Ο Νάιτ μου έδωσε ένα μάθημα, δηλαδή, «όταν λέμε μένω σπίτι, εννοούμε δίχως εξαιρέσεις», καθώς σκέφτηκα ότι ούτως ή άλλως στο πάρκο πατάει (όπως κι εγώ), και χώνει την μούρη του σε άγνωστης προέλευσης ανθρώπινες εκκρίσεις, υπολείμματα των οποίων μπορεί να μεταφέρουμε και να διασπείρουμε μέσα. Δεν φτάνει που εγώ βγάζω τα παπούτσια μου και τα ρούχα μου μόλις εισέρχομαι, αφού αυτός δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο (ίσως αυτή η αδυναμία σπρώχνει ενστικτωδώς τα ζώα στην πρακτική της ανοσίας της αγέλης ή προσπαθούν να υιοθετήσουν ταυτότητα άγνωστη στους εχθρούς τους). Μου έδωσε λοιπόν να καταλάβω ότι ο κύκλος της μετάδοσης μπορεί ν’ ακολουθεί τρόπους που δεν τους είχα σκεφτεί και προβλέψει. Να υποδυθεί ή να χρησιμοποιήσει τα πιο αγαπημένα μας όντα ή πρόσωπα. Άρα δεν φτάνει ο αυτοπεριορισμός, πρέπει να περιοριστούν ή να αποκλειστούν όλοι οι έμβιοι οργανισμοί που εισέρχονται στο σπίτι.
Συνεπώς δεν φτάνει ότι η μεγάλη πλειονότητα του πληθυσμού έχει συμμορφωθεί και έχει αυτοπεριοριστεί, η στρατηγική της επιπέδωσης της καμπύλης μετάδοσης απαιτεί την επιβολή του περιορισμού, ακόμη και με τη βία σε όσους λίγους αρνούνται να το κάνουν, είτε επειδή δεν έχουν αντιληφθεί την σοβαρότητα της κατάστασης είτε επειδή έχουν την λογική της ανοσίας της αγέλης όπως ο σκύλος μου.
