Θοδωρής Πανάγος

Κοίτα το βάθος.

Τυφλώνει.

Πήγαινε λίγο παραπέρα.

Θλιμμένες θεόρατες σκάλες.

Δεν τελειώνουν.

Ανεβαίνουν σαν σύννεφα.

Σβήνουν μέσα σε ένα χρυσό κάδρο.

Σφήκες που εργάζονται

στις απαλές σκιές

ενός στιβαρού δέντρου.

Όλα όσα είχαμε

τα δανείσαμε για λίγο στον καιρό.

Και εκείνος, εξόχως γενναιόδωρος

μας έκανε να νομίσουμε για λίγο

ότι κάτι υπάρχει.

Και τότε ήρθε ένα κύμα.

Ανέβηκε πάνω από το κορμί μας

πάνω από όσα ξέρουμε.

Πανέξυπνο και μονάκριβο

Ένα βέλος να φεύγει

να γυρνάει στην ώρα του

με δώδεκα βρέφη.

Η αγορά μου.

Εκεί βρίσκονται όλα.

Κλείνονται μέσα μου.

Χάνονται σε βόλτες.

Δεν γυρίζουν.