν μπορούν να δουν και να καταλάβουν όλοι οι ειδικοί και «οι επιστήμονες του κόσμου», αφού μας τα «κρύβουν» σκοτεινές δυνάμεις.

Η αντισυστημική κι αριστερή πολιτική ορθότητα στην ανοιχτή, ανεκτική και δημοκρατική Δύση μάς συμπιέζει, μας περιορίζει στην ελεύθερη έκφρασή μας και μας έχει σχεδόν επιβληθεί ιδεολογικά, με το έτσι θέλω, υπό το πρόσχημα της προστασίας και της αναλογικής αντιπροσώπευσης των κοινωνικών, φυλετικών, εθνοτικών και σεξουαλικών μειονοτήτων, λογοκρίνοντάς μας για διάφορα καυτά, επίκαιρα πολιτικά θέματα, όταν τα θέτουμε με οξυδέρκεια κι ευθύτητα (βλέπε τα «πολιτικώς ορθά» άρθρα στα αριστερά μέσα για το μεταναστευτικό και την υποκινούμενη από την τουρκική κυβέρνηση εισβολή λαθρομεταναστών στον Έβρο και άλλα επίκαιρα αμφιλεγόμενα ζητήματα).

(Καστοριά 14/9/1936 – Νέα Υόρκη 7/3/2024)

 Στις ΗΠΑ, όπου είχε καταφύγει ήδη το 1852 ο μεσσηνιακής καταγωγής Κωνσταντίνος Μπρουμίδης (1800-1880), ο επονομαζόμενος «Μικελάντζελο του Καπιτωλίου», και το 1911 ο γεννημένος στη Θάσο Έλληνας γλύπτης, ανάμεσα στους πρώτους με διεθνή παρουσία, Πολύγνωτος Βαγής (1894-1965), κατέφτασε περίπου έναν αιώνα μετά (1948) τον Μπρουμίδη ο Λουκάς Σαμαράς.

Βαλλιάνειος Εθνική Βιβλιοθήκη, ένα από τα κτίρια της Αθηναϊκής Τριλογίας, μεσημέρι της 12ης Μαρτίου 2024. Χωρίς λόγια.  

H Ισμήνη Καρυωτάκη είναι η θριαμβεύτρια των κρατικών λογοτεχνικών βραβείων, που μόλις ανακοινώθηκαν, κατακτώντας το βραβείο καλύτερου μυθιστορήματος για το έργο της Φυγόδικος δεν ήμουν. Ανάμεσα στους θριαμβευτές και ο Χρήστος Λούκος για το δοκίμιό του για το έργο του Η Ερμούπολη της Σύρου (1821-1950). Από το Λίβερπουλ της Ανατολικής Μεσογείου στη βαμβακούπολη των Κυκλάδων. Το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων απονέμεται στη Ρέα Γαλανάκη. Όλα τα βραβεία και το σκεπτικό των επιτροπών ακολουθούν.

Διαβάζει κανείς εφημερίδες και ηλεκτρονικό Τύπο, βλέπει τηλεόραση και καταλαβαίνει ότι τριγύρω του υπάρχει μια άνομη ακυβέρνητη πολιτεία.  Βγαίνει μια βόλτα στη βρώμικη και γκραφιτομένη μέχρι τον ουρανό Αθήνα, μπαίνει σε κτίρια πανεπιστημίων που τα αχούρια μπροστά τους ωχριούν, και σε τουαλέτες δημοσίων νοσοκομείων όπου του κόβεται η ανάσα από την μπόχα, και διαπιστώνει ιδίοις όμμασι ότι η Ελλάδα δεν είναι μια κανονική χώρα.