Ζωή Κωνσταντοπούλου

Όλα τα τέρατα του Ολοκληρωτισμού, επιδίωκαν πάντοτε έναν κόσμο "tabula rasa". «Ξυρισμένο» δηλαδή από ανθρώπους, από ανθρώπινες πράξεις, από ανθρώπινη σκέψη και ανθρώπινη παρουσία. Ακόμη και από ανθρώπινες φωνές.

Στο διήγημα «Conroy’s public» που δημοσιεύτηκε το 1952 στο  τρίτο τεύχος του Magazine of Fantasy and Science Fiction, ο συγγραφέας Ron Goulart (1933-2022) μας διηγείται την ιστορία ενός αποτυχημένου συγγραφέα, του Ted Conroy, που αποφασίζει να αποτραβηχτεί σ’ έναν κόσμο φτιαγμένο στα μέτρα του. Αγοράζει έναν πλανήτη και τον εποικίζει με αντίγραφα του εαυτού του –σήμερα θα τους λέγαμε κλώνους– σε όλες τις βαθμίδες και τους ρόλους μιας κοινωνίας, αντίγραφα που δημιουργεί με τη δύναμη της σκέψης του – μια τεχνική που του δίδαξε ένας σαμάνος της Αφροδίτης και που φυσικά φέρουν όλα το όνομά του: Ted Conroy. Οι κλώνοι αυτοί –υπάκουοι υπηρέτες– ικανοποιούν κυρίως την επιθυμία του για αναγνώριση, καθώς το μοναδικό λογοτεχνικό περιοδικό του κόσμου του, το Weird Conroy Tales, τα δημοσιεύει αμέσως και βρίσκουν τρομερή απήχηση στο αναγνωστικό κοινό, το οποίο τον κατακλύζει με επαινετικά γράμματα και διθυραμβικά σχόλια στην τοπική εβδομαδιαία εφημερίδα The Saturday Review of Conroy. Όσο για τα μυθιστορήματα και τις νουβέλες του, εκδίδονται σε αστρονομικά τιράζ και του αποφέρουν εκατομμύρια (δολάρια Conroy, φυσικά).

«Η εβδομάδα που μεσολάβησε ανάμεσα στην εξαγγελία του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015 και την υλοποίησή του ήταν, μακράν, η πλέον εφιαλτική που έχω ζήσει έως σήμερα. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο θεώρησα σκόπιμο να προσπαθήσω να ανασυνθέσω βιωματικά τα όσα διαδραματίστηκαν, με την ελπίδα, αλλά όχι και με τη βεβαιότητα, ότι δεν πρόκειται να συμβούν ξανά». Μια μαρτυρία για το πιο κρίσιμο επταήμερο της πρόσφατης ιστορίας μας που θυμίζει το ζόφο μιας εποχής που φαινόταν ότι η Ελλάδα θα καταστραφεί. Επετειακή αναδημοσίευση από το σάιτ του Books’ Journal.

Η υπενθύμιση του βάθους της εμπλοκής της σημερινής προέδρου της Πλεύσης Ελευθερίας με κατηγορηθέντα και καταδικασθέντα για υπόθεση τεσσάρων βιαστών, η κατεδάφιση δηλαδή της Ζωής Κωνσταντοπούλου από τον υπουργό Δικαιοσύνης, Γιώργο Φλωρίδη, στη Βουλή, το βράδυ της 18ης Ιουνίου, δεν είναι κάτι άγνωστο – παρότι η συγκεκριμένη πολιτικός θα ήθελε να ξεχαστεί. Ούτε είναι άγνωστες οι αναφορές στις μεθοδεύσεις της από στελέχη του φεμινιστικού κινήματος, μάλιστα με άρθρα που δημοσιεύτηκαν στην Αυγή, την κομματική εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ. Το Βοοks’ Journal, με εκτενές δημοσίευμα του τότε συνεργάτη του, Παναγιώτη Δημητρά, είχε δημοσιεύσει ένα απάνθισμα από τα πιο ενδιαφέροντα δημοσιεύματα της εποχής. Η χρησιμότητά τους είναι εύλογη και η αναπαραγωγή τους απαραίτητη.

Και έτσι ξαφνικά με το που μπήκε η Άνοιξη, η δικαιοσύνη έπαψε να είναι το σημαντικότερο πρόβλημα στην Ελλάδα, όπως λένε αυτοί που ξέρουν, δηλαδή οι δημοσκόποι. Αποκαταστάθηκε η εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη, εξατμίστηκε το ξυλόλιο, έσβησε η πυρόσφαιρα, το ΝΑΤΟ τελικά δεν συμμετείχε στα Τέμπη ούτε σε άλλη συναυλία, αλλά η Ρωσία πρώην Σοβιετική Ένωση ήταν η γνωστή άγνωστη που διέσπειρε ψευδείς ειδήσεις και τις αναμετέδιδαν όλα τα ΜΜΕ – έτσι απλά, προς δόξα και τιμή της ελληνικής δημοσιογραφίας.

Κάποιες τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και το προσωπικό της κόμμα να καταλαμβάνει την δεύτερη θέση στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Το θέμα αυτό ήρθε στην ελληνική επικαιρότητα –οι προτεραιότητες της οποίας αποδεικνύουν και την… υψηλή αίσθηση πολιτικής αξιολόγησης που διαθέτει–, ταυτόχρονα με το εξίσου σοβαρό ζήτημα της επίθεσης ενός απίθανου χούλιγκαν βουλευτή που τα έκανε λαμπόγυαλο στην Εθνική Πινακοθήκη.