Prince: Ο άνθρωπος που διεκδίκησε την εναλλακτικότητα από την ποπ κουλτούρα. Αναδημοσίευση από το Books' Journal 66, Μάιος 2016.

Ποιος ήταν μουσικά ο Πρινς που πέθανε στις 21 Απριλίου 2016. Μια εν θερμώ προσέγγιση ενός φαινομένου, αναδημοσίευση από το Books' Journal 66, Mάιος 2016. 

Στις 24 Μαρτίου 2016, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY) έκρινε τον πρώτο ηγέτη των Σέρβων της Βοσνίας Ράντοβαν Κάρατζιτς ένοχο για μία κατηγορία για γενοκτονία (στη Σρεμπρένιτσα) και εννέα ακόμη κατηγορίες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου, στην Γιουγκοσλαβία των ετών 1991-1995. Μετά τις δίκες της Νυρεμβέργης, ο Κάρατζιτς είναι πλέον ο πιο υψηλόβαθμος πολιτικός που καταδικάζεται για γενοκτονία από διεθνές δικαστήριο στην Ευρώπη, και μάλιστα σε έναν πόλεμο που στοίχισε 130.000 ζωές, δημιούργησε πάνω από 3.000.000 πρόσφυγες και κατέστρεψε τις ζωές δεκάδων χιλιάδων βιασμένων γυναικών. Η καταδίκη αυτή σηματοδοτεί το τελευταίο κεφάλαιο σε τρεις αλληλοσυνδεόμενες ιστορίες Ύβρεως και Νέμεσης, στην Ευρώπη του «Ποτέ ξανά», και μάλιστα στο γύρισμα της χιλιετίας. Αναδημοσίευση από το Books' Journal 66, Μάιος 2016, με αφορμή όσα συνέβησαν στο γήπεδο Καραϊσκάκη, κατά τη διάρκεια του αγώνα Ελλάδας - Βοσνίας, όπου μεταξύ άλλων αναρτήθηκε πανώ με τα συνθηματα του σερβικού εθνικισμού κατά της Σρεμπρένιτσα, παρουσία του έλληνα πρωθυπουργού. 

Η οικουμενική ιστορία είναι γεμάτη από πραγματικές, επιτυχημένες ή αποτυχημένες, συνωμοσίες. Η ιστορία των πραγματικών συνωμοσιών είναι αδιαίρετη της πολιτικής ιστορίας.  Αλλά η οικουμενική ιστορία είναι γεμάτη και από φανταστικές συνωμοσίες, που είναι αντικείμενα συλλογικών πίστεων. Πρόγευση από ένα εκτενές δοκίμιο που δημοσιεύεται στη χάρτινη έκδοση του Books' Journal, τεύχος 67, που κυκλοφορεί σε βιβλιοπωλεία και περίπτερα, σε ολόκληρη την Ελλάδα. 

Η έννοια της διαπλοκής υπήρξε από την αρχή ρευστή και μεταλλασσόμενη. Οι κατήγοροι έχουν γίνει κατ’ επανάληψιν κατηγορούμενοι – και τούμπαλιν. Έχει χρησιμοποιηθεί άλλωστε από πολλούς και για πολλούς σκοπούς: πολιτικούς και επιχειρηματικούς. Μια κατηγορία πασπαρτού, η οποία ωστόσο διαχρονικά έχει  αποδειχθεί  εξαιρετικά αποτελεσματική. (Αναδημοσίευση από το Books' Journal 64, Μάρτιος 2016).

Αναμφίβολα, το 1946 ήταν μία κρίσιμη και καθοριστική χρονιά για την Ελλάδα. Οι εμφύλιες συγκρούσεις της περιόδου 1943-44, με αποκορύφωμα τα Δεκεμβριανά, είχαν αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στις συνειδήσεις και στις συμπεριφορές. Η συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φεβρουαρίου 1945) ήταν μία μάταιη απόπειρα μηδενισμού του κοντέρ της Ιστορίας και επανεκκίνησης εκ του μηδενός. Ως γνωστόν, όμως, φραγή μνήμης δεν υπάρχει, και η αφετηρία μίας ιστορικής περιόδου υπάρχει ως τέτοια μόνο μεθοδολογικά. Στην πραγματικότητα, τα μίση, τα πάθη, οι έχθρες και οι έριδες που έρχονται από το παρελθόν, υπάρχουν, λειτουργούν και διαμορφώνουν τις πολιτικές και τις συνειδήσεις.

Είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατο, να μιλήσουμε για τον λαϊκισμό στη λογοτεχνία χωρίς να υπενθυμίσουμε τις τύχες της εννοιολόγησής του στο πεδίο της πολιτικής επιστήμης και της πολιτικής θεωρίας: πεδίο όπου παρουσιάζεται υπερβολικά διευρυμένος, έχοντας αποκτήσει ήδη μια δυσλειτουργική πολυσημία.[1]

Η άνοδος του Αλέξη Τσίπρα και της ηγετικής ομάδας που βρίσκεται γύρω του  στην εξουσία στηρίχτηκε σε μια καλοσχεδιασμένη ηθικολογική διαίρεση. Ακόμη και οι πιστοί οπαδοί τους δεν τους προτιμούσαν για τις επεξεργασμένες θέσεις και τις λύσεις που πρότειναν. Το δυνατό χαρτί τους ήταν η ταύτιση των αντιπάλων τους με το κακό και  των εαυτών τους με το καλό. Η δύναμη του λόγου του ηγέτη εμφανιζόταν σαν ικανή να ανατρέψει την οικονομική πραγματικότητα και τους διεθνείς συσχετισμούς. Η ηθικολογική διαίρεση αποτέλεσε το έδαφος για να αναπτυχθεί μια πρωτοφανής επιθετικότητα –με λόγια και πράξεις– που αντλούσε τη νομιμοποίησή της από «την επίκληση του δίκιου» και της αυθεντικής έκφρασης των συμφερόντων του λαού. Το σύνθημα «ή εμείς ή αυτοί» συμπύκνωνε τη διαίρεση που στο μεταξύ  είχαν καταφέρει να επιβάλουν σε μεγάλο μέρος των πολιτών.

Έχει πάρει διαστάσεις φαινομένου, νεαρές γυναίκες (ως επί το πλείστον) να συνάπτουν σχέσεις με μεγαλύτερούς τους άνδρες - σε ένα βαθμό, και το αντίθετο. Τα κοινωνικά στερεότυπα τις σχέσεις αυτές τις θεωρούν σχέσεις εκμετάλλευσης, σχέσεις περίπου πορνείας; Γιατί αυτή η προσέγγιση είναι λάθος; [ΤΒJ]

Δημοσιεύουμε σήμερα, Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, σημείωμα του συνεργάτη μας Παναγιώτη Δημητρά, όπως δημοσιεύθηκε στο τεύχος 62 του Books' Journal, Ιανουαρίου 2015.