web only

Διάβασα πρόσφατα ότι  οι  προπαγανδιστές μάς βλέπουν σαν παγόβουνο που έχει ρωγμές. Και ότι σε κάθε ρωγμή τοποθετούν σφήνες που τις χτυπούν συνεχώς ώστε οι ρωγμές να μεγαλώνουν. Έτσι η τρέχουσα καθημερινότητα γίνεται ζητήματα και  τα ζητήματα γίνονται προβλήματα και τα προβλήματα  προκαλούν αστάθεια στους αντιπάλους, είτε αυτοί είναι κόμματα είτε είναι κυβερνήσεις είτε χώρες. 

Είναι σαν τότε που είχε ξεχάσει τον φάκελο.

Δηλαδή, αν με πείσει ο Νίκος Ανδρουλάκης ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος ακυβερνησίας και ότι δεν πρέπει να βγει μια ανεξέλεγκτη ΝΔ, τι πρέπει να ψηφίσω για να τα πετύχω και τα δύο αυτά μαζί;

Η νέα τάση που αναφύεται βαθμιαία στη δημόσια συζήτηση αφορά την –πιθανή αλλά όχι δεδομένη– ισχυρή αυτοδυναμία του Μητσοτάκη. Συγκεκριμένοι κύκλοι μετονομάζουν κάπως πονηρά την αυτοδυναμία σε παντοδυναμία, υποστηρίζοντας ότι αν ο ελληνικός λαός δώσει ξανά ισχυρή εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Μητσοτάκη, τότε αυτός θα «ερντογανοποιήσει» ή θα «ορμπανοποιήσει» τη χώρα, θα δρα ανεξέλεγκτα, αμετροεπώς και αλαζονικά. Για τούτο και επιδιώκουν από τώρα μια αδύναμη ΝΔ, ώστε να προκύψουν κυβερνήσεις συνεργασίας και να αποφευχθεί μια τάχα μου αυταρχική διολίσθηση, σαν να μην υπάρχουν ας πούμε αρκετές δικλείδες ασφαλείας από τους πολιτικούς ή τους δικαστικούς θεσμούς. Στην πραγματικότητα, αυτή η φοβία είναι ένας καλά μασκαρεμένος αντιμητσοτακισμός, ένας δούρειος ίππος αστάθειας για τη χώρα μας, καθώς υπό το προσωπείο του «πολιτικού πολιτισμού» και της «κουλτούρας συνεργασίας», το μόνο που θα προκύψει είναι μια ασταθής κυβέρνηση και πολιτική ρευστότητα. Θα εξηγήσω αμέσως το γιατί.

Στον διάσημο ορισμό της δημοκρατίας  του προέδρου Λίνκολν, “government of the people, by the people, for the people”, οι εκλογές μέσω της δεύτερης συνθήκης καταλαμβάνουν το ένα τρίτο. Δεν το λες και λίγο. Και πώς να το πεις όταν οι ελεύθερες και δίκαιες εκλογές είναι το θεμέλιο ανάδειξης της επιλογής ενός λαού;

H εκρηκτική άνοδος της ΝΔ σε άλλοτε «κόκκινες» περιφέρειες και η ισχυρή της παρουσία σε περιοχές που επλήγησαν από φυσικές καταστροφές, όπως στην περίπτωση των πυρκαγιών στην Εύβοια, όπου θα ήταν εύλογη μια ψήφος αποδοκιμασίας, νομίζω πως καθιστά επισφαλές το συμπέρασμα ότι, ξαφνικά, οι άνθρωποι εκεί έγιναν δεξιοί, κεντροδεξιοί ή φιλελεύθεροι. Μια τέτοια εκτίμηση είναι πολύ επιφανειακή για να ναι ακριβής και αδικεί το έργο της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ίσως μάλιστα χρειαστεί κάποιος χρόνος για να ωριμάσουν οι σκέψεις μας και να αποκωδικοποιήσουμε τον πολιτικό σεισμό της 21ης Μαΐου.

Ικανοποίηση – επειδή δρομολογήθηκε πανηγυρικά η επανεκλογή μιας κυβέρνησης άξιας και αποτελεσματικής, ικανής να τα βγάζει πέρα σε εποχή κλυδωνισμών. Προσανατολισμένης, σταθερά και δίχως μισόλογα, προς τη Δύση, πράγμα που ειδικά τώρα μετράει πολύ.

Το πιο τοξικό, το πιο ανερμάτιστο, το πιο απολίτικο κόμμα της μεταπολίτευσης εισέπραξε τους καρπούς μιας αδιανόητης για την κοινή λογική, για την ποιότητα ανθρώπων προηγούμενων γενιών του χώρου, για τις προσδοκίες της νιότης μας, συμπεριφοράς.