Ακροδεξιά
Εμφάνιση άρθρων Books' Journal βάσει ετικέταςΔεν ήμασταν ποτέ «Σαρλί»
Είναι αδιανόητο να θεωρούμε ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις μπορούν να αναστείλουν την ελευθερία που καθιστά δυνατή τη δημοκρατία.
Με αυτά τα λόγια έκλεινε το 2006 κείμενό του ο Ρόναλντ Ντουόρκιν (1931–2013), καθηγητής φιλοσοφίας στο Νew Υork University, έπειτα από την οξεία μουσουλμανική αντίδραση που έφερε η δημοσίευση από τη δανική εφημερίδα Jyllands-Posten, στις 20 Σεπτεμβρίου 2005, δώδεκα γελοιογραφικών σκίτσων του Μωάμεθ. Μερικά χρόνια μετά, τα σκίτσα αναδημοσίευσε στη Γαλλία η σατιρική, χωρίς φραγμούς εφημερίδα Charlie Hebdo. Στις 7 Ιανουαρίου 2015, δύο πάνοπλοι άνδρες, οι μουσουλμάνοι αδελφοί Σερίφ και Σαΐντ Κουασί, που σχετίζονταν με την ισλαμική τρομοκρατία, εισέβαλλαν στα γραφεία της εφημερίδας, πυροβολώντας αδιακρίτως, με αποτέλεσμα 12 νεκρούς – ανάμεσά τους και σπουδαίοι γελοιογράφοι, ο Βολινσκί, ο Καμπού, ο Σαρμπ.
Απειλείται η πολιτική σταθερότητα;
Οι ευρωεκλογές, τα πολιτικά άκρα και η κυβερνησιμότητα της χώρας
Περί ακραίου Κέντρου
Το ακραίο Κέντρο δεν αφορά την κοινωνική ή την οικονομική ατζέντα αλλά τη θεσμική και ιδεολογική αντιμετώπιση μιας Αριστεράς που έχει με τον καιρό γίνει αντιδραστική δύναμη. Άρθρο παρέμβασης από τον καθηγητή Νικόλα Σεβαστάκη.
Το τέλος της παγκοσμιοποίησης (ή: Ζήτω ο Πούτιν!)
Κάτι που εξηγεί την ανοχή και την κατανόηση της Αριστεράς προς τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία (και δεν αναφέρομαι στη σοσιαλδημοκρατική Αριστερά, αλλά στην κομμουνιστική, στη ριζοσπαστική Αριστερά, εκείνη της Ανατροπής και όσους την ακολουθούν, συνειδητά ή ασυνείδητα) είναι και το γεγονός που επισημαίνεται από πολλούς, ότι δηλαδή η ρωσική πολεμική επέμβαση σημαίνει –προς το παρόν– και το τέλος της παγκοσμιοποίησης.
Πολιτικές αφετηρίες, ταξίδια και προορισμοί
Νίκος Διακουλάκης, Σπύρος Καβουνίδης, Νίκος Κουτρέτσης, Γιάννης Μαρούκης, Γιάννης Μεϊμάρογλου, Λάμπης Ντόλκας, Βασίλης Στεφανής, Δημήτρης Ψυχογιός, Διαδρομές, Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη 2021, 288 σελ.
Οκτώ κείμενα απολογισμού και αυτογνωσίας από ισάριθμα πρόσωπα με ενδιαφέρουσες πολιτικές διαδρομές, στην αντιδικτατορική πάλη, σε εκδοχές της δημοκρατικής Αριστεράς και στη διεκδίκηση της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της Ευρώπης. Τι μένει από μια τέτοια πορεία; [ΤΒJ]
Η σκουριά που ποτέ δεν κοιμάται*
Αυτό που συμβαίνει στην αμερικανική Δεξιά δεν έχει σύγχρονο προηγούμενο. Από την εκλογή Ομπάμα, το 2006, ξεκίνησε μια αλλαγή που στις μέρες μας έχει οδηγήσει σε ριζοσπαστικές εκδοχές της πολιτικής. Η ριζοσπαστικοποίηση αυτή μοιάζει με σκουριά που κατατρώγει το μέταλλο της Αμερικανικής Δημοκρατίας.
Έχει μέλλον η Ακροδεξιά;
Cas Mudde, Η Ακροδεξιά σήμερα, μετάφραση από τα αγγλικά: Ελένη Κοτσυφού, Θεσσαλονίκη 2020, Επίκεντρο, 248 σελ.
Το πέρασμα του Τραμπ από τις ΗΠΑ, μαζί με όσα παρατηρούνται σε διάφορες χώρες, ενισχύουν την εκτίμηση ότι η Ακροδεξιά είναι ισχυρό παγκόσμιο φαινόμενο. Ιδίως οι ακροδεξιές πολιτικές απέκτησαν δύναμη στις περισσότερες δημοκρατίες τον 21ο αιώνα. Μάλιστα, η ακόμα πιο ετερογενής Ακροδεξιά έχει εισέλθει και στην κυρίαρχη πολιτική τάση και έχει κανονικοποιηθεί, καθιστώντας δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα τόσο στον συντηρητισμό και την Ακροδεξιά όσο και ανάμεσα στη ριζοσπαστική και την εξτρεμιστική Δεξιά. Ένα κείμενο ειδικά γραμμένο για το Books’ Journal, με την ευκαιρία της ελληνικής έκδοσης του νέου βιβλίου του καθηγητή Κας Μούντε Η Ακροδεξιά σήμερα, από το Επίκεντρο. [ΤΒJ]