web only

Στην 3η εκδήλωση του 5ου κύκλου τους, οι μηνιαίες ποιητικές συναντήσεις “Με τα λόγια (γίνεται)” και η Ελληνοαμερικανική Ένωση, παρουσιάζουν αφιέρωμα στον μεγάλο Έλληνα ποιητή του 20ου αιώνα, Τάκη Παπατσώνη, με αφορμή τη συμπλήρωση 120 χρόνων από την γέννησή του και 40 χρόνων από τον θάνατό του.

Με την ευγενική υποστήριξη του Δήμου Αθηναίων και χορηγούς επικοινωνίας μεταξύ άλλων την ΕΡΤ, τον Αθήνα 984 και την Εφημερίδα των Συντακτών γίνεται αυτές τις ημέρες το 20ό Παζάρι Βιβλίου στην «Πλατεία Κοτζιά – Δημαρχείο Αθήνας» (όπως αναφέρει η αφίσα) στο οποίο βρίκει κανείς τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» κυριολεκτικά δίπλα στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» των Μαρξ-Ένγκελς αλλά και το «Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κίνημα: Όλη η αλήθεια από τον Αδόλφο Χίτλερ Φύρερ και Καγκελάριο» με τους λόγους του σε διπλανό πάγκο. Τα απαθανατίσαμε στη συνημμένη φωτογραφία. Προφανώς οι υποστηρικτές και χορηγοί υποστηρίζουν και προωθούν την πώλησή τους…

Ο καιρός στη Ρωσία είναι το μεγαλύτερο διάστημα του έτους μουντός, σκοτεινιασμένος. Ένας μολυβένιος ουρανός σκεπάζει τα πάντα και μόνο τη σύντομη άνοιξη και το μικρό καλοκαίρι, το φως έρχεται να χαρίσει απλόχερα τη ζωοδότρια δύναμή του στους ταλαιπωρημένους κατοίκους αυτής της χώρας.

«Κάποια εφημερίδα έκανε τελευταία μια έρευνα με το ακόλουθο θέμα: ποιο θα είναι κατά τη γνώμη σας το σημαντικό γεγονός που θα σημαδέψει το έτος 2000; Απάντησα χωρίς δισταγμό: ο θάνατός μου. Και επικαλέστηκα την τεράστια και μεγαλοπρεπή ακολουθία που θα συνοδεύσει τη σορό μου στο Πάνθεον, υπό τους ήχους του Αλεγκρέτο της 7ης Συμφωνίας του Μπετόβεν. Θα μου πει κανείς: γιατί να πεθάνετε το έτος 2000; Γιατί θα είμαι 76 ετών. Ο πατέρας μου πέθανε σ' αυτή την ηλικία, όπως κι ο πατέρας του κ.ο.κ. Είναι μια ωραία ηλικία για να πεθάνεις. Με λίγη τύχη και λογική, αποφεύγεις τα βάσανα και τις ταπεινώσεις των γηρατειών. Κι έπειτα φτάνει, δεν είναι αρκετή μια ζωή μέχρις εκεί;». Τα παραπάνω σημειώνονται στο βιβλίο του Μισέλ Τουρνιέ, Ο Τσαλαπετεινός (μετάφραση: Θανάσης Χατζόπουλος, Εξάντας, Αθήνα 1987). Ο γάλλος συγγραφέας πέθανε 15 χρόνια μετά, στις 18 Ιανουαρίου 2015 – και τον θυμόμαστε αρχικά παραθέτοντας δύο αποσπάσματα από αφηγήματά του.

Προ εβδομάδων αναδείξαμε πώς ο Ιερώνυμος κάνει μπαζάρ ρατσιστικών βιβλίων με τη ρατσιστική Ελεύθερη Ώρα...  Σήμερα βλέπουμε τον Τσίπρα, μέσω της κυβερνητικής τηλεόρασης, να καταχωρίζει πληρωμένη διαφήμιση στην Ελεύθερη Ώρα, την οποία άλλωστε διαφημίζει και η ΕΡΤ.

Ο διάσημος και πολυδιαβασμένος σε όλο τον κόσμο ιστορικός του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, Άντονυ Μπήβορ, έκανε μια δημόσια δήλωση για τη δίκη του γερμανού συναδέλφου του, του καθηγητή ιστορίας Χάιντς Ρίχτερ, που διεξάγεται στο Ρέθυμνο. Αντικείμενο, ως γνωστό, της δίκης, πολιτική αγωγή της οποίας είναι, μεταξύ άλλων, και ο βουλευτής της Ν.Δ. Λευτέρης Αυγενάκης, είναι οι επιστημονικές απόψεις του καθηγητή Ρίχτερ για τη Μάχη της Κρήτης.

Την Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016, πήγα στο Τρίτο Νεκροταφείο του Δήμου Αθηναίων και διαπίστωσα πως οι δύο σημαίες στην είσοδό του, η ελληνική και η δημοτική, κυμάτιζαν σκισμένες σαν κουρέλια από καιρό (βλέπε φωτογραφία). Λίγο αργότερα, στο Ταμείο του Τρίτου Νεκροταφείου η υπάλληλος κάπνιζε ανέμελα.

Η Πένζα, βρίσκεται σε απόσταση 625 χιλιομέτρων νοτιοανατολικά της Μόσχας και απλώνεται κατά μήκος του ποταμού Σουρά. Επί Σοβιετικής Ένωσης, ήταν μια «κλειστή» πόλη, μια πόλη απαγορευμένη όχι μόνο για τους ξένους, αλλά και για τους ίδιους τους σοβιετικούς πολίτες, καθώς εδώ βρίσκονταν μερικά από τα πιο σημαντικά εργοστάσια πυρηνικών εξοπλισμών της εποχής εκείνης. Σήμερα, από εκείνο το βιομηχανικό συγκρότημα δεν έχει απομείνει τίποτα άλλο, παρά ένα εργοστάσιο αφοπλισμού χημικών όπλων, το οποίο, όπως μου είπαν τοπικοί παράγοντες, είχε αναλάβει μέρος των εργασιών αφοπλισμού του χημικού οπλοστασίου της Συρίας του Άσσαντ. Από την περιοχή αυτή καταγόταν ο γεννημένος στη Μόσχα ρώσος ρομαντικός ποιητής Μιχαήλ Λέρμοντοφ (1815-1841).

Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο αυτολογοκρίνεται! Είναι δυνατόν η ηγεσία των Ελλήνων Εβραίων να συμπεριφέρεται όπως θα συμπεριφέρονταν κάποιοι «juifs honteux»; [TBJ]                                    

Από τη δημοσιογράφο και συγγραφέα, Εύα Νικολαΐδου, λάβαμε το ακόλουθο κείμενο, το οποίο παραθέτουμε: